Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Autor i główny bohater książki opisał swoje życie. Najwięcej poświęcił dzieciństwu, i słusznie - to właśnie ten etap jego życia jest najbardziej intrygujący. Nie dlatego, że miał jakieś wyjątkowe dzieciństwo, ale właśnie dlatego, że nie było ono wyjątkowe. Tak wyglądają okoliczności, w których wychowują się miliony Amerykanów z klasy robotniczej. Czytając, nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że oglądam czasy Wielkiego Kryzysu. Że to jakiś antyk z pożółkłych fotografii. Tymczasem autor jest młodszy ode mnie, a jego dzieciństwo to czasy, które pamiętam z własnej dorosłości. Po raz kolejny okazało się to, co wiem od dawna: nie ma co się śmiać z rzekomej ignorancji Amerykanów i ich braku wiedzy o Europie, my o Ameryce wiemy niewiele więcej. Warto czasem zajrzeć za kotarę.

Autor i główny bohater książki opisał swoje życie. Najwięcej poświęcił dzieciństwu, i słusznie - to właśnie ten etap jego życia jest najbardziej intrygujący. Nie dlatego, że miał jakieś wyjątkowe dzieciństwo, ale właśnie dlatego, że nie było ono wyjątkowe. Tak wyglądają okoliczności, w których wychowują się miliony Amerykanów z klasy robotniczej. Czytając, nie mogłam się...

Przeczytałam z piętnaście lat temu, jeszcze na studiach. Książkę przyniosła koleżanka i serdecznie mi zarekomendowała. A ja mam tak, że im serdeczniej mi się coś rekomenduje, z tym większą podejrzliwością po to sięgam. Ale nie chciałam być niemiła, zajrzałam i... dwie godziny później zamknęłam tylną okładkę. Tak, ta książka dosłownie mnie wessała. To była jazda bez trzymanki, pierwszy raz czytałam książkę, która była tak... intensywna. Niesamowita powieść łotrzykowska, pełna barwnych przygód, mocnych scen, dosadnego języka i mrocznych tajemnic. Intrygująca, pomysłowa, wartka. Zwykłe kryminały chowają się przy tym ze wstydem. Dla mnie to nie było tylko czytanie o przygodach. Ta książka sama była moją przygodą.

Przeczytałam z piętnaście lat temu, jeszcze na studiach. Książkę przyniosła koleżanka i serdecznie mi zarekomendowała. A ja mam tak, że im serdeczniej mi się coś rekomenduje, z tym większą podejrzliwością po to sięgam. Ale nie chciałam być niemiła, zajrzałam i... dwie godziny później zamknęłam tylną okładkę. Tak, ta książka dosłownie mnie wessała. To była jazda bez...

Przepraszam, ale pisanie o książce zacznę od pisania o innej książce. "A ja żem jej powiedziała" to było cudo, które mnie urzekło swoją trzeźwą i zdystansowaną wizją życia i tego, jak sobie z nim radzimy. Sprawy były poważne, a traktowane z uśmiechem. O rzeczach najważniejszych, a bez koturnu. No i teraz "Powrót z Bambuko". Nadal o rzeczach ważnych, ale dystansu mniej. Uśmiechu prawie nic. Co gorsza, tu i ówdzie wchodzi koturn. Nie, ta książka nie jest zła, ale wygląda tak, jakby Katarzyna szykowała sobie grunt pod karierę "kołcza". To oni wrzucają takie teksty, gdzie wzywają czytelnika do tego czy owego, ośmielają "zmień coś w swoim życiu" itp. I po co? Przecież tę część "zmień coś w swoim życiu" to ja miałam sobie sama powiedzieć. "A ja żem jej powiedziała" dała sobie z tym radę pięknie. "Powrót z Bambuko" - już nie tak.

Przepraszam, ale pisanie o książce zacznę od pisania o innej książce. "A ja żem jej powiedziała" to było cudo, które mnie urzekło swoją trzeźwą i zdystansowaną wizją życia i tego, jak sobie z nim radzimy. Sprawy były poważne, a traktowane z uśmiechem. O rzeczach najważniejszych, a bez koturnu. No i teraz "Powrót z Bambuko". Nadal o rzeczach ważnych, ale dystansu mniej....