Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trylogię „Więźnia Labiryntu” traktuję z niezwykłym szacunkiem. Część pierwsza była świeża, oryginalna i przykuwała uwagę niezliczonymi zwrotami akcji. Kontynuacja powieści prześcignęła swoją poprzedniczkę o kilka kroków, serwując odbiorcy świetną i przemyślaną fabułę. Po tych „ahah” i „ohah”, chciałem ponownie przeżyć lekturową ekstazę, lecz doznałem tylko lekkiego podniecenia.

„Lek na Śmierć” jest bardzo udaną publikacją, lecz odstającą od drugiej części powieści. W finale przygód Thomasa, większość decyzji głównych bohaterów jest nieprzemyślanych i impulsywnych, co może trochę dziwić, gdyż w poprzednich odsłonach cyklu nie miało to miejsca (lub występowało w śladowych ilościach). Brak tu również spektakularnych „prób”, przed którymi musieliby stanąć herosi sagi. Lecz największy żal pozostawia brak wytłumaczenia przeszłości Thomasa – po tej kilkuletniej przygodzie, chciałbym wiedzieć jaką rolę odegrał w całym przedsięwzięciu DRESZCZowej organizacji. Dashner uraczył fanów tylko mglistą tego otoczką.

Tajemnica towarzyszy czytelnikowi do samego końca książki i jest to niewątpliwy atut powieści, gdyż za to pokochaliśmy Dashnera. Stworzył świat, w którym nigdy nie wiadomo komu można ufać. W trzeciej części „Więźnia Labiryntu” to charakterystyczne odczucie jest dobrze widoczne, za co należą się brawa autorowi.

Podsumowując! Trylogia rozpoczynająca się w ścianach labiryntu doczekała się godnego pożegnania. Jest spektakularnie, tajemniczo i krwiście. Uważam, że cała saga Dashnera jest jedną z najlepszych jakie do tej pory czytałem. Mam nadzieję, że Ci z Was, którzy jeszcze nie są zaznajomieni z „Więźniem Labiryntu” czym prędzej nadrobią zaległości. Zwłaszcza, że już niedługo nastąpi jego ekranizacja, a w myśl zasady „najpierw książka potem film” zbrodnią byłoby postąpić na odwrót. Polecam wszystkim!

Trylogię „Więźnia Labiryntu” traktuję z niezwykłym szacunkiem. Część pierwsza była świeża, oryginalna i przykuwała uwagę niezliczonymi zwrotami akcji. Kontynuacja powieści prześcignęła swoją poprzedniczkę o kilka kroków, serwując odbiorcy świetną i przemyślaną fabułę. Po tych „ahah” i „ohah”, chciałem ponownie przeżyć lekturową ekstazę, lecz doznałem tylko lekkiego...

Jestem obłudny. Gdy przeczytałem opis książki Roberta Galbraitha, pomyślałem, że jest to książka jak każda inna, nic specjalnego, historia jakich wiele. „Kolejna opowieść o morderstwie znanej osoby” - taka myśl przebiegła mi przez umysł, gdy natknąłem się na charakterystykę z tyłu książki. Lecz gdy dowiedziałem się, że autorem jest J. K. Rowling, opis nabrał zupełnie innego znaczenia. Na pewno jest to książka świeża, z oryginalną historią i cudowną akcją i narracją! „To musi być fascynująca pozycja” - pomyślałem. Nic już nie poradzę, że mam słabość do kobiety, która w dobie komputerów i zanikającej sztuki czytania, zachęciła mnie do częstego sięgania po dzieła książkowe.

„Wołanie kukułki” to kryminał z bardzo wieloma niewiadomymi. Fabuła stopniowo wyjaśnia poszczególne elementy układanki, aby na końcu dojść do wniosku, że w końcu jest „gotowa powiedzieć” czytelnikowi, kto jest odpowiedzialny za śmierć supermodelki. Przyznam się szczerzę, że moje przypuszczenia odnośnie mordercy zupełnie nie pokryły się z tymi, którymi uraczyła mnie Pani Rowling. I jest to jak najbardziej pożądany efekt. Czułem się zaskoczony i skończyłem lekturę z wielkim „WTF” na twarzy.

Jeżeli jesteś fanem szybkiej i wartkiej akcji, to niestety „Wołanie kukułki” nie wstrzeli się w twoje gusta czytelnicze. Akcji w tej książce nie ma w ogóle. Fabuła prowadzona jest przez pytania prywatnego detektywa, która przeplatana jest historiami z życia Cormorana Strike'a (głównego bohatera powieści) oraz jego relacji z asystentką Robin (napalonego detektywistycznego podlotka).
Brak akcji nie przeszkadza, a wręcz dodaje dziełu prawdziwego, wiarygodnego wymiaru pracy prywatnych detektywów. Postaci są fantastycznie wykreowane, a relacje międzyludzkie osobliwie przedłożone – to coś, do czego Rowling zawsze miała dar.

Jeżeli chodzi o Rowling to jestem pelikanem – łykam wszystko, co wyjdzie spod pióra autorki. „Trafny wybór” niesamowicie mi się podobał, chociaż podobnie jak w „Wołaniu kukułki” nie ma tam w ogóle akcji. Autorka udowadnia, że można dobrze się bawić bez szybkiego tempa narracyjnego. Historia przedstawiona w książce ma solidne fundamenty, z którymi trudno się kłócić i kwestionować. Czekam z niecierpliwością na kolejne tomy z udziałem kulawego detektywa Cormorana Strike'a.

Jestem obłudny. Gdy przeczytałem opis książki Roberta Galbraitha, pomyślałem, że jest to książka jak każda inna, nic specjalnego, historia jakich wiele. „Kolejna opowieść o morderstwie znanej osoby” - taka myśl przebiegła mi przez umysł, gdy natknąłem się na charakterystykę z tyłu książki. Lecz gdy dowiedziałem się, że autorem jest J. K. Rowling, opis nabrał zupełnie innego...

Bardzo ciekawy pomysł na Igrzyska. Losowanie, uczestnicy a przede wszystkim Arena zasługuje na pochwałę. Bardzo innowacyjna i zapierająca dech w piersiach. Nie jest tak dobra jak pierwsza część powieści, ale i tak z nieskrywaną ciekawością czytelnik uczestniczy w batalii Kat. Pozycja obowiązkowa!

Bardzo ciekawy pomysł na Igrzyska. Losowanie, uczestnicy a przede wszystkim Arena zasługuje na pochwałę. Bardzo innowacyjna i zapierająca dech w piersiach. Nie jest tak dobra jak pierwsza część powieści, ale i tak z nieskrywaną ciekawością czytelnik uczestniczy w batalii Kat. Pozycja obowiązkowa!

Zdecydowanie najsłabsza część trylogii. Wściekła bieganina po Dystryktach nie jest tym, do czego przyzwyczaiła nas autorka. Jednakże, jest to ciekawe i co najważniejsze gorzkie pożegnanie z przygodami Kat. Mam jednak nadzieję, że Suzanne Colinns przedstawi jeszcze kiedyś ostatnie Głodowe Igrzyska, które były wspomniane w końcówce książki. Ah, co to byłyby za Igrzyska :)

Zdecydowanie najsłabsza część trylogii. Wściekła bieganina po Dystryktach nie jest tym, do czego przyzwyczaiła nas autorka. Jednakże, jest to ciekawe i co najważniejsze gorzkie pożegnanie z przygodami Kat. Mam jednak nadzieję, że Suzanne Colinns przedstawi jeszcze kiedyś ostatnie Głodowe Igrzyska, które były wspomniane w końcówce książki. Ah, co to byłyby za Igrzyska :)