Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeszcze nigdy książka mnie tak nie znudziła. Murakami udowadnia że można pisać długo o niczym. Rozterki bohatera uśpiłyby najwytrwalszego psychoterapeutę.

Jeszcze nigdy książka mnie tak nie znudziła. Murakami udowadnia że można pisać długo o niczym. Rozterki bohatera uśpiłyby najwytrwalszego psychoterapeutę.

Piękna historia, bogata w wiele wątków, pełna tajemnicy i duchowości spoza naszej kultury. O dziwo, film na jej podstawie - "Dom dusz" tematu nie zmarnował.

Piękna historia, bogata w wiele wątków, pełna tajemnicy i duchowości spoza naszej kultury. O dziwo, film na jej podstawie - "Dom dusz" tematu nie zmarnował.

Poza osobistą oceną sensu Powstania i podjęcia tematu odpowiedzialności tych, którzy o jego wybuchu zdecydowali, Sławomir Koper przedstawia nam wiele bardzo barwnych, soczystym, realistycznym językiem opowiedzianych, historii. Autorami tego przekazu w większości są sami uczestnicy Powstania, których S.Koper cytuje, co wydaje się słuszną decyzją. Dzięki temu książka nabiera autentyczności, przywołane przez samych Powstańców historie przenoszą nas w tamten czas - dla współczesnego czytelnika wprost niewyobrażalny - czas ogromnej determinacji, szaleńczej odwagi, poświecenia dla współtowarzyszy. Także czas miłości,łapczywego chwytania chwil i momentów szczęścia. Wartościowa pozycja, choćby dlatego że ożywia i przywraca naszej pamięci Tych, o których zapomnieć nigdy nie powinniśmy.

Poza osobistą oceną sensu Powstania i podjęcia tematu odpowiedzialności tych, którzy o jego wybuchu zdecydowali, Sławomir Koper przedstawia nam wiele bardzo barwnych, soczystym, realistycznym językiem opowiedzianych, historii. Autorami tego przekazu w większości są sami uczestnicy Powstania, których S.Koper cytuje, co wydaje się słuszną decyzją. Dzięki temu książka nabiera...

Mądra propozycja dla dzieci i młodzieży. Ale nie tylko. Historia przyjaźni dwóch chłopców, z których każdy jest "dziwny" w inny sposób. Obaj odbiegają od tzw.normy intelektualnej i jak się okazuje nie tylko ten, który sytuuje się poniżej bywa nierozumiany i odrzucany. Andreas Steinhöfel bez natrętnej pedagogizacji wskazuje na wartość każdego dziecka,jego bogaty, wewnętrzny świat, problemy z którymi codziennie, w zdawałoby się prostych sytuacjach, musi się mierzyć. To świat ciekawy, barwny, pełen zaskakujących, błyskotliwych na swój sposób i odkrywczych refleksji. To także my - dorośli, widziani z innej perspektywy, w innym spojrzeniu. Warto się w nim przejrzeć.

Mądra propozycja dla dzieci i młodzieży. Ale nie tylko. Historia przyjaźni dwóch chłopców, z których każdy jest "dziwny" w inny sposób. Obaj odbiegają od tzw.normy intelektualnej i jak się okazuje nie tylko ten, który sytuuje się poniżej bywa nierozumiany i odrzucany. Andreas Steinhöfel bez natrętnej pedagogizacji wskazuje na wartość każdego dziecka,jego bogaty, wewnętrzny...

Bardzo życiowa opowieść, mocno osadzona w realiach. A jednocześnie mająca w sobie wiele z greckiej tragedii. To co się zdarzyło było nieuchronne. Wszystkie działania ( jak również zaniechania) zmierzały ku tym dramatycznym wydarzeniom. Losy bohaterów zostały naznaczone przez fatum. Wiązały się ze sobą jak kolejno nawlekane koraliki naszyjnika. W bardziej współczesnym wymiarze mamy tu doskonały przykład tzw. ciągu przyczynowo-skutkowego. Jedna decyzja podjęta między dwojgiem ludzi, będących w innych związkach, zaspokajająca ich tęsknoty, braki, potrzebę przeżycia czegoś poza normą, ograniczeniem moralnym, może wyjść konsekwencjami daleko poza ich układ, dokonać w psychice innych, za których są odpowiedzialni niewyobrażalnych spustoszeń. Ta jedna decyzja to rzucony kamyczek z góry - tocząc się nabiera rozpędu, zmieniając się w lawinę. Tak dzieje się w życiu - wyjście poza przyjęte ramy często okazuje się drogą po równi pochyłej. Za chwile zapomnienia możemy drogo zapłacić, co gorsze, na ogół płacą też za nie inni. Anita Shreve nie moralizując, nie osadzając, oddając głos bohaterom ukazuje mechanizm zależności naszych decyzji. Nie żyjemy samotnie w oderwaniu od rzeczywistości. Nieustannie wchodzimy w relacje, oddziałujemy na siebie. Nie tylko czynami. Jeden gest może uruchomić lawinę zdarzeń. Jedno spotkanie może determinować czyjeś życie. Ta książka ma wiele wymiarów, wiele też punktów zwrotnych. W każdym z nich ktoś mógł się zatrzymać. Każdy z tych punktów był szansą na uniknięcie tragedii.

Bardzo życiowa opowieść, mocno osadzona w realiach. A jednocześnie mająca w sobie wiele z greckiej tragedii. To co się zdarzyło było nieuchronne. Wszystkie działania ( jak również zaniechania) zmierzały ku tym dramatycznym wydarzeniom. Losy bohaterów zostały naznaczone przez fatum. Wiązały się ze sobą jak kolejno nawlekane koraliki naszyjnika. W bardziej współczesnym...

Bardzo rzetelny, wiarygodny, poruszający obraz z czasów bestialskich. Okrucieństwo w jednej z odsłon. Holokaust prawdziwy w niemal kronikarskim zapisie odczłowieczania i katów, i ofiar. A w tym wszystkim chwile niemal magiczne, poetyckie, wzruszające. Nierozstrzygalna kwestia wybaczenia, jednoznaczna winy i odpowiedzialności. Jodi Picoult udało się - opowiedziała nam tę historię z wielkim wyczuciem, wrażliwością, zrozumieniem mechanizmów tamtej rzeczywistości - czasu odradzania się niemieckiej dumy i tej dumy i odzyskiwanej przez Niemców godności, wykorzystania. To nie oznacza w najmniejszym stopniu usprawiedliwienia. To celna analiza ówczesnych wydarzeń i ludzkiej psychiki. To jedna z tych opowieści, które z człowiekiem pozostają.

Bardzo rzetelny, wiarygodny, poruszający obraz z czasów bestialskich. Okrucieństwo w jednej z odsłon. Holokaust prawdziwy w niemal kronikarskim zapisie odczłowieczania i katów, i ofiar. A w tym wszystkim chwile niemal magiczne, poetyckie, wzruszające. Nierozstrzygalna kwestia wybaczenia, jednoznaczna winy i odpowiedzialności. Jodi Picoult udało się - opowiedziała nam tę...

Nieznośny, pretensjonalny, wydumany styl. Dialogi sztuczne, irytujące, naiwne, patetyczne.
Éric-Emmanuel Schmitt zdecydowanie, jak dla mnie, do strawnych pisarzy nie należy.

Nieznośny, pretensjonalny, wydumany styl. Dialogi sztuczne, irytujące, naiwne, patetyczne.
Éric-Emmanuel Schmitt zdecydowanie, jak dla mnie, do strawnych pisarzy nie należy.