Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W "Fantazje niewinnych lat" wydaje się, że Aurelia Drzewicka pogodziła się już ze stratą męża. Teraz o jej względy zabiega Filip Rapacz. Czy kobieta, która objęła opieką dzieci zmarłej w wypadku Emilii, przyjmie oświadczyny mężczyzny, którego wsparcie mogłoby się okazać szczególnie pomocne, gdy dwójka dorastających wychowanków sprawiałaby opiekunce kłopoty? A niestety, i Stanisław i Teosia do najposłuszniejszych nie należą i niejednokrotnie dają Aurelii odczuć, że mają jej za złe śmierć rodziców.

Tym razem los nie szczędzi również Matyldy, przyjaciółki Aurelii, i przedwcześnie zabiera jej męża. Kobiecie z trójką dzieci i czwartym w drodze, która nie ma bladego pojęcia o interesach zmarłego męża, nie pozostaje nic innego jak przenieść się do posiadłości Drzewickich, gdzie właściciele otoczyliby ją należytą troską i miłością.
Czy kobieta jeszcze kiedyś odnajdzie szczęście?

Pani Edyta Świętek po raz kolejny snuje opowieść o czasach, gdzie związki zawierano z poczucia obowiązku a nie z powodu prawdziwej miłości.
Takie małżeństwa jak Aurelii i Jana uważane są za skandal.
A tych na kartach powieści nie brakuje, co sprawia, że książkę czyta się z jeszcze większym zainteresowaniem.

Jeśli jeszcze zastanawiacie się czy sięgnąć po tę sagę, mówię Wam, że szkoda na to czasu.
Po prostu siadajcie i czytajcie, bo autorka przeplata losy bohaterów w taki sposób, iż trudno się od nich oderwać. Ja czułam się tak, jakbym żyła w czasach belle époque i towarzyszyła Aurelii i Matyldzie na salonach w pięknych sukniach.

W "Fantazje niewinnych lat" wydaje się, że Aurelia Drzewicka pogodziła się już ze stratą męża. Teraz o jej względy zabiega Filip Rapacz. Czy kobieta, która objęła opieką dzieci zmarłej w wypadku Emilii, przyjmie oświadczyny mężczyzny, którego wsparcie mogłoby się okazać szczególnie pomocne, gdy dwójka dorastających wychowanków sprawiałaby opiekunce kłopoty? A niestety, i...

Czy w szkole chętnie czytaliście lektury? 🤔

Pamiętam, że mnie podobało się wiele szkolnych lektur, (nie bedę teraz wszystkich wymieniać), ale niestety były też takie, przez które nie przebrnęłam, np. "Lalka" B. Prusa czy "Krzyżacy" H. Sienkiewicza. (Swoją drogą po latach, kiedy już pokochałam inną powieść autora, "Ogniem i mieczem", ponownie sięgnęłam po "Krzyżaków" i wtedy, gdy czytałam tę powieść z własnej woli, naprawdę mi się podobała).
Dążę do tego, że dzieci zmuszane do czytania lektur przez nauczycieli i rodziców, zostają pozbawione przyjemności ze spędzania czasu z książką.

A gdyby tak ktoś wreszcie im powiedział, że mają nie czytać?
Albo wręcz sama książka krzyczałaby, żeby tego nie robili?
Czy to nie byłoby dla nich wystarczającą zachętą, by po nią sięgnąć? Przecież ktoś po raz pierwszy zamiast zmuszać ich do czytania, mówi, że mają tego nie robić.

Brzmi dziwnie? Z pewnością oryginalnie!
Taka właśnie jest najnowsza książka @asia.olejarczyk, która według mnie jest idealna, by zachęcić dziecko do czytania.
Bo czyż na widok tytułu "NIE CZYTAJ MNIE", dziecko nie czułoby, że pierwszy raz samo może zdecydować, czy chce przeczytać daną historię, bez poczucia przymusu ze strony dorosłych?

Każdy przecież lubi choć trochę postępować na przekór, wbrew przyjętym zasadom, co dotąd kojarzyło się z nieposłuszeństwem. Dzisiaj natomiast autorka odczarowuje to łamanie zasad, pokazując, że czasem może wyjść ono na dobre, a ja to kupuję. I będę wypatrywać kolejnych nietuzinkowych książek.

"NIE CZYTAJ MNIE" to krótka historia, w której autorka podejmuje różne próby, by zniechęcić młodego czytelnika do jej przeczytania. Czy jej się uda?

Wręczcie tę książkę swojemu dziecku, a przekonacie się, czy okaże się na tyle zawzięte, by mimo wielu przeszkód dotrzeć do końca historii, która tak bardzo nie chce być czytana 😉

Czy w szkole chętnie czytaliście lektury? 🤔

Pamiętam, że mnie podobało się wiele szkolnych lektur, (nie bedę teraz wszystkich wymieniać), ale niestety były też takie, przez które nie przebrnęłam, np. "Lalka" B. Prusa czy "Krzyżacy" H. Sienkiewicza. (Swoją drogą po latach, kiedy już pokochałam inną powieść autora, "Ogniem i mieczem", ponownie sięgnęłam po...

Zanim przejdę do treści, muszę przyznać, że już na starcie, minusem był dla mnie brak fotografii, które bardzo lubię w tego typu książkach. Spodziewałam się też, że książka będzie obszerniejsza, a tymczasem liczy zaledwie 279 stron. Z drugiej jednak strony to dobrze, bo o ile początek, traktujący o niełatwym dzieciństwie Pameli, czytało mi się dość przyjemnie, o tyle, czym dalej, czułam się coraz bardziej znudzona.
Być może, gdybym była wielbicielką Pameli Anderson, historia jej kariery i życia osobistego ciekawiłaby mnie bardziej, ale niestety, moja wiedza, co do jej osoby, ograniczała się jedynie do roli w "Słonecznym Patrolu", którego kilka sezonów zdarzyło mi się oglądać.
I mimo że w książce poznajemy wiele smaczków z życia Pameli, to niekoniecznie zainteresowały mnie one na tyle, na ile się spodziewałam. Tym, co mnie pozytywnie zaskoczyło to zaangażowanie aktorki w działania na rzecz praw zwierząt.

Mimo wszytko, czuję się trochę rozczarowana lekturą, bo miałam, co do niej większe oczekiwania.
Jednak jeśli ktoś jest ciekawy, jak ikona seksapilu pięła się po szczeblach kariery i jak wyglądało jej prywatne życie pełne burzliwych związków, może śmiało sięgnąć po tę pozycję przeplataną wierszami autorki.

Zanim przejdę do treści, muszę przyznać, że już na starcie, minusem był dla mnie brak fotografii, które bardzo lubię w tego typu książkach. Spodziewałam się też, że książka będzie obszerniejsza, a tymczasem liczy zaledwie 279 stron. Z drugiej jednak strony to dobrze, bo o ile początek, traktujący o niełatwym dzieciństwie Pameli, czytało mi się dość przyjemnie, o tyle, czym...