Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ale na tę wyspę z sera, to chciałabym trafić

Ale na tę wyspę z sera, to chciałabym trafić

Z taką czułością, zrozumieniem i jednocześnie żeby było zabawne, to o depresji i myślach samobójczych trzeba umieć pisać. Plus, trochę empatycznej satyry wobec Finów jako narodu, okazuje się, że pod pewnym względami całkiem podobnych do nas.

Z taką czułością, zrozumieniem i jednocześnie żeby było zabawne, to o depresji i myślach samobójczych trzeba umieć pisać. Plus, trochę empatycznej satyry wobec Finów jako narodu, okazuje się, że pod pewnym względami całkiem podobnych do nas.

Czytanie tej książki zbiegło się u mnie z procesem diagnostycznym Zespołu Aspergera i ADHD. Call it freudism, ale w postaci Lucile cały czas widziałam nieneurotypowy umysł - delikatne z wyglądu i zachowania dziecko, zafascynowane kulturą, ale niebędące w stanie przyswajać szkolnych informacji na akord, kochające rodzinę, ale jakby "przez szybę". Przecież już w dzieciństwie, przed wszelkimi nieszczęściami, Lucile nie była typową dziewczynką. I być może to sprawiło, że została wytypowana na ofiarę.

Tak, to jest książka terapeutyczna, nie ma co do tego wątpliwości, ciężko ją oceniać w kategorii formalnej literatury pięknej (choć podobno w oryginale język to delicje, może kiedyś sprawdzę, czytałam po polsku). Trudno mi jednak zgodzić się z zarzutami czytelników i czytelniczek odnośnie braku głębi i suchego wypisywania faktów. Przecież one czemuś tu służą: znękana, poturbowana i okaleczona przez dzieciństwo Delphine tak bardzo chce zrozumieć matkę, że w desperacji przechodzi na tryb czysto diagnostyczny: precyzyjną, pozornie bez emocji, analizę i dedukcję na podstawie faktów. Tylko ta metoda jest dla niej dostępna, inaczej oszalałaby z bólu.

To rzadki przypadek, kiedy mamy jednocześnie studium przypadku i studium rodziny - a zmowa milczenia w imię tej komórki społecznej przypomina film "Festen". Nie, nie uważam, że Delphine de Vigan zmyśla, nadmnażając katastrofy rodzinne. W tej historii nic nie mogło pójść inaczej, jedna tragedia pociąga za sobą drugą. Zdziwiłabym się, gdyby one nie nastąpiły.

Czytanie tej książki zbiegło się u mnie z procesem diagnostycznym Zespołu Aspergera i ADHD. Call it freudism, ale w postaci Lucile cały czas widziałam nieneurotypowy umysł - delikatne z wyglądu i zachowania dziecko, zafascynowane kulturą, ale niebędące w stanie przyswajać szkolnych informacji na akord, kochające rodzinę, ale jakby "przez szybę". Przecież już w dzieciństwie,...

Ten tytuł! Musiał go niewątpliwie wymyślić geniusz.
Ogólnie, nie zapraszam do dyskusji, bo nie ma o czym.

Ten tytuł! Musiał go niewątpliwie wymyślić geniusz.
Ogólnie, nie zapraszam do dyskusji, bo nie ma o czym.

Z reguły nie oceniam poezji, ale że niektórych cztery litery pieką, to podwyższam dla porządku. Dawno w polskiej poezji nie było aleksandrynu, dawno też nie było odniesień do poezji dawniejszej niż XX wiek - tutaj je mamy, i to podane w zaskakujący, świeży sposób, bez grama patosu i archaizmu. BDB debiut.

Z reguły nie oceniam poezji, ale że niektórych cztery litery pieką, to podwyższam dla porządku. Dawno w polskiej poezji nie było aleksandrynu, dawno też nie było odniesień do poezji dawniejszej niż XX wiek - tutaj je mamy, i to podane w zaskakujący, świeży sposób, bez grama patosu i archaizmu. BDB debiut.

Dla kogoś, kto ktokolwiek zetknął się z afazją, to nie będzie jakiś tam eksperymentalny kognipoemat. To będzie bolesna, kliniczna lekcja. I dotyka znaczniej bardziej niż wiele wierszy szarpiących najgłębsze warstwy emocjonalności czytelników i czytelniczek.

Dla kogoś, kto ktokolwiek zetknął się z afazją, to nie będzie jakiś tam eksperymentalny kognipoemat. To będzie bolesna, kliniczna lekcja. I dotyka znaczniej bardziej niż wiele wierszy szarpiących najgłębsze warstwy emocjonalności czytelników i czytelniczek.

Wydawnictwo Poznańskie reaktywowało po niemal trzydziestu latach Serię Dzieł Pisarzy Skandynawskich i jest to jedna z najbardziej udanych polskich decyzji wydawniczych ostatnich lat. W chwili, gdy inne wydawnictwa, które w ostatnich latach wydawały skandynawską prozę, zmagają się z problemami z utrzymaniem się na rynku, miłośnicy "mroźnych" klimatów mogą dalej spać spokojnie - dzięki WP, co roku pojawia się kilka świeżych perełek z Północy.

A początkami serii są "Początki" - mocne i dobre. Choć zakończenia powieści dowiadujemy się już na samym - nomen omen - początku, w niczym nie przeszkadza to w zagłębianiu się w fabułę coraz głębiej i mroczniej. Mroczniej, bo za decyzją o próbie samobójczej głównego bohatera nie stoi tylko jego egoizm, emocjonalny chłód i brak cierpliwości do pielęgnowania rodzinnych stosunków, jak mogłoby się zrazu wydawać sceptycznemu wobec czytelnikowi.

Choć czterdziestoparoletni Terje wydaje nam się stereotypowym wręcz naukowcem-przyrodnikiem - bardziej pochłoniętym chłodną analizą zdarzeń, procesów i faktów, oraz ideałami o ratowaniu świata - kolejne rozdziały pozwalają nam zrozumieć, że emocjonalność człowieka nie jest prosta, a za schizoidalnym bohaterem, jego dystansem i obojętnością, kryją się powody nasycone niewyobrażalnym i niewyrażalnym cierpieniem.

Carl Frode Tiller prowadzi akcję w odwrotnym porządku chronologicznym - cofamy się od dnia próby samobójczej Terjego do jego dzieciństwa, by w imieniu bliskich mężczyzny odnaleźć odpowiedź na pytanie "dlaczego taki jesteś?". To mocna i w pewien sposób brutalna powieść. Norweski autor daje nam prztyczka w nos - nie każdy, kto wydaje się być nieczuły, nic nie czuje. Przypomina jak skomplikowana i jednocześnie prosta jest ludzka osobowość - że akcja wywołuje reakcję. Uczula na to, byśmy nie skończyli jak rodzina Terjego - przy szpitalnym łóżku, z setkami pytań kłębiących się w głowie. A jednocześnie pisze tak, że trudno się oderwać od książki. Miłośnicy skandynawskich klimatów znajdą tutaj to, co kochają. Inni - przeżyją fascynującą przygodę z powieścią psychologiczną naprawdę dużego kalibru.

(tekst opublikowany również na stronie empik.com)

Wydawnictwo Poznańskie reaktywowało po niemal trzydziestu latach Serię Dzieł Pisarzy Skandynawskich i jest to jedna z najbardziej udanych polskich decyzji wydawniczych ostatnich lat. W chwili, gdy inne wydawnictwa, które w ostatnich latach wydawały skandynawską prozę, zmagają się z problemami z utrzymaniem się na rynku, miłośnicy "mroźnych" klimatów mogą dalej spać...

Literacko - straszny gniot, ale fantazja autorki (kopulujące sałatki na przyjęciu, totalnie nieironiczne używanie słowa "piczka", marzenia o seksie z obłokiem i kozą-szatanem, zła bigfarma, mężczyzna i kobieta spacerujący w trakcie stosunku seksualnego, utożsamianie się z ugotowaną brukselką po THC, creepy opowieści o seks-lalkach z trupów i jeszcze parę innych smaczków) nadają tej powieści takiego kolorytu, że w kategorii "literatura stonerowa" daję 10 i czekam na kolejne.

Literacko - straszny gniot, ale fantazja autorki (kopulujące sałatki na przyjęciu, totalnie nieironiczne używanie słowa "piczka", marzenia o seksie z obłokiem i kozą-szatanem, zła bigfarma, mężczyzna i kobieta spacerujący w trakcie stosunku seksualnego, utożsamianie się z ugotowaną brukselką po THC, creepy opowieści o seks-lalkach z trupów i jeszcze parę innych smaczków)...

Jestem masochistką.

Jestem masochistką.

Dobra... ja wiem, że to niezobowiązujące czytadło. Ale ta bohaterka jest tak nieznośnie infantylna, irytująca i kompletnie niezabawna, że nie wiem jakim cudem udało mi się dokończyć tę książkę. Nie wiem też jakim cudem wydało to Wydawnictwo Literackie, ale może lepiej nie wiedzieć...

Dobra... ja wiem, że to niezobowiązujące czytadło. Ale ta bohaterka jest tak nieznośnie infantylna, irytująca i kompletnie niezabawna, że nie wiem jakim cudem udało mi się dokończyć tę książkę. Nie wiem też jakim cudem wydało to Wydawnictwo Literackie, ale może lepiej nie wiedzieć...

Z cyklu: książki dydaktyczne dla młodzieży. Na tyle ciekawa, że fragmenty warto omawiać w szkole. Na dorosłym już wrażenia nie zrobi, ale chyba nie jemu jest dedykowana.

Z cyklu: książki dydaktyczne dla młodzieży. Na tyle ciekawa, że fragmenty warto omawiać w szkole. Na dorosłym już wrażenia nie zrobi, ale chyba nie jemu jest dedykowana.

Nostalgiczna (dobry tytuł) książka dla dorastających dziewcząt (a chłopców w sumie też, bo czemu nie) w wersji mniej słodkiej niż typowe młodzieżówki. Przeczytałam w wieku mocno-wczesnym i dobrze, bo wtedy poruszyło, a później już by się na pewno nie udało. Dla młodzieży na prezent, warto. Później już nie.

Nostalgiczna (dobry tytuł) książka dla dorastających dziewcząt (a chłopców w sumie też, bo czemu nie) w wersji mniej słodkiej niż typowe młodzieżówki. Przeczytałam w wieku mocno-wczesnym i dobrze, bo wtedy poruszyło, a później już by się na pewno nie udało. Dla młodzieży na prezent, warto. Później już nie.

Caryca polskiej poezji współczesnej jest tylko jedna.

Caryca polskiej poezji współczesnej jest tylko jedna.

Ponoć wszyscy poeci i poetki w Polsce, to albo z Ashbery'ego albo O' Hary. Jezus Maria. Podręcznik do sztucznych sieci neuronowych czytało mi się z większym zacięciem, pasją i oddaniem, niż tę książkę. Nie chodzi o trudne słówka bynajmniej, ani też brak akcji. Chodzi o fundamentalne pytanie "ale na %&$j". No ale może ja nie jestem typem intelektualistki.

A tak w ogóle, to jestem z Ferlinghettiego, co dużo mówi o moim podejściu do amerykańskiej poezji wgl.

Ponoć wszyscy poeci i poetki w Polsce, to albo z Ashbery'ego albo O' Hary. Jezus Maria. Podręcznik do sztucznych sieci neuronowych czytało mi się z większym zacięciem, pasją i oddaniem, niż tę książkę. Nie chodzi o trudne słówka bynajmniej, ani też brak akcji. Chodzi o fundamentalne pytanie "ale na %&$j". No ale może ja nie jestem typem intelektualistki.

A tak w ogóle,...

"Kiedy wreszcie docenią Rybę". Wreszcie docenili, a ja pytam: kiedy wreszcie polska poezja doceni Biedrzyckiego ponad "panie docencie/doceniamy, doceniamy"?

"Kiedy wreszcie docenią Rybę". Wreszcie docenili, a ja pytam: kiedy wreszcie polska poezja doceni Biedrzyckiego ponad "panie docencie/doceniamy, doceniamy"?

Żaden, nawet zakuty w dyby i podpalany pogrzebaczem, recenzent nie zaprzeczy - to się znakomicie czyta. Bez względu na jakiekolwiek problemy formalne czy koncepcyjne.

Aha, to palące pytanie: czy jest to książka szkodliwa?
Jest to książka, którą z chęcią pokazałabym swoim pacjentom, gdybym wciąż pracowała w szpitalu. Reszta z punktu widzenia nieliteraturoznawcy i pospolitego czytelnika poezji współczesnej, jest pier.....em.

Żaden, nawet zakuty w dyby i podpalany pogrzebaczem, recenzent nie zaprzeczy - to się znakomicie czyta. Bez względu na jakiekolwiek problemy formalne czy koncepcyjne.

Aha, to palące pytanie: czy jest to książka szkodliwa?
Jest to książka, którą z chęcią pokazałabym swoim pacjentom, gdybym wciąż pracowała w szpitalu. Reszta z punktu widzenia nieliteraturoznawcy i...

Ta część chyba miała być feministyczna. Wyszło jeszcze gorzej niż wcześniej xD

Ta część chyba miała być feministyczna. Wyszło jeszcze gorzej niż wcześniej xD

No, jest to coś.

No, jest to coś.

Rzadko oceniam poezję, ale widzę, że autorka się sabotuje, więc daję maxa i zapraszam do rewanżu!!!!!!one!oneone!!!!!!one!!!!

P.S. Lubię, gdy o biologii pisze ktoś, kto zna się na biologii. A to nie zdarza się często [*]

Rzadko oceniam poezję, ale widzę, że autorka się sabotuje, więc daję maxa i zapraszam do rewanżu!!!!!!one!oneone!!!!!!one!!!!

P.S. Lubię, gdy o biologii pisze ktoś, kto zna się na biologii. A to nie zdarza się często [*]

To jest gorsze od powieści Blanki Lipińskiej. To jest gorsze od wszystkiego, co widziałam w życiu.

To jest gorsze od powieści Blanki Lipińskiej. To jest gorsze od wszystkiego, co widziałam w życiu.