Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Szybko i przyjemnie się czyta. Ogromny plus za zgrabnie wpleciony motyw choroby psychicznej, jednak uważam, że jego potencjał nie został do końca wykorzystany. Fabuła wciąga, chociaż, niestety, szkolne intrygi i dramaty są bardzo infantylne i naciągane. Chociaż? Może tak właśnie wygląda amerykański High School?

Szybko i przyjemnie się czyta. Ogromny plus za zgrabnie wpleciony motyw choroby psychicznej, jednak uważam, że jego potencjał nie został do końca wykorzystany. Fabuła wciąga, chociaż, niestety, szkolne intrygi i dramaty są bardzo infantylne i naciągane. Chociaż? Może tak właśnie wygląda amerykański High School?

Na początku trudno mi było się wkręcić, ale gdy tylko fabuła nabrała tempa - nie mogłam się oderwać. Ciekawa historia i interesujące postacie, których losu nie jest się pewnym do samego końca książki.

Na początku trudno mi było się wkręcić, ale gdy tylko fabuła nabrała tempa - nie mogłam się oderwać. Ciekawa historia i interesujące postacie, których losu nie jest się pewnym do samego końca książki.

Wzięłam tę książkę, bo okładka ładna, a tytuł ciekawy. Czytać zaczęłam nie mając pojęcia o co chodzi. Nie przestałam, bo uwiódł mnie styl lekki, treść zabawna. Dwie groteskowe historie w mgnieniu oka splotły się w jedną, wspólną tragedię, którą przeżywałam razem z jej bohaterami, ze strumieniem łez na policzkach i z tłumionym śmiechem w gardle.

Wzięłam tę książkę, bo okładka ładna, a tytuł ciekawy. Czytać zaczęłam nie mając pojęcia o co chodzi. Nie przestałam, bo uwiódł mnie styl lekki, treść zabawna. Dwie groteskowe historie w mgnieniu oka splotły się w jedną, wspólną tragedię, którą przeżywałam razem z jej bohaterami, ze strumieniem łez na policzkach i z tłumionym śmiechem w gardle.

Wciąż mam mieszane uczucia do twórczości Murakamiego. Monotoniczny styl pisania japońskiego autora zawsze sprawia mi osobliwą przyjemność; uderza w jakieś melancholijne nuty i uspokaja duszę. Z jednej strony czytanie tego opasłego tomiska nie sprawia mi problemu, z drugiej jednak nie potrafiłabym komuś streścić, co właściwie czytam.
Tym razem fabuła bardzo długo nabiera rozpędu, tylko po to, żeby na sam koniec otworzyć kilka wątków na raz i pozostawić czytelnika niezaspokojonego. Osobiście odbieram to jako zabieg marketingowy i mam go za złe autorowi. Kto jak kto, ale pisarz takiego formatu nie musi się chwytać takich zabiegów. Ponadto odnoszę wrażenie, że kończą mu się pomysły i powiela sprawdzony już schemat. Mnie zniechęcił do zabrania się za drugi tom.

Wciąż mam mieszane uczucia do twórczości Murakamiego. Monotoniczny styl pisania japońskiego autora zawsze sprawia mi osobliwą przyjemność; uderza w jakieś melancholijne nuty i uspokaja duszę. Z jednej strony czytanie tego opasłego tomiska nie sprawia mi problemu, z drugiej jednak nie potrafiłabym komuś streścić, co właściwie czytam.
Tym razem fabuła bardzo długo nabiera...

"Wielu przestępstw i omyłek nie będzie mógł popełnić po prostu dlatego, że nie zdoła ująć ich w słowa i nawet sformułować w myślach."

"Wielu przestępstw i omyłek nie będzie mógł popełnić po prostu dlatego, że nie zdoła ująć ich w słowa i nawet sformułować w myślach."

Nie spodziewałam się tak poruszającej książki. Nieustępliwie przypomina o tym, że wszyscy jesteśmy skazani na karę śmierci, ale nie znamy terminu jej wykonania. Zamiast powiedzieć "chcę umrzeć", powiedz "chcę dobrze żyć".

Nie spodziewałam się tak poruszającej książki. Nieustępliwie przypomina o tym, że wszyscy jesteśmy skazani na karę śmierci, ale nie znamy terminu jej wykonania. Zamiast powiedzieć "chcę umrzeć", powiedz "chcę dobrze żyć".