Jesteśmy społecznością, która kocha książki

ważny fakt o tej powieści to, że została wydana pośmiertnie, a jane austen za życia nie podjęła żadnych kroków, aby ją wydać. i może tak powinno pozostać? nie mam tu na myśli oczywiście, że to lektura tak zła, że lepiej, gdyby nie została wydana - w żadnym wypadku. wydaje się natomiast nieco niedopracowana i na tle jej innych utworów wypada niesamowicie blado. sam zamysł nie jest zły, ale fabule brakuje pewnej werwy, kilku więcej momentów skrzących pożądaniem, aby w bardziej zaangażowany sposób kibicować parze kończącej długo i szczęśliwie. niektórzy nazywają "perswazje" słabszą wersją "dumy i uprzedzenia" i faktycznie znaleźć można wiele argumentów potwierdzających tę tezę - niestety ! ponieważ wydaje mi się, że był to materiał na bardzo dobrą historię, tylko jakoś się to wszystko rozleciało pośrodku, a i postaci w większości dosyć mdłe i ciężkie do rozróżnienia.

ważny fakt o tej powieści to, że została wydana pośmiertnie, a jane austen za życia nie podjęła żadnych kroków, aby ją wydać. i może tak powinno pozostać? nie mam tu na myśli oczywiście, że to lektura tak zła, że lepiej, gdyby nie została wydana - w żadnym wypadku. wydaje się natomiast nieco niedopracowana i na tle jej innych utworów wypada niesamowicie blado. sam zamysł...

moje pierwsze spotkanie z panią agathą christie, ale już wiem, że spędzimy razem dużo jesiennych wieczorów

moje pierwsze spotkanie z panią agathą christie, ale już wiem, że spędzimy razem dużo jesiennych wieczorów

średnia ocen wynosząca prawie 8/10 to bezsprzecznie wysoka nota. czy adekwatna do lektury? nie mnie to oceniać. książka z pewnością ma swoje fanki, do których autorce udało się dotrzeć. przyznaję od razu, że nie jestem jedną z nich. oczywiście sam pomysł na powieść naprawdę dobrze przemyślany, faktycznie dobrze nakreślone sylwetki każdego z mężów, co często jest wymieniane wśród zalet. książkę czyta się szybko, co stanowi zarówno zaletę, jak i wadę - szybko się ją czyta i równie szybko zapomina, bo nie skłania do żadnych głębszych refleksji. nie jest to oczywiście nic złego, ale ja jednak czegoś innego oczekuję od lektury, w tym nieco innego, bardziej świadomego języka, zdań, które pełnią nie tylko funkcję informacyjną, ale i estetyczną. byłby to za to dobry scenariusz na film, który chętnie bym obejrzała poświęcając historii evelyn hugo dwie godzinki, zamiast kilku popołudni.

inną dużą wadą były dla mnie pełne sprzeczności postacie. i mogłoby się wydawać, że to przecież ludzkie, nie ma nic bardziej ludzkiego niż sprzeczności, działanie wbrew swoich zasad - i jest to prawda. jednak prawdziwi ludzie tym się różnią od postaci wykreowanych przez taylor jenkins reid, że ich sprzeczności mają sens, czemuś służą, wynikają z czegoś. w owej książce natomiast sprzeczności są po to, aby były, aby narobić hałasu, dymu, aby utrzymać uwagę czytelnika, aby wytrwał do końca. i to niestety czuć, oj bardzo czuć.

średnia ocen wynosząca prawie 8/10 to bezsprzecznie wysoka nota. czy adekwatna do lektury? nie mnie to oceniać. książka z pewnością ma swoje fanki, do których autorce udało się dotrzeć. przyznaję od razu, że nie jestem jedną z nich. oczywiście sam pomysł na powieść naprawdę dobrze przemyślany, faktycznie dobrze nakreślone sylwetki każdego z mężów, co często jest wymieniane...