Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pod względem fabularnym była to jedna z najlepszych części w cyklu. Uwagę jednak przykuwa tłumaczenie - zupełnie niedopasowane do wcześniejszych książek. Atlatl Lydii zmienia się nagle w miotacz, drużyna zmienia się w bractwo, Erak momentami bywa Erakiem, żeby za chwilę stać się Erykiem. Wielokrotnie Thorn zmienia się w Horna.
Zmiana nazewnictwa mocno wybija z rytmu oraz irytuje, w szczególności jeśli czyta się kilka tomów pod rząd. Jest to kwestia na tyle rzucająca się w oczy że niestety w sposób znaczy rzutuje na obniżenie oceny książki.

Pod względem fabularnym była to jedna z najlepszych części w cyklu. Uwagę jednak przykuwa tłumaczenie - zupełnie niedopasowane do wcześniejszych książek. Atlatl Lydii zmienia się nagle w miotacz, drużyna zmienia się w bractwo, Erak momentami bywa Erakiem, żeby za chwilę stać się Erykiem. Wielokrotnie Thorn zmienia się w Horna.
Zmiana nazewnictwa mocno wybija z rytmu oraz...

Z przykrością muszę stwierdzić, że powiedzenie, że „Franco” jest najgorszą częścią cyklu jest dużym niedopowiedzeniem.
Poprzednie części „Promyczek” i „Gus”, to książki które moim zdaniem wyróżniają się przede wszystkim swoim emocjonalnym wymiarem. Były to piękne historie, mimo tego, że wypełnione były bólem. Razem z bohaterami przeżywaliśmy smutek, lecz dostrzegaliśmy wraz z nimi też nadzieję.
Na „Franco” wzięłam już poprawkę patrząc na objętość książki. Szybko okazało się jednak że historia od pierwszych stron w oczywisty sposób dąży do równie oczywistego końca, po drodze oferując czytelnikowi liczne sceny erotyczne, które w większości są do siebie bardzo podobne, oraz sceny-wypełniacze, często bazujące na wcześniejszym przywiązaniu czytelnika do postaci wcześniej występujących w serii.
Bohaterowie zachowują się jak miękkie kluski, co odstaje od sposobu, w którym są opisywani oni przez autorkę. Są zdecydowanie przesłodzeni, pomijając momenty, w których w fabule konieczne jest jakieś napięcie czy konflikt, ponieważ wtedy zaczynają być zbyt dramatyczni i tracą nagle jakiekolwiek zdolności komunikacji.
Jeżeli już o napięciu mowa - cała sytuacja Gemmy, mająca najwyraźniej stanowić główną oś problemu, przez samą fabułę traktowana jest jako coś, czym nie trzeba się zbytnio przejmować. Dostajemy strzępki informacji, które nie powodują jednak żadnej emocjonalnej reakcji, ponieważ nie są niczym podparte. Sam sposób prowadzenia narracji zaś nie pozwala się czymkolwiek przejąć.
W rezultacie zostajemy niemal z niczym. Nie jestem w stanie uznać „Franco” za pełnoprawną część serii, bo przypomina ona raczej słabe fanfiction niż cokolwiek innego.

Z przykrością muszę stwierdzić, że powiedzenie, że „Franco” jest najgorszą częścią cyklu jest dużym niedopowiedzeniem.
Poprzednie części „Promyczek” i „Gus”, to książki które moim zdaniem wyróżniają się przede wszystkim swoim emocjonalnym wymiarem. Były to piękne historie, mimo tego, że wypełnione były bólem. Razem z bohaterami przeżywaliśmy smutek, lecz dostrzegaliśmy...

Przeczytałam, teraz to już nikt mi nie powie że nie jestem masochistką.

Przeczytałam, teraz to już nikt mi nie powie że nie jestem masochistką.