Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dialogi w języku staropolskim to już nie raz widziałem, ale cała narracja... hmm... Pierwszy raz spotkałem się z takim stylem i było to niemałym wyzwaniem. Przydałby się tu słownik archaizmów ;-)
A co do treści, to w bardzo ciekawy sposób jest pokazane dzieciństwo i młode lata Bolesława Chrobrego oraz koniec okresu panowania Mieszki I. Do tego autor przedstawia jak wyglądało życie w puszczy, jak zaczynały się tworzyć i umacniać niektóre rody, jak powstawało Państwo Polskie.
Doskonała lekcja historii, a styl Gołubiewa sprawia wrażenie, jakbym był tam na miejscu, w tamtym czasie, siedział przy ognisku i słuchał bajania naocznego świadka.

Dialogi w języku staropolskim to już nie raz widziałem, ale cała narracja... hmm... Pierwszy raz spotkałem się z takim stylem i było to niemałym wyzwaniem. Przydałby się tu słownik archaizmów ;-)
A co do treści, to w bardzo ciekawy sposób jest pokazane dzieciństwo i młode lata Bolesława Chrobrego oraz koniec okresu panowania Mieszki I. Do tego autor przedstawia jak...

Miłość i nienawiść, które uczucie weźmie górę. Pragnienie zemsty daje motywację do pokonywania kolejnych przeciwności losu. Chęć zadośćuczynienia krzywdom poniesionym w dzieciństwie, potrzeba rozliczenia się z traumami z przeszłości. To wszystko łączy Fabiolę i Romulusa, jednak na dotarcie do celu, każde z nich ma inny sposób.

Miłość i nienawiść, które uczucie weźmie górę. Pragnienie zemsty daje motywację do pokonywania kolejnych przeciwności losu. Chęć zadośćuczynienia krzywdom poniesionym w dzieciństwie, potrzeba rozliczenia się z traumami z przeszłości. To wszystko łączy Fabiolę i Romulusa, jednak na dotarcie do celu, każde z nich ma inny sposób.

Druga część przygód bliźniąt, Fabioli i Romulusa, których los rozdzielił i rzucił w różne strony starożytnego Rzymu.
Poznając losy Fabioli autor pokazuje nam jak wyglądało życie społeczne i polityczne w okresie rozpadu triumwiratu oraz podczas wojny domowej pomiędzy Cezarem, a Pompejuszem.
Podążając śladami Romulusa dowiadujemy się jak daleko sięgały wpływy Rzymu i na ile był znany ówczesny starożytny świat.
Cała książka jest lekcją historii podaną w bardzo atrakcyjny sposób. Przygody głównych bohaterów są wplecione w wydarzenia, które faktycznie miały miejsce.
Całość urozmaica i ubarwia postać etruskiego haruspika, który jest odrobiną fantazy w poważnej historii. Dzięki temu powinna spodobać się zarówno miłośnikom historii jak i fanom fantazy.

Dynamiczna akcja, trzymająca w napięciu, sprawia, że książka wciąga i czyta się ją niemal jednym tchem.
Pozycja z całą pewnością godna uwagi i polecenia.

Druga część przygód bliźniąt, Fabioli i Romulusa, których los rozdzielił i rzucił w różne strony starożytnego Rzymu.
Poznając losy Fabioli autor pokazuje nam jak wyglądało życie społeczne i polityczne w okresie rozpadu triumwiratu oraz podczas wojny domowej pomiędzy Cezarem, a Pompejuszem.
Podążając śladami Romulusa dowiadujemy się jak daleko sięgały wpływy Rzymu i na ile...

Bardzo dobra powieść opisująca nie tylko przygody fikcyjnych bohaterów, gdzie opowiada o przyjaźni, braterstwie, bohaterstwie i poświęceniu, ale także doskonale opisuje wydarzenia historyczne i sytuację polityczną Imperium Rzymskiego w I w. p.n.e. Doskonała lekcja historii, do tego każda akcja opisana w taki sposób, że czytając słyszałem szczęk stali walczących żołnierzy, czułem zapach krwi przelewanej przez gladiatorów, a sceny z Fabiolą.... ach, jakbym tam był ;-)

Bardzo dobra powieść opisująca nie tylko przygody fikcyjnych bohaterów, gdzie opowiada o przyjaźni, braterstwie, bohaterstwie i poświęceniu, ale także doskonale opisuje wydarzenia historyczne i sytuację polityczną Imperium Rzymskiego w I w. p.n.e. Doskonała lekcja historii, do tego każda akcja opisana w taki sposób, że czytając słyszałem szczęk stali walczących żołnierzy,...

W książce pojawiają się daty, choć wcześniej nie zwróciłem na nie uwagi, ale z treści możnaby tę historię umieścić gdzieś przed Mieczem przeznaczenie, przed bitwą pod Soden. Na długo przed cyklem o przygodach Ciri.
Historia opisana w tej części bardzo szybko wciąga czytelnika. Krótkie rozdziały i szybka akcja, to niewątpliwie atuty powieści. Obejmuje okres jednego sezonu letniego, jak wskazuje tytuł Sezonu burz, a tyle się dzieje, że ho ho... Pod tym względem bardzo dobry materiał na film.
Porównując do Ostatniego Życzenia jest dużo ciekawsza, nie ma tu poprzekręcanych baśni braci Grimm, a porównując do sześciotomowej sagi, to właśnie Wiedźmin jest głównym bohaterem.

W książce pojawiają się daty, choć wcześniej nie zwróciłem na nie uwagi, ale z treści możnaby tę historię umieścić gdzieś przed Mieczem przeznaczenie, przed bitwą pod Soden. Na długo przed cyklem o przygodach Ciri.
Historia opisana w tej części bardzo szybko wciąga czytelnika. Krótkie rozdziały i szybka akcja, to niewątpliwie atuty powieści. Obejmuje okres jednego sezonu...

Wzruszające zakończenie cyklu o Wiedźminie, a właściwie o Wiedźmince Ciri. Taki właśnie powinien być tytuł tej serii powieści - Wiedźminka Ciri. To ona jest główną postacią, to wokół niej wszystko się kręci. Wszystkie działania głównych bohaterów są ukierunkowane na Lwiątko z Cintry. Nawet wojna z Nilfgardem, chociaż Ciri nie brała w niej czynnego udziału.
Powieść po mimo swego rozmiaru, czyta się sama, wciąga i nie puszcza. Ciężko się oderwać. Wartka akcja, zmienna narracja, spojrzenie na sytuację z kilku punktów odniesienia, to wszystko sprawia, że książka zasługuje na naprawę wysoką ocenę.

Wzruszające zakończenie cyklu o Wiedźminie, a właściwie o Wiedźmince Ciri. Taki właśnie powinien być tytuł tej serii powieści - Wiedźminka Ciri. To ona jest główną postacią, to wokół niej wszystko się kręci. Wszystkie działania głównych bohaterów są ukierunkowane na Lwiątko z Cintry. Nawet wojna z Nilfgardem, chociaż Ciri nie brała w niej czynnego udziału.
Powieść po mimo...

Ciekawa konstrukcja, z którą dotychczas jeszcze się z tym nie spotkałem, w pierwszej połowie książki to powieść z refrenem. Każdy rozdział kończy się prawie takim samym fragmentem.
Po za tym niemal cała narracja opiera się na tym, że ktoś komuś coś opowiada. Dzięki temu każdy wątek poznajemy z kilku różnych punktów widzenia. Częsta zmiana narracji, przeskoki w czasie, pokazanie co dzieje się w tym samym czasie w różnych miejscach, to wszystko wpływa na dynamikę i nie można się nudzić podczas czytania.
Dodam jeszcze, że to kolejny tom, w którym główną bohaterką jest Ciri, a działania wszystkich postaci są ukierunkowane na jej postać.

Ciekawa konstrukcja, z którą dotychczas jeszcze się z tym nie spotkałem, w pierwszej połowie książki to powieść z refrenem. Każdy rozdział kończy się prawie takim samym fragmentem.
Po za tym niemal cała narracja opiera się na tym, że ktoś komuś coś opowiada. Dzięki temu każdy wątek poznajemy z kilku różnych punktów widzenia. Częsta zmiana narracji, przeskoki w czasie,...

Szalona historia. Już od samego początku można poczuć jak kłębią się myśli w kobiecym umyśle. Jedna myśl pociąga za sobą kolejną, całkiem luźno powiązaną, a za nią biegnie następna. Taki natłok myśli powoduje szereg dziwnych decyzji, których sama autorka/bohaterka chyba nie do końca rozumie co robi. Cała książka obfituje szereg zwrotów akcji i zabawnych sytuacji.

Szalona historia. Już od samego początku można poczuć jak kłębią się myśli w kobiecym umyśle. Jedna myśl pociąga za sobą kolejną, całkiem luźno powiązaną, a za nią biegnie następna. Taki natłok myśli powoduje szereg dziwnych decyzji, których sama autorka/bohaterka chyba nie do końca rozumie co robi. Cała książka obfituje szereg zwrotów akcji i zabawnych sytuacji.

W tej części jest już więcej o Geralcie niż o Ciri. Tym razem to tytułowy Wiedźmin jest tu głównym bohaterem i jego nietuzinkowa kompania. Do tego papuga, która nazywa się Feldmarszałek Duda - oj, grubo. Szacun dla autora za odwagę (a może to przepowiednia była?) Na dokładkę wojna z Nilfgardem jakoś tak dziwnie wpłynęła na losy Wiedźmina, że nie ubił ani jednego stwora z piekła rodem. Ratuje przyjaciół z opresji, ale potworów nie zabija. Jednego przepłoszył, a z długim się zaprzyjaźnił. Co ta wojna robi z ludźmi?
Książka bardzo dobrze się czyta. Częste zmiany miejsca akcji, punktu widzenia, zmienna narracja, to wszystko wpływa na dynamikę i nie sposób się nudzić. Ciężko jest się od niej oderwać. Saga wciąga mnie coraz bardziej. Jest niedziela i nie mogę się doczekać poniedziałku, aby zajść do biblioteki po kolejną część, bo przeczytałem szybciej niż zakładałem.

W tej części jest już więcej o Geralcie niż o Ciri. Tym razem to tytułowy Wiedźmin jest tu głównym bohaterem i jego nietuzinkowa kompania. Do tego papuga, która nazywa się Feldmarszałek Duda - oj, grubo. Szacun dla autora za odwagę (a może to przepowiednia była?) Na dokładkę wojna z Nilfgardem jakoś tak dziwnie wpłynęła na losy Wiedźmina, że nie ubił ani jednego stwora z...

Z każdym tomem saga wiedźmińska wydaje się być co raz lepsza. Wciąga co raz bardziej.
Chociaż ten tom wydaje się być bardziej o Ciri niż o Geralcie, który jest tłem w historii Lwiątka z Cintry.

Z każdym tomem saga wiedźmińska wydaje się być co raz lepsza. Wciąga co raz bardziej.
Chociaż ten tom wydaje się być bardziej o Ciri niż o Geralcie, który jest tłem w historii Lwiątka z Cintry.

Ta część jest już znacznie lepsza od poprzedniego Ostatniego Życzenia. Odwołania baśni braci Grimm występują, ale w dużo mniejszej ilości, tym razem wspominane są tylko jako ballady trubadurów.
Odniosłem wrażenie, że głównym motywem jest burzliwy romans Geralta z Yenefer oraz pojawienie się Ciri w życiu wiedźmina i wpływ przeznaczenia na nasze życie.
Ogólnie kawał dobrej fantasy, ale czy jest to lektura pouczająca tego raczej bym nie powiedział. Chociaż można by na ten temat polemizować.

Ta część jest już znacznie lepsza od poprzedniego Ostatniego Życzenia. Odwołania baśni braci Grimm występują, ale w dużo mniejszej ilości, tym razem wspominane są tylko jako ballady trubadurów.
Odniosłem wrażenie, że głównym motywem jest burzliwy romans Geralta z Yenefer oraz pojawienie się Ciri w życiu wiedźmina i wpływ przeznaczenia na nasze życie.
Ogólnie kawał dobrej...

Tyle słyszałem o Wiedźminie, obejrzałem serial z Michałem Żebrowskim, film Netflixa, widziałem grę. Doszedłem do wniosku, że trzeba sięgnąć do źródła.
A tu... po przeczytaniu połowy książki poczułem...No właśnie nie wiem jak to określić - zażenowanie, rozczarowanie?. Co to jest? Baśnie braci Grimm w stylu hollywoodzkich "prawdziwych historii"?
Ale nic to. Jestem uparty. Zacząłem, to dokończę. Z cichą nadzieją, że dalej może będzie lepiej, że znajdzie się coś nowego, coś co będzie tylko wiedźmińskie, a nie kopiuj-wklej-pozmieniaj ze starych baśni i ludowych legend. Chociaż motywy z baśni nadal się przewijają np. między wierszami wspomniana jest leśna chałupa na pazurzastym trójnogu, zgubiony pantofelek, zatrute jabłko, jest też dżin z butelki itp. itd., to druga połowa już bardziej mnie usatysfakcjonowała.
Po kolejny tom sięgam z dużo większą rezerwą.

Tyle słyszałem o Wiedźminie, obejrzałem serial z Michałem Żebrowskim, film Netflixa, widziałem grę. Doszedłem do wniosku, że trzeba sięgnąć do źródła.
A tu... po przeczytaniu połowy książki poczułem...No właśnie nie wiem jak to określić - zażenowanie, rozczarowanie?. Co to jest? Baśnie braci Grimm w stylu hollywoodzkich "prawdziwych historii"?
Ale nic to. Jestem uparty....

"Strzeż honoru. Jedyne, co masz, czego nie możesz kupić ani sprzedać." Te słowa Mikołaja ojca Zawiszy mogłyby być mottem tej powieści.
Druga część historii Zawiszy Czarnego, jego dzieje po Grunwaldzie i sluzba u Ludwika Luksemburskiego.
W bardzo ciekawy i barwny sposób przedstawiona historia, gdzie jako królewski rycerz węgierskiego króla ma poprowadzić krucjatę przeciwko tureckiej armii.
Książka godna polecenia.

"Strzeż honoru. Jedyne, co masz, czego nie możesz kupić ani sprzedać." Te słowa Mikołaja ojca Zawiszy mogłyby być mottem tej powieści.
Druga część historii Zawiszy Czarnego, jego dzieje po Grunwaldzie i sluzba u Ludwika Luksemburskiego.
W bardzo ciekawy i barwny sposób przedstawiona historia, gdzie jako królewski rycerz węgierskiego króla ma poprowadzić krucjatę przeciwko...

Dziwna książka. A właściwie dziwne podejście do rozumienia śmierci. Ciężko jest przyswoić sposób myślenia głównych bohaterów. Kult śmierci. Śmierci pojmowanej jako wielkie miłosierdzie i ofiara składana bogu.
Równie chora jest Próba, którą musi przejść bohaterka. W normalnym, współczesnym świecie byłaby potraktowana jako seryjna zabójczyni psychopatka.
Nie mniej jednak, książka dobrze się czyta, a intrygująca i nieoczywista fabuła wciąga.
Książka dziwna, ale ciekawa.
Zastanawiałem się też nad tym, jakie przesłanie niesie ta powieść. Otóż, każdy kiedyś umrze, i każdy jednakowo martwy leży w grobie. Amen.

Dziwna książka. A właściwie dziwne podejście do rozumienia śmierci. Ciężko jest przyswoić sposób myślenia głównych bohaterów. Kult śmierci. Śmierci pojmowanej jako wielkie miłosierdzie i ofiara składana bogu.
Równie chora jest Próba, którą musi przejść bohaterka. W normalnym, współczesnym świecie byłaby potraktowana jako seryjna zabójczyni psychopatka.
Nie mniej jednak,...

Teoria spiskowa tak rzetelnie przedstawiona, że naprawdę możnaby w nią uwierzyć, gdyby nie fakt, że Zakon Syjonu był wielką ściemą, w którą swego czasu wielu ludzi uwierzyło. Gdy Dan Brown tworzył swój Kod Leonarda da Vinci fałszywa legenda jeszcze krążyła po świecie jako prawdziwa.
Książka bardzo dobrze się czyta, pełna zwrotów akcji. Krótkie rozdziały dodają dodatkowego dynamizmu. Odkrywanie wskazówek prowadzących do kolejnych wskazówek, które odkrywają kolejne wskazówki itd. To wszystko wpływa na niesamowity klimat i ciągle rosnące napięcie towarzyszące poszukiwaniu skarbu jakim jest święty Graal.
Kilka nieścisłości nie zaburza całościowego wrażenia tajemniczości i chęci odkrywania kolejnych zagadek razem z bohaterami. Chociaż nie wiem jak można pentagram skojarzyć z różą wiatrów. No i zupełnie mnie rozbawiła sytuacja gdy Langdon "ujrzał księżyc w nowiu wschodzący" :D
Życzę wszystkim wielu wrażeń podczas lektury, a sam już sięgam po kolejny tom serii z Robertem Langdonem.

Teoria spiskowa tak rzetelnie przedstawiona, że naprawdę możnaby w nią uwierzyć, gdyby nie fakt, że Zakon Syjonu był wielką ściemą, w którą swego czasu wielu ludzi uwierzyło. Gdy Dan Brown tworzył swój Kod Leonarda da Vinci fałszywa legenda jeszcze krążyła po świecie jako prawdziwa.
Książka bardzo dobrze się czyta, pełna zwrotów akcji. Krótkie rozdziały dodają dodatkowego...

Minęło już trochę czasu o chwili kiedy oglądałem film. Teraz czytając książkę miałem wrażenie, że oglądam film ponownie. Jest już jakieś wyobrażenie postacji i miejsc, chociaż książkowy opis głównego bohatera dawał mi trochę inny obraz niż postać filmowa. Niektóre sceny, głównie pod koniec książki, miały trochę inny przebieg niż pamiętałem to z filmu i to mnie trochę rozpraszało podczas czytania. Nie mniej jednak książka bardzo dobrze się czyta, wręcz trudno się od niej oderwać, (chociażby na posiłek ;-) do tego krótkie rozdziały, czasem tylko na pół strony, pokazujace akcję w kilku miejscsch równocześnie, dodają dodatkowego dynamizmu i tak już napiętej fabule. A postać Roberta Langdona jest bardzo realistycznie przedstawiona. Autor nie tworzy z niego superbohatera. To człowiek z krwi i kości, który stara się być... jest rycerski, ale nie rzuca się do walki z gołymi pięściami na uzbrojonego przeciwnika. Nie mniej jednak nie brakuje mu odwagi i gdy trzeba walczy i podejmuje ryzyko niczym James Bond. To co łączy go z agentem 007 to fakt, że niemal od początku towarzyszy mu piękna, inteligentna i odważna kobieta oraz nieprzewidywalny przeciwnik i technologia przyszłości.
W zakończeniu nie spodziewałem się zaskakującego finału, bo już z filmu wiadomo było jak się wszystko skończy, jednak w książce jest kilka niespodzianek...
Podsumowując, główny bohater bez supermocy, ma tylko swoją inteligencję, piękna i młoda partnerka, nieprzewidywalny i przebiegły oponent, do rozwiązania wiele zagadek w stylu poszukiwania skarbów oraz akcja w rzeczywistym świecie, to wszystko czego trzeba. Razem te elementy sprawiają, że czyta się jednym tchem i czym prędzej sięga się po następny tom serii. Do tego cały czas się zastanawiam jaki będzie mój odbiór tych części, które nie zostały sfilmowane?

Minęło już trochę czasu o chwili kiedy oglądałem film. Teraz czytając książkę miałem wrażenie, że oglądam film ponownie. Jest już jakieś wyobrażenie postacji i miejsc, chociaż książkowy opis głównego bohatera dawał mi trochę inny obraz niż postać filmowa. Niektóre sceny, głównie pod koniec książki, miały trochę inny przebieg niż pamiętałem to z filmu i to mnie trochę...

Druga część przygód Jude Duarte, w której książę Cardan wredny i złośliwy w stosunku do niej rozpoczyna panowanie jako Najwyższy Król w krainie elfów. Królem zostaje właśnie, jak na ironię, dzięki Jude.
Czy Okrutny Książę nadal będzie okrutny dla Jude? Jak Jude sobie z tym poradzi i co z tego wyniknie? Czy tytułowy Zły Król jest zły ze swej natury, czy też oznacza nie właściwą osobę na tronie?
Na te pytania znajdziesz odpowiedzi właśnie w tej książce, którą warto przeczytać. Co prawda w bibliotece stała na półce z literatura dla młodzieży, jednak uważam że zadowoli też starszych miłośników fantazy.

Druga część przygód Jude Duarte, w której książę Cardan wredny i złośliwy w stosunku do niej rozpoczyna panowanie jako Najwyższy Król w krainie elfów. Królem zostaje właśnie, jak na ironię, dzięki Jude.
Czy Okrutny Książę nadal będzie okrutny dla Jude? Jak Jude sobie z tym poradzi i co z tego wyniknie? Czy tytułowy Zły Król jest zły ze swej natury, czy też oznacza nie...

Doskonale zwieńczenie trylogii o przygodach Jude w świecie elfów. Książka wciąga do samego końca, tak jak poprzednie części: Okrutny Książę i Zły Król.

Doskonale zwieńczenie trylogii o przygodach Jude w świecie elfów. Książka wciąga do samego końca, tak jak poprzednie części: Okrutny Książę i Zły Król.

W swojej opinii na temat tej książki chciałbym się skupić nie na treści, a na jakości, bo treść tak jak w poprzednich tomach - akcja wartka, szybka, nie daje czasu na chwilę oddechu. Walka za walką, a wszystko aby odzyskać niepodległość utraconą przed stu laty (czy to czegoś wam nie przypomina).
Ale jeśli chodzi o jakość to duży plus za mapę Rozkrzyczanych Krain, której brakowało w poprzednich tomach. Teraz należy mieć nadzieję, że w kolejnych wydaniach trylogii, będzie załączona do każdego tomu.
Dla równowagi DUŻY MINUS za korektę tekstu. Czytając miałem wrażenie, że korektor w ogóle nie czytał książki, tylko tekst wrzucił do Worda i co program podkreślił, to zmienił. A słowa, które mają poprawną formę ortograficzną, ale gramatycznie kompletnie nie pasują do sensu zdania nie zostały poprawione. Wyjątkowo dużo było takich błędów, gdyby do książki dołączyć kartkę z erratą, to nie miałaby ona rozmiaru wizytówki (a kiedyś takie widywałem), tylko A4 dwustronnie maczkiem zapisane.
Nie mniej jednak książka warta uwagi i godna polecenia. Widmowy zagon jest bardzo dobrym zakończeniem serii, brawa dla autora za pomysł. :-)

W swojej opinii na temat tej książki chciałbym się skupić nie na treści, a na jakości, bo treść tak jak w poprzednich tomach - akcja wartka, szybka, nie daje czasu na chwilę oddechu. Walka za walką, a wszystko aby odzyskać niepodległość utraconą przed stu laty (czy to czegoś wam nie przypomina).
Ale jeśli chodzi o jakość to duży plus za mapę Rozkrzyczanych Krain, której...

Dużo lepsza od poprzedniej części. Zaskakujące zakończenie sprawia, że chcę jak najszybciej sięgnąć po kolejną książkę.

Dużo lepsza od poprzedniej części. Zaskakujące zakończenie sprawia, że chcę jak najszybciej sięgnąć po kolejną książkę.