Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Potrzebujecie lekkiej historii o miłości, która pozwoli Wam się przez chwilę zrelaksować i spędzić fajny czas z książką? Jeśli odpowiedź brzmi tak, to możecie z pewnością sięgnąć po powieść Anny Szczypczyńskiej "Glass Hills".

Mila od urodzenia mieszka w Szklarskiej Porębie i kocha Karkonosze miłością bezbrzeżną. Podobnie jak malowanie, swoją pracę w księgarni oraz psiaka zwanego Zakładką. Ale to lokalny patriotyzm najmocniej się w niej odzywa, kiedy do miasta przybywa kolejny deweloper z planami zabudowania Szklarskiej nowymi apartamentowcami. Pech Mili polega na tym, że na prośbę brata to ona ma zapoznać Alexa, syna bogatego tatusia, z okolicą. Podskórnie dziewczyna czuje, że nie polubi "buca z Warszawy ". A jak będzie, to czas pokaże...

"Glass Hills " to dość klasyczna opowieść o miłości rodzącej się z niechęci, czy wręcz nienawiści. Schemat dobrze znany czytelnikom obyczajówek, a raczej romansów. Chociaż dużym plusem i atutem tej powieści jest to, z jaką pasją autorka pisze o Karkonoszach. Aż chciałoby się spakować plecak i wybrać się na górską wycieczkę, pooddychać świeżością nacieszyć oko widokami.
"Glass Hills " to także historia przyjaźni, która trwa latami i jest bezkompromisowa oraz bezwarunkowa. Autorce dobrze udało się oddać charakter lokalnej społeczności, w której wszyscy od zawsze się znają i zazwyczaj również szanują.
To zalety tej książki. A minusy? To jak dla mnie przede wszystkim stereotypowa i przewidywalna fabuła, która nie wymaga zbytniego zaangażowania czytelnika, nie zmusza go do myślenia. To raczej powieść, którą fajnie się czyta, ale nie zostaje w pamięci na długo. Taki "czasoumilacz " . Ale i one są czasem potrzebne.

Potrzebujecie lekkiej historii o miłości, która pozwoli Wam się przez chwilę zrelaksować i spędzić fajny czas z książką? Jeśli odpowiedź brzmi tak, to możecie z pewnością sięgnąć po powieść Anny Szczypczyńskiej "Glass Hills".

Mila od urodzenia mieszka w Szklarskiej Porębie i kocha Karkon...

Rozwiń

Zwiń

Wiecie jak to jest z planami... zazwyczaj nic z nich nie wychodzi. A z dziećmi? No cóż... Nie zawsze pojawiają się właśnie zgodnie z planem.

Karolina miała szczegółowo zarysowaną koncepcję w kwestii swojego życia: studia, praca, kariera, a na koniec fajny mąż i rodzina. Dziecko zaplanowała jako ostatni fragment tej układanki, która rozsypała się w ułamku sekundy na pewnym wyjeździe. Okazał się on brzemienny w skutkach i to dosłownie.
Ciąża wywróciła jej życie do góry nogami do tego stopnia, że pod wpływem szoku, hormonów i wielu innych czynników dziewczyna zaczyna podejmować szereg decyzji, które pociągają za sobą kolejne wydarzenia. Czasem śmieszne, czasem radosne, innym razem wydawać by się mogło bardzo poważne. Ale uwierzcie mi- Karolinę nie raz życie zaskoczy w ciągu tych dziewięciu miesięcy...

Pierwszy raz sięgnęłam po książkę autorstwa Kasi Bulicz Kasprzak i wydaje mi się, że rewelacyjnie trafiłam. Na pewno nie zawaham się przeczytać innych.
"Inna bajka" to opowieść o młodej kobiecie, której świat wywrócił się do góry nogami. Ta rewolucja stała się faktem, ale jej skutki- no cóż... Karolina będzie odczuwać przez lata. Póki co nie wierzy i mimo coraz bardziej pokaźnego dowodu nadal ma nadzieję, że może ciąża okaże się medyczną pomyłką😁. No właśnie, dochodzimy do momentu, kiedy muszę powiedzieć, że ta książka ubawiła mnie do łez, chociaż jakby się uprzeć, to można się doszukiwać w niej większych wartości, jak choćby sensu o siły przyjaźni.
Ale "Inna bajka" to była dla mnie świetną, przezabawną, lekką komediową historią, która była mi bardzo potrzebna po serii trudniejszych lektur. Styl autorki perfekcyjnie trafił w mój gust, zabawne dialogi i dynamiczną akcja dała mi 100% satysfakcji z lektury.
Bardzo polecam.

Wiecie jak to jest z planami... zazwyczaj nic z nich nie wychodzi. A z dziećmi? No cóż... Nie zawsze pojawiają się właśnie zgodnie z planem.

Karolina miała szczegółowo zarysowaną koncepcję w kwestii swojego życia: studia, praca, kariera, a na koniec fajny mąż i rodzina. Dziecko zaplanowa...

Rozwiń

Zwiń

Jak bym określiła jednym zdaniem książkę Agaty Bizuk "Skóra na niedźwiedziu" ? Może parafrazując tytuł pewnej komedii: W krzywym zwierciadle - witaj emeryturko".

Ingrid Kręcisz w swoim życiu dorobiła się czwórki dzieci i gromadki wnuków. Teraz kiedy metryka wskazuje, że 75 wiosen już za Ingrid kochane dzieci najbardziej pamiętają o seniorce w dniu, gdy odwiedza ją listonosz z emeryturą, ale równie chętnie umieściliby kobietę w domu opieki, a sami "zaopiekowaliby się" willą po niej.

Ale nie tędy droga... starsza pani mimo wieku jest nadal dziarska, nad wyraz bystra i przebiegła. Idzie z duchem czasu i nie planuje wyprawy do krainy wiecznej szczęśliwości. Zdaje sobie również sprawę ze specyficznej miłości jej potomstwa.

"Skóra na niedźwiedziu", to pierwszy tom serii Agaty Bizuk, która nosi tytuł "Potomkowie". A owych potomków troszkę znajdziemy na kartach powieści. Przyznaję, że troszkę się gubiłam kto jest córką, czyim synem i dla kogo ciotką. Ale na szczęście autorka na początku zostawiła ściągawkę, żeby było prościej.

Perypetie opisane przez Agatę Bizuk zapewne wydadzą się zabawne, nie raz czytelnik parsknie śmiechem, ale jak to mawiają: niech pierwszy rzuci kamieniem, kto nie słyszał o czyhaniu na spadek po seniorach rodzin. Jak się nad tym głębiej zastanowić, to dochodzimy do wniosku jak podłe zachowania mają miejsce w wielu rodzinach, kiedy zaczynają się sprawy dziedziczenia. Najlepsze familie pękają niczym kra wiosną, kiedy na horyzoncie pojawia się scheda. Ale podłość ludzka przechodzi wszelkie granice, kiedy seniora zaczyna się traktować jak brzęczącą sakiewkę.
Taką właśnie sytuację, odrobinę z przymrużeniem oka, troszkę z przekąsem opisała Agata Bizuk. Ale przybokazji obnażyła również wiele innych problemów jakie kryją zacisza domowe i z pozoru "dobre rodziny ".
Ciekawość tego jak potoczą się dalsze losy państwa Kręciszów każe mi czekać na kolejny tom. A jako że obdarzyłam Ingrid szczerą sympatią, to najbardziej za nią trzymam kciuki, żeby pokazała wszytkim gdzie ich miejsce.

Jak bym określiła jednym zdaniem książkę Agaty Bizuk "Skóra na niedźwiedziu" ? Może parafrazując tytuł pewnej komedii: W krzywym zwierciadle - witaj emeryturko".

Ingrid Kręcisz w swoim życiu dorobiła się czwórki dzieci i gromadki wnuków. Teraz kiedy metryka wskazuje, że 75 wiosen już za ...

Rozwiń

Zwiń

Jeśli wydaje Wam się, że dylematy natury uczuciowej dotyczą tylko młodych ludzi stojących u progu dorosłości lub błąkających się po bezdrożach pierwszych miłostek, to książka Katarzyny Grabowskiej "Na przekór rozumowi" z pewnością wyprowadzi Was z tego błędu. Kobiety zwane "dojrzałymi " również przeżywają czasami uczuciowy rollercoaster.

Jak wiemy z pierwszego tomu serii "Kolory przyjaźni" Kinga niedawno rozstała się z mężem i wówczas szukała oparcia w przyjaciółce Sabinie. Ukojenie znalazła również w ramionach jej syna- Dawida, ale ten incydent mocno skomplikował sytuację całej trójki. Kinga nadal nie może sobie poukładać myśli i uczuć po nocy spędzonej z bądź co bądź chrześniakiem, który mógłby być jej synem. Sabina nic nie wie o tym co się wydarzyło, a po kolejnym spięciu z Adrianem, mężem i panem perfekcyjnym decyduje się na rozwód i ... wprowadza wraz z synem do przyjaciółki. Z tego nie może wyniknąć nic dobrego...

"Na przekór rozumowi " to zgodnie z tytułem cyklu- "Kolory przyjaźni", opowieść o fajnej, dojrzałej, kobiecej przyjaźni, która odrobinę się skomplikowała, choć jedna z pań nie jest tego do końca świadoma. Nie brakuje w niej zabawnych sytuacji, ale także momentów zaskakujących czytelnika.
Ale nie tylko o przyjaźni jest to historia. Autorka wzięła bowiem na tapet różne relacje międzyludzkie oraz zachowania, które możnaby już potraktować jako chorobliwe. Każdy kto czytał tę powieść przyzna, że zachowanie Adriana w małżeństwie jest dalekie od ideału. Mało tego... ja chętnie osobiście pogratulowałabym Sabinie tego, że wytrzymała pod jednym dachem z takim egzemplarzem ponad 20 lat.
Bardzo lekko i przyjemnie czytało mi się tę książkę, bo chyba akurat potrzebowałam odskoczni w kliamaty bardziej rozrywkowe i relakujące. "Na przekór rozumowi " idealnie wpisała się w moje potrzeby. A biorąc pod uwagę wydarzenia z ostatnich rozdziałów już nie mogę się doczekać kolejnego tomu, bo autorka nieźle tutaj zamieszała i zostawiła czytelników z niedosytem i apetytem na więcej.

Jeśli wydaje Wam się, że dylematy natury uczuciowej dotyczą tylko młodych ludzi stojących u progu dorosłości lub błąkających się po bezdrożach pierwszych miłostek, to książka Katarzyny Grabowskiej "Na przekór rozumowi" z pewnością wyprowadzi Was z tego błędu. Kobiety zwane "dojrzałymi " ró...

Rozwiń

Zwiń

Nie jestem osobą, która czytuje kryminały, ale kiedy "Szafarz" niespodziewanie trafił na moją półkę postanowiłam zaryzykować lekturę i... dałam radę. No bo powiedzieć, że podobała mi się byłoby chyba nie na miejscu. Dlaczego?
Ano dlatego, że "Szafarz" to mroczny kryminał, w którym policjanci usiłują rozwiązać zagadkę serii morderstw, w wyniku których raz w roku, w Sylwestra ginie kobieta. Śledczy znajdują jej ciało pozbawione głowy, choć nie do końca... przy każdym z nich znajduje się głowa, jednak należąca do ofiary sprzed roku.
Zagadkę tytułowego szafarza śląscy policjanci próbują rozwikłać od lat i póki co jedyne co im się udaje, to utrzymanie tajemnicy przed społeczeństwem. Ale w obliczu kolejnej porażki do sprawy postanawiają zaangażować Lichego- policjanta byłego i jakby trochę obecnego, któremu życie się poplątało.
Lichego wyciągnięto z rynsztoka, po to, żeby wykorzystując swój niezaprzeczlny intelekt, intuicję i zdolność łącznia faktów odnalazł szafarza, zanim on zabije kolejną ofiarę...

Nie jestem specjalistką od kryminałów, tym bardziej tak mocnych i mrocznych, ale naprawdę wciągnęła mnie ta historia. Pomimo dość gęstej atmosfery, zawiłości półświatka przestępczego i przytłaczającego obrazu ciemnej strony śląskich zaułków przebrnęłam przez meandry fabuły ciekawa kim jest psychopatyczny zbrodniarz i jakim kluczem kieruje się w swoich poczynaniach.

Ciekawiła mnie również sfera psychologiczna tej powieści. Pomijając postać tytułową, na pewno ogromną zagadką jest Lichy- wysuwający się na głównego bohatera powieści Grzegorza Brudnika.
Policjant alkoholik postawiony do pionu na potrzeby konkretnej sprawy to dość popularny motyw. Ale mimo tego faktu, jego tajemnica, problemy natury osobistej i pokręcona psychika trzymały w napięciu.

Żeby nie chwalić za bardzo, dołożę łyżkę dziegciu i powiem, że chyba za dużo scen seksu wtrącił autor do swojej historii. I choć może sama ilość nie byłaby taka rażąca, to już sposób przedstawienia bohaterów jako postaci o niesposkromionych zwierzęcych rządzach to już odrobinę za dużo.

Nie jestem osobą, która czytuje kryminały, ale kiedy "Szafarz" niespodziewanie trafił na moją półkę postanowiłam zaryzykować lekturę i... dałam radę. No bo powiedzieć, że podobała mi się byłoby chyba nie na miejscu. Dlaczego?
Ano dlatego, że "Szafarz" to mroczny kryminał, w którym policj...

Rozwiń

Zwiń

Obyczaj, kryminał a może thriller? Do jakiego gatunku zaklasyfikować książkę Anny Matusiak "Gdzie jest moja żona"?
Według mnie autorka wybrała to co najlepsze z każdego, zamieszała i wyszła jej świetna, wciągająca, szybka powieść okraszona tajemnicą. A zakończenie? No cóż... myślę, że niejeden czytelnik będzie nim zadziwiony.
Ale od początku.
Vincent i Elżbieta to para łamiącą wszelkie normy i konwenanse. Kochają się i są wzorowym małżeństwem, choć jeden szczegół z ich związku staje się powodem do tego, że z każdej strony spodziewają się krytyki. Dzieli ich ćwierć wieku. Vincent, nie dość, że jest starszy od Elżbiety o 25 lat, to również zamożny. I to już według postronnych jest wytłumaczeniem zainteresowania Eli. Zapewne zawsze znajdą się tacy, którzy posadzą ją o brak miłości i zwyczajną pazerność.
Mimo wszytko układa im się rewelacyjnie, aż do dnia, kiedy Elżbieta znika, a chwilę później okazuje się, że została porwana.
Czy Vincent odzyska żonę? Jak wiele jest w stanie znieść i poświęcić dla żony kochający mężczyzna? Kim są porywacze i na czym polega ta gra?

Często jest tak, że czytając jakąś historię myślimy sobie, że mogłaby być krótsza i konkretniejsza, a autor mógł sobie odpuścić szczegóły spowalniające akcję. Tego nie można powiedzieć o powieści "Gdzie jest moja żona". Mam wrażenie, że autorka odarła ją z wszelkich ozdobników i spisała tę opowieść najkrócej i najbardziej klarownie jak tylko się dało. Ale jednocześnie nie odarła fabuły z elementu zaskoczenia i z tajemnic, które są clou tej historii.
Oprócz dynamiki zdarzeń ogromnym atutem są precyzyjnie wykreowani bohaterowie wraz ze szczegółowym rysem psychologicznym. Przebieg wydarzeń poznajemy zarówno z perspektywy Vincenta, Eli jak i Darka, policjanta prowadzącego sprawę porwania. Dzięki temu możemy wyrobić sobie opinię na temat każdego z nich, a i tak z pewnością w głowach większości czytelników będą pojawiać się znaki zapytania, z którymi Anna Matusiak pozostawi nas bardzo długo, wręcz do ostatnich stron powieści.
Lubię twórczość autorki,mam wrażenie, że podąża swoją drogą, łamie schematy, jest charakterystyczna i charakterna.

Obyczaj, kryminał a może thriller? Do jakiego gatunku zaklasyfikować książkę Anny Matusiak "Gdzie jest moja żona"?
Według mnie autorka wybrała to co najlepsze z każdego, zamieszała i wyszła jej świetna, wciągająca, szybka powieść okraszona tajemnicą. A zakończenie? No cóż... myślę, że niej...

Rozwiń

Zwiń

Czy recenzując kolejny tom serii powinno się pisać o fabule? Jeśli tak, to jak to robić, żeby nie zdradzić za wiele osobom, które nie czytały poprzednich części? Zawsze mam ten problem, ale i tym razem postaram się wybrnąć...
Czwórkę młodych ludzi, którzy zamieszkiwali Dolne Łużyce, zawierucha wojenna rozrzuciła po krainach Europy. Peter i Katrin nadal próbują się odnaleźć, choć robią to totalnie intuicyjnie i na oślep, mijając się o milimetry. Jednak ich godne podziwu uczucie nie pozwala stracić nadziei, że kiedyś znów będą razem.
Rudi coraz bardziej uświadamia sobie prawdę o sobie, co wcale nie pomaga jemu- żołnierzowi Wermachtu.
Marlene również nie jest łatwo żyć w tych czasach, choć jest Niemką. Życie stawia przed nią wyzwania tak trudne i bolesne, że mogłyby pokonać najtwardszych weteranów...

"Odnajdę cię" to trzeci i ostatni tom serii łużyckiej Agnieszki Olejnik, którą zapoczątkowała powieść "Jak dzikie gęsi" . W moim mniemaniu ta część jest najtrudniejszą i najbardziej bolesną w odbiorze, a przy tym również najmocniej naszpikowaną emocjami.
Wszystkie trudy, zmagania z codziennością, dramatyczna walka o przetrwanie, ból, upokorzenie i strach ukazany na kartach powieści obrazują okrucieństwo wojny jakiego doznali bohaterowie tej serii, ale także wszyscy, którzy przeżyli gehennę wojny.
Autorka ukazała, że w obliczu krwawych wydarzeń zatarła się granica pomiędzy narodowościami, a jedyne co było ważne, to zachowanie człowieczeństwa. Jednak to było niesamowicie trudne.
Sama autorka na końcu napisała, że ta seria była dla niej najtrudniejszą do napisania i wcale mnie to nie dziwi. Ta historia jest bowiem tak precyzyjnie dopracowana w najmniejszych detalach, że musiała kosztować Agnieszkę Olejnik mnóstwo pracy i emocji. Gratuluję autorce rewelacyjnej powieści, która na pewno zostawi ślad w pamięci, chociaż jest trudna, bolesna ale jednocześnie na wskroś realistyczna, ale daje nadzieję...
A tak silnego uczucia jakim dażyli się Peter i Katrin życzyłabym każdemu, kto szuka miłości. Jednak najważniejsze, żeby nikt z nas nigdy nie musiał o nie walczyć tak jak bohaterowie powieści.

Czy recenzując kolejny tom serii powinno się pisać o fabule? Jeśli tak, to jak to robić, żeby nie zdradzić za wiele osobom, które nie czytały poprzednich części? Zawsze mam ten problem, ale i tym razem postaram się wybrnąć...
Czwórkę młodych ludzi, którzy zamieszkiwali Dolne Łużyce, zawier...

Rozwiń

Zwiń

Nie nacieszyli się Polacy okresem względnego i pozornego spokoju,bo nadszedł trudny czas, gdy wybuchła II wojna światowa. Kaszuby zostały wcielone do Trzeciej Rzeszy, a mieszkańcy stają przed trudnym wyborem czy przyjąć niemieckie obywatelstwo, czy pozostać wiernym ideałom. W tym przypadku nie ma dobrej decyzji,a każda pociąga za sobą lawinę konsekwencji.
Nad rodziną Stoltmanów również zbierają się ciemne chmury, a do głosu dochodzą patriotyczne uczucia. Wrodzony upór i honor Kaszubów każe im walczyć na wszelkie możliwe sposoby. Ale nawet w tej rodzinie nie brakuje różnic w poglądach. Kiedy Anton przyłącza się do Gryfa Pomorskiego i działa w partyzantce, Bruno pragnie uchronić rodzinę, podczas gdy jego dzieci rwą się do walki, Piotr staje się celem Gestapo. Anna natomiast nadal nie może znieść myśli że jej mąż i syn stoją po stronie Hitlera.
Jak potoczą się losy Kaszubów i ich bliskich? Czy wszytkim uda się przeżyć piekło wojennej zawieruchy?...

To już czwarte spotkanie z rodziną Stoltmanów na kartach "Sagi kaszubskiej" od Darii Kaszubowskiej.I choć poprzedni tom nosił tytuł "Krew" ja odniosłam wrażenie, że to właśnie część czwarta "Walka" jest najbardziej bolesną i krwawą z dotychczasowych części tej serii.
Chociaż w opisie znajdziemy stwierdzenie, że "Daria Kaszubowska snuje swoją sagę w rytmie muskanych powiewem wiatru łanów zboża..." to daleko tej historii do spokojnej opowieści w sielankowym stylu. Autorka nie szczędzi czytelnikom okrutnych scen, dramatycznych i krwawych wydarzeń. Nie stara się ubarwiać faktów, a jedyny kolor jaki przychodzi mi na myśl w przypadku "Walki" to czerwony- kolor przelanej krwi.

Marzenia, strach, żałoba, miłość, nienawiść i patriotyzm mieszają się na kartach powieści Darii Kszubowskiej. I choć autorka prowadzi nas przez losy mieszkańców Kaszub w znanym nam stylu, od którego nie jesteśmy w stanie się oderwać, to równocześnie mnie jako czytelnikowi towarzyszyło takie silne pragnienie, aby oszukać przeznaczenie i historię, aby gehenna wojny skończyła się jak najszybciej.
Już czekam na kolejny tom z nadzieją na lepsze jutro na Kaszubach

Nie nacieszyli się Polacy okresem względnego i pozornego spokoju,bo nadszedł trudny czas, gdy wybuchła II wojna światowa. Kaszuby zostały wcielone do Trzeciej Rzeszy, a mieszkańcy stają przed trudnym wyborem czy przyjąć niemieckie obywatelstwo, czy pozostać wiernym ideałom. W tym przypadku...

Rozwiń

Zwiń

Kolejny raz dałam się zwieść okładce... Ale to pozytywne zaskoczonie.
Okładka książki "Czereśniowy sad" Aleksandry Rochowiak skojarzyła mi się z sielską historią,a w trakcie lektury doszłam do wniosku, że mam w rękach najlepszą z dotychczas wydanych powieści tej autorki. I choć nie mam skłonności do wzruszeń nad książką, to tym razem oczy mi się realnie zaszkliły.
"Czereśniowy sad" to historia Elizy, która wiedzie spokojne życie u boku męża, wychowując energiczną córkę Polę. Kiedy dziewczynka wyjeżdża na obóz narciarski, Eliza okazuje się być nadwrażliwą matką, dla której rozłąka z jedynaczką jest ciosem w serce. Troska kobiety zaczyna wręcz zakrawać o nadgorliwość, jednak ani mąż ani Pola zdają sobie nic z tego nie robić.
W tym samym czasie Eliza otrzymuje wiadomość, że w Gdańsku, w hospicjum przebywa jej matka i bardzo chce się spotkać z córką. Ta sama matka, która zniknęła bez słowa, kiedy córka miała 14 lat.
Eliza pochowała ją mentalnie już dawno, pogrzebała wszelkie tęsknoty i życzliwość wobec matki. Dlatego wiadomość o Marii wyprowadza ją z równowagi. Postanawia jednak pojechać nad morze aby wyjaśnić sprawę raz na zawsze...

"Czereśniowy sad" to powieść, z której aż kipią emocje.
Na samym początku jest to irytacja spowodowana zachowaniem Elizy, matki- kwoki, nadopiekuńczej i przewrażliwionej. Potem ta sama bohaterka drażniła mnie swoim podejściem do matki i faktem, że tak bardzo opierała się przed przyswojeniem prawdy. Jej brak szacunku wobec matki z jednej strony wydawał się karygodny, z drugiej zrozumiały i uzasadniony. Jednak następujące wydarzenia zmieniały Elizę, a historia Marii w połączeniu z żalem, gniewem i wewnetrznym rozdarciem bohaterki wywołała ogromne wzruszenie.
Trafiam ostatnio często na powieści, w których przewija się motyw hospicjum i te historie mocno trafiają do mojej głowy i serca. Świadomość nieuchronnego końca i pragnienie wyrwania każdej danej minuty w obliczu straconych lat są przerażające, choć również na wskroś ludzkie i realistyczne. Poczucie, że każda chwila może być ostatnią wzbudza lęk i tęsknotę.
Czytajcie.

Kolejny raz dałam się zwieść okładce... Ale to pozytywne zaskoczonie.
Okładka książki "Czereśniowy sad" Aleksandry Rochowiak skojarzyła mi się z sielską historią,a w trakcie lektury doszłam do wniosku, że mam w rękach najlepszą z dotychczas wydanych powieści tej autorki. I choć nie mam sk...

Rozwiń

Zwiń

W pięknym mieszkaniu na Żoliborzu mieszka rodzina Bille. Julian- uznany w środowisku mecenas i jego żona Ewelina niegdyś prowadzili dos rozrywkowe życie, podczas gdy córkami: Różą i Urszulą zajmowali się zazwyczaj dziadkowie. W domu Bille warto było się pokazać i ogrzać w blasku znanych i lubianych. Ale przyszedł kres hulaszczego życia, a potem Ewlina zachorowała. Długo szukano odpowiedniej gosposi, która zajęłaby się dziewczynkami i domem, aż próg mieszkania przekroczyła Zuzanna.
Kobieta starała się jak mogła, była jak członek rodziny, więc nie było dziwne, że Julian postanowił poślubić ją po śmierci Eweliny.Jednak córkom to się nie spodobało...

"Sekrety domu Bille" to dwutomowa powieść autorstwa Agnieszki Janiszewskiej.
Jako że obie części stanowią całość, i nie różnią się nawet tytułem, postanowiłam również opowiedzieć o nich wspólnie.

Kiedy sięgałam po tę historię spodziewałam się opowieści o tajemnicach rodzinnych, czegoś na kształt thrillera psychologicznego, gdzie mogłabym zagłębiać się w meandry głeboko skrywanych sekretów. Myślałam o powieści otoczonej mroczną mgłą wychodzących na jaw skandali.

Ale po lekturze mam zgoła inne wnioski... Po pierwsze jestem zdania, że pomysł był dobry, ale coś nie zagrało w kwestii wykonania. Nie powinno się na siłę rozciągać tej historii, można było zamknąć ją w jednym tomie.
Zabrakło mi dynamiki. Za dużo czczego gadania i wałkowania w kółko tego samego, a za mało akcji.
Bohaterowie z jednej strony mieli zadatki na ciekawych, ale zabrakło im ikry i stali się mdli.

Wszystkie te wnioski nasunęły mi się już po pierwszej części, jednak ciekawość utrzymała mnie w postanowieniu, żeby się nie poddawać. Przeczytałam część drugą, która chyba nawet była trochę lepsza, więcej się w niej zadziało. Jednak patrząc całościowo stwierdzam, że nie jest to historia na miarę moich oczekiwań. Zmarnowany dobry pomysł, którego realizacja jakoś tak się rozlała i rozwlekła po nadmiarze stron.
Cieszę się, że wytrwałam do końca, poznałam wszytkie racje bohaterów i ich relacje, ale pozostał we mnie niedosyt wrażeń.

W pięknym mieszkaniu na Żoliborzu mieszka rodzina Bille. Julian- uznany w środowisku mecenas i jego żona Ewelina niegdyś prowadzili dos rozrywkowe życie, podczas gdy córkami: Różą i Urszulą zajmowali się zazwyczaj dziadkowie. W domu Bille warto było się pokazać i ogrzać w blasku znanych i ...

Rozwiń

Zwiń