Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Murakami jak zwykle dał pisarski popis. Osobiście uważam, że to jego najlepsza książka, jaką do tej pory czytałam. Niby nie ma w niej nic specjalnego. Żadnych pełzających kamieni. W połowie lektury zorientowałam się również, że ani razu nie padło słowo „kot”. Drugą połowę przeczytałam uważniej, czekając aż pojawi się jakiś „mruczek”, ale niestety. Znając, lubiąc i ceniąc twórczość tego autora szczerze mnie zabolało nieobsadzenie kota w żadnej roli. Akcja „Bezbarwnego Tsukuru…” jest bardzo spokojna, opanowana, dojrzała; mimo tego nie jest nudna. Ma w sobie ten murakamiowski nastrój i czar, który dotyka człowieka i całkowicie go pochłania. Aż trudno się oderwać od książki. Jak zawsze w jego utworach przez całą akcję towarzyszy nam muzyka. Nie ma tam nic niepotrzebnego, przesadzonego. Bohaterowie są do bólu prawdziwi. Czytając ją miałam wrażenie, że mogę się po trochu utożsamić z każdym z nich, a najbardziej z samym Tsukuru. Mówi o przyjaźni, miłości, samotności, odrzuceniu i bólu, który towarzyszy nam wszystkim w codziennym życiu. Może dlatego właśnie akurat ta książka tak mnie dotknęła. Myślę, że każdy miał w przeszłości bliskie osoby, z którymi kontakt niewiedzieć czemu się urwał. Książka skłania do refleksji nad życiem, wspominania beztroskich momentów i rozmyślania nad tym „co by było gdyby”. Mimo że jestem zwolenniczką dramatycznych zakończeń oraz mimo że spodziewałam się zakończenia otwartego to do ostatniej strony czekałam na happy end. Naprawdę obdarzyłam głęboką sympatią bohaterów wykreowanych w tej powieści i do końca im gorąco kibicowałam.
Uważam, że w tej książce każdy może odnaleźć cząstkę samego siebie. Po przeczytaniu pozostała we mnie nutka goryczy zmieszanej z nostalgią, ale zarazem błogim spokojem. Przed chwilą ją odłożyłam. Czuję, jak żywo poruszyła moje uczucia i emocje. Wydaje mi się, że to właśnie tego typu proste dzieła najbardziej trafiają do człowieka i mogą zmienić czyjeś spojrzenie na świat, a przez to może nawet całe jego życie.
Z pewnością z chęcią wrócę kiedyś jeszcze do tej książki i sprawdzę czy wciąż tak samo na mnie działa.
Gorąco wszystkim polecam.

Murakami jak zwykle dał pisarski popis. Osobiście uważam, że to jego najlepsza książka, jaką do tej pory czytałam. Niby nie ma w niej nic specjalnego. Żadnych pełzających kamieni. W połowie lektury zorientowałam się również, że ani razu nie padło słowo „kot”. Drugą połowę przeczytałam uważniej, czekając aż pojawi się jakiś „mruczek”, ale niestety. Znając, lubiąc i ceniąc...