Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mimo, że nie jest to gatunek, od którego wiele się wymaga, to przydałoby się minimum kreatywności. Zarówno opisy, jak i konwencja wysyłania wiadomości do szefa i najlepszej przyjaciółki, są właściwie przeklejone z poprzedniej części. Dobrze, że chociaż akcja dzieje się w innym otoczeniu, bo to chyba jedyny aspekt, który rozróżnia tę część od poprzedniej.

Mimo, że nie jest to gatunek, od którego wiele się wymaga, to przydałoby się minimum kreatywności. Zarówno opisy, jak i konwencja wysyłania wiadomości do szefa i najlepszej przyjaciółki, są właściwie przeklejone z poprzedniej części. Dobrze, że chociaż akcja dzieje się w innym otoczeniu, bo to chyba jedyny aspekt, który rozróżnia tę część od poprzedniej.

"Umrzeć żeby żyć" to pozycja, do której podchodziłam z dozą sceptyczności, a pochłonęła mnie aż do ostatniej strony.

Krótkie, niezłożone zdania, styl pisania, który wydaje się być dość infantylny, historia, która zakrawa o grafomanię... a jednak nie mogłam się od niej oderwać.

Gdybym miała pokrótce opisać świat, który wykreował Krzysztof Malinowski, nazwałabym go karuzelą emocjonalną. Dawno nie zderzyłam się z taką ilością smutku, tęsknoty, ale również wzruszeń czy nadziei. I chyba ten aspekt jest tu najważniejszy - nie sama historia, nie styl pisarski - a właśnie te emocje.

"Umrzeć żeby żyć" to pozycja, do której podchodziłam z dozą sceptyczności, a pochłonęła mnie aż do ostatniej strony.

Krótkie, niezłożone zdania, styl pisania, który wydaje się być dość infantylny, historia, która zakrawa o grafomanię... a jednak nie mogłam się od niej oderwać.

Gdybym miała pokrótce opisać świat, który wykreował Krzysztof Malinowski, nazwałabym go karuzelą...