Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Janek Świtała dobitnie i szczerze opowiada tu o realiach pracy w ratownictwie medycznym na SORze i w karetce oraz o tym jak bardzo wadliwy i niepotrzebnie skomplikowany jest system zdrowotny w Polsce.

Jest brudno, czasem wulgarnie, ale też z dużą doza czarnego humoru i właśnie to sprawia, że książkę czyta się niemal jednym tchem.
Czytelnik pozna tu sporo ciekawych faktów z życia ratowników, ale też wiele niesamowitych, czasem dziwnych, a czasem wręcz niewyobrażalnie głupich historii o pacjentach. Bo przecież dla normalnego, przeciętnego człowieka rzucanie się z pięściami na kogoś, kto chce mu pomóc wydaje się być abstrakcją. Pobicia, wypadki samochodowe, udary, zawały czy urwane kończyny wydają nam się być gdzieś obok nas. Jest to coś o czym na co dzień nie myślimy, nas to nie dotyczy, a dla ludzi takich jak Janek, jest to codzienność...

Autor zabiera nas w pełną wkurzenia, czasem agresji, ale przede wszystkim bezsilności wyprawę w głąb systemu, który nie działa tak jak powinien, a którego nikt nie chce naprawić, lub nie ma siły bądź wystarczającej siły przebicia, żeby powiedzieć "Hej, roczny limit przeszczepów, ze względu na budżet nie ma sensu!", albo "Może jednak przedłużanie cierpienia chorego człowieka, który wręcz błaga o śmierć, to tortura?".
Janek mówi o tych sprawach otwarcie, przez co często dostaje mu się zarówno od tych "nad nim", jak i od kolegów po fachu i osób obserwujących go w social mediach. Jest to jednak głos ważny, głos kogoś kto zaznał goryczy bezsensownej biurokracji, nieprzemyślanych limitów i po prostu prozy życia w Polsce. Jest to głos, którego warto posłuchać i który powinien wywołać ogólnopolską dyskusję, dlaczego jest źle, a nie tak jak być powinno.
Sama książka powinna skłonić czytelnika do przemyśleń, do chęci zmiany wadliwego systemu, a także do swego rodzaju buntu i chęci działania ku lepszemu.

Ta książka, to pozycja obowiązkowa, dla każdego ministra, posła czy radnego, który naprawdę chce coś zmienić w Polskiej służbie zdrowia czy chociaż w obszarze jego władzy.
Jest to również książka, dla każdego szarego Polaka, takiego jak ja, czy Ty, który czytasz ten komentarz. Bo warto wiedzieć więcej, a obiecuję Ci, że nawet jeśli nie będziesz zgadzać się z opiniami autora, to ta lektura skłoni Cię chociaż do tego, żeby samodzielnie zapisać się na kurs udzielania pierwszej pomocy.

Parę słów o samym autorze... Janek Świtała jest doświadczonym ratownikiem medycznym, który przepracował swoje na kilku polskich SOR-ach, w karetkach, jako medyczny patrol na festiwalu Woodstock, a także podczas kryzysów, takich jak pandemia Covid, czy te na granicy Polsko-Białoruskiej i Polsko-Ukraińskiej. Jest człowiekiem, którego spotkać tak naprawdę nie chcesz, ale jeśli już dojdzie do konieczności spotkania, bo np. pijany pseudokibic wbije ci nóż pod żebra, to autor jest tą osobą, której potrzebujesz.
Autor, jak już wspomniałem wcześniej, jest również aktywny w Social Mediach, głównie na Instagramie, gdzie opowiada o różnych przypadkach, pracy, pierwszej pomocy i życiu ratownika niemal 130-tysiącom obserwujących go ludzi. Znaleźć można go pod nazwą @yanek43
Janek od paru lat zmaga się z depresją i o tym też mówi głośno, przełamując stereotyp niezniszczalnego bohatera z karetki. Otwarcie mówi o problemach tej pracy, o uzależnieniach, wypaleniu i braku jakiejkolwiek opieki Państwa dla ludzi, od których zależy życie tak wielu obywateli.

Janek Świtała dobitnie i szczerze opowiada tu o realiach pracy w ratownictwie medycznym na SORze i w karetce oraz o tym jak bardzo wadliwy i niepotrzebnie skomplikowany jest system zdrowotny w Polsce.

Jest brudno, czasem wulgarnie, ale też z dużą doza czarnego humoru i właśnie to sprawia, że książkę czyta się niemal jednym tchem.
Czytelnik pozna tu sporo ciekawych faktów...