Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Świetna książka wprowadzająca w naukowe zagadnienia krytyki teorii ewolucji, wskazując w komplementarny sposób nieścisłości u podstawowych założeń paradygmatu. Pomimo tego, że pochodzi z lat 80. i część wiedzy mogła się zdezaktualować, w swoich założeniach nadal jest aktualna. Tłumaczenie jest fantastyczne, czyta się lekko i płynnie, interesujące przypisy ze strony tłumacza. Teraz czas na drugą część.

Świetna książka wprowadzająca w naukowe zagadnienia krytyki teorii ewolucji, wskazując w komplementarny sposób nieścisłości u podstawowych założeń paradygmatu. Pomimo tego, że pochodzi z lat 80. i część wiedzy mogła się zdezaktualować, w swoich założeniach nadal jest aktualna. Tłumaczenie jest fantastyczne, czyta się lekko i płynnie, interesujące przypisy ze strony...

Trudno odmówić temu komiksowi klimatu - jest świetnie narysowany. Manu Larcenet to prawdziwy artysta, jego operowanie szarościami, czernią, bielą, oddawanie nastroju, pozorna niechlujność lub momentami hiperdokładność to są rzeczy, które wybieram, by zapamiętać z tego albumu. Sama historia lub miejscami sposób opowiadania były dla mnie dręczące - zerkałem co jakiś czas, czy dużo jeszcze mi zostało.
Nie potrafiłem zainteresować się losem głównego protagonisty na tyle, by chcieć sięgnąć po tom numer dwa. Owszem, mamy tu klimat tajemniczości, niedopowiedzeń, a sam autor stara się, byśmy wręcz czuli lepkość zła... wychodzi różnie. Klamra, spinająca całą powieść, jaką jest przesłuchanie wypada w moim mniemaniu bardzo źle. Generyczne postaci policjantów, niezwykle wręcz sztuczne dialogi między nimi oraz komisarzem czy przesłuchiwanym budziły moje zdumienie. Tym bardziej, że gdy snuta jest właściwa retrospektywna opowieść, to ma się wrażenie lekkości - wychodzi to o wiele bardziej naturalnie. Ale nadal bełkotliwie i męcząco. Postać głównego bohatera jest niestety przerysowana do absurdu, przez co momenty, w których do głosu dochodzi jego prawdziwe ja były dla mnie obojętne i niewiarygodne. Końcówka albumu, gdy pojawia się Jackie, postać drugoplanowa, dźwignęła te opowieść na tyle, że środek ciężkości opowieści przeniósł się z (męczącego i bełkotliwego) traktatu filozoficznego osoby trudnej w stronę biegu jakichś wydarzeń, przynoszących odrobinę dreszczyku emocji. Ale to było dla mnie za mało...
W skrócie: szalenie interesująco narysowany komiks, który mnie zmęczył. Ostatni raz takie męki przy czytaniu komiksu przechodziłem przy Portugalii.

Trudno odmówić temu komiksowi klimatu - jest świetnie narysowany. Manu Larcenet to prawdziwy artysta, jego operowanie szarościami, czernią, bielą, oddawanie nastroju, pozorna niechlujność lub momentami hiperdokładność to są rzeczy, które wybieram, by zapamiętać z tego albumu. Sama historia lub miejscami sposób opowiadania były dla mnie dręczące - zerkałem co jakiś czas, czy...

Słabszy tom niż poprzednie części, jednak mnóstwo świetnych kadrów i nadal przepięknie narysowany, a przez to niezwykle klimatyczny. Fabuła jest nieco bardziej pretekstowa, mamy dużo więcej akcji i brutalności, są także przekleństwa. Nadal mamy tę charakterystyczną płynność akcji, filmowe ujęcia i ciekawe pomysły, choć fakt - mniej tu rozkminek, a więcej strzelania :)

Słabszy tom niż poprzednie części, jednak mnóstwo świetnych kadrów i nadal przepięknie narysowany, a przez to niezwykle klimatyczny. Fabuła jest nieco bardziej pretekstowa, mamy dużo więcej akcji i brutalności, są także przekleństwa. Nadal mamy tę charakterystyczną płynność akcji, filmowe ujęcia i ciekawe pomysły, choć fakt - mniej tu rozkminek, a więcej strzelania :)