Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Szkoda, że taka krótka!

Szkoda, że taka krótka!

Fantastyczna lektura mi się trafiła na czasy szukania pracy, doprawdy... Czytałam w większości czasu z zapartym tchem, czasem odpływając gdzieś przy opisach technologii oraz danych na temat gramatury kartonu. Szczególnie, a może najbardziej uderzające dla mnie były opisy ostatniej korporacji, choć niosące Wiesławcowi dobre pieniądze, to jednak w jakiś sposób ukazujące jej bezsens. Każda praca hańbi - zgadzam się z tym w pełni.

Fantastyczna lektura mi się trafiła na czasy szukania pracy, doprawdy... Czytałam w większości czasu z zapartym tchem, czasem odpływając gdzieś przy opisach technologii oraz danych na temat gramatury kartonu. Szczególnie, a może najbardziej uderzające dla mnie były opisy ostatniej korporacji, choć niosące Wiesławcowi dobre pieniądze, to jednak w jakiś sposób ukazujące jej...

Książkę miałam dawno na czytniku, ale zdecydowałam się po nią sięgnąć po spotkaniu autorskim z panem Marcinem w krakowskiej Spółdzielni Ogniwo. Świetnie ją zareklamował, sypiąc anegdotami i opowiadając jak wyglądało jej tworzenie i rozmowy z bohaterami.

Książka napisana lekkim i przystępnym językiem, z humorem i ironią. Autor przywołuje bardzo dużo faktów na temat partii, samego Korwina, jego otoczenia i filozofii życiowej. Nagle temat korwinistów stał się w jakiś sposób dla mnie jakimś emocjonującym tematem do dyskusji ze znajomymi, czego się kompletnie nie spodziewałam.

Książkę miałam dawno na czytniku, ale zdecydowałam się po nią sięgnąć po spotkaniu autorskim z panem Marcinem w krakowskiej Spółdzielni Ogniwo. Świetnie ją zareklamował, sypiąc anegdotami i opowiadając jak wyglądało jej tworzenie i rozmowy z bohaterami.

Książka napisana lekkim i przystępnym językiem, z humorem i ironią. Autor przywołuje bardzo dużo faktów na temat partii,...

Reportaż ma nietypową formę. Opowieści o samotności artystów autorka często przełamuje swoimi refleksjami na temat samotności w mieście i opisów tego jak ona czuła się po przeprowadzce do Nowego Jorku. Jest to bardzo ciekawy zabieg, bo niejako próbuje empatyzować i wczuwać się w skórę opisywanych postaci.

Sam temat samotności jest mi bliski, a książka obfituje w ciekawostki i nieznane fakty, które pomagają utożsamić się z bohaterami. Przypomniała mi też o tym jak niegdyś bardzo utożsamiałam się z Andym Warholem i jak blisko jest od samotności leży strata i wykluczenie. Polecam serdecznie wszystkim wrażliwcom - do mnie książka akurat trafiła w bardzo dobrym momencie życiowym.

Reportaż ma nietypową formę. Opowieści o samotności artystów autorka często przełamuje swoimi refleksjami na temat samotności w mieście i opisów tego jak ona czuła się po przeprowadzce do Nowego Jorku. Jest to bardzo ciekawy zabieg, bo niejako próbuje empatyzować i wczuwać się w skórę opisywanych postaci.

Sam temat samotności jest mi bliski, a książka obfituje w...

7.5

7.5

Dość ciekawie czyta się o końcach świata w obliczu wielu możliwych końców świata - temat jest nośny, aczkolwiek samo podejście do niego dość wybiórcze. To bardziej zbiór anegdot niż poważniejsza publikacja. Mam wrażenie, że autor opiera się na tych samych źródłach w każdym rozdziale.

Dość ciekawie czyta się o końcach świata w obliczu wielu możliwych końców świata - temat jest nośny, aczkolwiek samo podejście do niego dość wybiórcze. To bardziej zbiór anegdot niż poważniejsza publikacja. Mam wrażenie, że autor opiera się na tych samych źródłach w każdym rozdziale.

Tak jak nie lubię Anny Gacek jako osoby, to tak książkę autentycznie zachwalam. Lubię czytać o latach 90-tych, a tu historie na ich temat zostały podany w naprawdę nieoczywisty sposób. Wydarzenia z zakresu mody, show-biznesu, muzyki wzajemnie się przenikają, a autorka w wyraźny sposób pokazuje zależności między nimi i wpływy, tak jakby przedstawiała je na grafie czy meta-mapie. Czekam na kolejne części oczywiście!

Tak jak nie lubię Anny Gacek jako osoby, to tak książkę autentycznie zachwalam. Lubię czytać o latach 90-tych, a tu historie na ich temat zostały podany w naprawdę nieoczywisty sposób. Wydarzenia z zakresu mody, show-biznesu, muzyki wzajemnie się przenikają, a autorka w wyraźny sposób pokazuje zależności między nimi i wpływy, tak jakby przedstawiała je na grafie czy...

Trochę mydło i powidło. Szkoda, że autorka nie pokusiła się o rozwinięcie kwestii, które poruszyła w zakończeniu książki, a które mogłyby dobrze uzupełnić jej tematykę. Niestety rynek usług do zmotentyzowania jest ogromny i czuję się lekko nienasycona zarzucanymi tutaj tematami.

Trochę mydło i powidło. Szkoda, że autorka nie pokusiła się o rozwinięcie kwestii, które poruszyła w zakończeniu książki, a które mogłyby dobrze uzupełnić jej tematykę. Niestety rynek usług do zmotentyzowania jest ogromny i czuję się lekko nienasycona zarzucanymi tutaj tematami.

Niestety nie podzielam entuzjazmu drugą książką Deborah Feldman i w mojej opinii to jedynie próba zarobienia na swojej historii, a nie kontynuacja debiutu. W "Exodusie" prawdopodobnie ma chodzić o rozliczenie się ze swoją przeszłością i odzyskanie równowagi, ale wychodzi łzawo, a nieustające babranie się w sobie i natrętne mielenie tych samych faktów sprawia, że myślę o autorce jako o bardzo zadufanej, skoncentrowanej tylko na sobie i na swojej niezwykłej historii osobie.

Niestety nie podzielam entuzjazmu drugą książką Deborah Feldman i w mojej opinii to jedynie próba zarobienia na swojej historii, a nie kontynuacja debiutu. W "Exodusie" prawdopodobnie ma chodzić o rozliczenie się ze swoją przeszłością i odzyskanie równowagi, ale wychodzi łzawo, a nieustające babranie się w sobie i natrętne mielenie tych samych faktów sprawia, że myślę o...

W książce ukazany jest bardzo szeroki kontekst "betonozy", od historii i przyczyn tego zjawiska, poprzez pokazywanie różnych wzorców z miast europejskich na czynienie przestrzeni bardziej zielonymi, a kończąc na niezbyt ciekawej wizji przyszłości, jeśli jako ludzkość się nie opamiętamy pod względem intensywnej deweloperki i "rewitalizacji" kosztem środowiska naturalnego w miastach. Niech "Betonoza" będzie przestrogą - chciałabym, by dotarła ze swoim przekazem do jak największej ilości ludzi - choć tak jak pisze autor, jakoś za specjalnie nie zależy nam (Polakom) na przyrodzie i zawsze jest to niestety temat spychany gdzieś na później.

W książce ukazany jest bardzo szeroki kontekst "betonozy", od historii i przyczyn tego zjawiska, poprzez pokazywanie różnych wzorców z miast europejskich na czynienie przestrzeni bardziej zielonymi, a kończąc na niezbyt ciekawej wizji przyszłości, jeśli jako ludzkość się nie opamiętamy pod względem intensywnej deweloperki i "rewitalizacji" kosztem środowiska naturalnego w...

Tę książkę po prostu się zjada! Wciągająca narracja i wiele nieznanych mi faktów z życia rodziny królewskiej, szczególnie małżeństwa Elżbiety II i Filipa. Jakoś nie mówiło się bardzo publicznie o wybrykach męża królowej i o tym, co musiała znosić z zaciśniętymi zębami w imię monarchii. Podziwiam ją.

Tę książkę po prostu się zjada! Wciągająca narracja i wiele nieznanych mi faktów z życia rodziny królewskiej, szczególnie małżeństwa Elżbiety II i Filipa. Jakoś nie mówiło się bardzo publicznie o wybrykach męża królowej i o tym, co musiała znosić z zaciśniętymi zębami w imię monarchii. Podziwiam ją.

Już widzę reakcje prawaków na zawarte w tej książce informacje.

Już widzę reakcje prawaków na zawarte w tej książce informacje.

I niech mi ktoś nie powie, że każda religia to po trochu rycie beretu. Oto moja trzecia po "Mazel Tow" i "Unorthodox" książka opowiadająca o życiu Żydów i jest równie fascynująca co poprzednie. Szalenie cieszy, że bohater wyrwał się z sideł fanatyzmu i ortodoksji, z drugiej strony smutne, że jego kontakt z dziećmi został ukrócony, a on wymazany z pamięci społeczności, tylko dlatego, że miał odwagę krytyczniej spojrzeć na zasady rządzące religią, w której został wychowany.

I niech mi ktoś nie powie, że każda religia to po trochu rycie beretu. Oto moja trzecia po "Mazel Tow" i "Unorthodox" książka opowiadająca o życiu Żydów i jest równie fascynująca co poprzednie. Szalenie cieszy, że bohater wyrwał się z sideł fanatyzmu i ortodoksji, z drugiej strony smutne, że jego kontakt z dziećmi został ukrócony, a on wymazany z pamięci społeczności, tylko...

Mam spory problem z tą książką, bo z jednej strony rzuciła sporo światła na postrzeganie przeze mnie prawa Jante oraz na mentalność Duńczyków, a z drugiej męczyła wstawkami o mostach i nadmierną duchowością. Szybko się ją czyta, ale mogłaby być krótsza i jednak wolę jak Springer pisze o architekturze.

Mam spory problem z tą książką, bo z jednej strony rzuciła sporo światła na postrzeganie przeze mnie prawa Jante oraz na mentalność Duńczyków, a z drugiej męczyła wstawkami o mostach i nadmierną duchowością. Szybko się ją czyta, ale mogłaby być krótsza i jednak wolę jak Springer pisze o architekturze.

"Pamięć nieulotną" mimo dość sporej objętności, bardzo dobrze się czyta i dzięki niejna nowo przypomniałam sobie o nadużyciach władzy oraz o tym jak wiele dobrego zrobił dla świata Snowden. Nie mniej jednak peany na temat miłości do Lindsay mógłby zostawić sobie na inną książkę, a więcej pisać o sprawach technicznych oraz rzeczywistości w służbach tamtych czasów.

"Pamięć nieulotną" mimo dość sporej objętności, bardzo dobrze się czyta i dzięki niejna nowo przypomniałam sobie o nadużyciach władzy oraz o tym jak wiele dobrego zrobił dla świata Snowden. Nie mniej jednak peany na temat miłości do Lindsay mógłby zostawić sobie na inną książkę, a więcej pisać o sprawach technicznych oraz rzeczywistości w służbach tamtych czasów.

Książka o internecie - jestem na tak.

Książka o internecie - jestem na tak.

Jak zwykle bardzo ciekawie i przystępnie, choć przez pryzmat dotychczas przeczytanych książek profesora i wysłuchanych przez niego wykładów, gdzieś już o tym wszystkim słyszałam. Podoba mi się, że Maria Mazurek wplata między wersy wiele opisów dotyczących Vetulaniego jako osoby, niesamowicie wzruszył mnie też wstęp do książki - lekturę traktuję jako potrzebny hołd dla profesora.

Jak zwykle bardzo ciekawie i przystępnie, choć przez pryzmat dotychczas przeczytanych książek profesora i wysłuchanych przez niego wykładów, gdzieś już o tym wszystkim słyszałam. Podoba mi się, że Maria Mazurek wplata między wersy wiele opisów dotyczących Vetulaniego jako osoby, niesamowicie wzruszył mnie też wstęp do książki - lekturę traktuję jako potrzebny hołd dla...

Jaś Kapela operuje dość obrazowym językiem, opowiadając o dość modnym temacie w dość lekki sposób, nie mniej jednak specjalnie odkrywczy nie jest i nie da się nie zauważyć też miałkości tej gawędy. Każdy imprezuje mniej lub bardziej, ale czy muszą powstawać o tym książki? Nawet wiedza o tak szerokiej i interesującej kulturze jak techno przekazana jest tu jedynie po łebkach, a to razi o wiele bardziej niż puste przechwałki o dopalaczach, przebalowanych weekendach i chwalenie Smolnej.
Przez cały proces czytania nie opuszczało mnie też smutne uczucie, że ta książka nie ma celu, a to w sumie gorsze niż najgorsza zwałka.

Jaś Kapela operuje dość obrazowym językiem, opowiadając o dość modnym temacie w dość lekki sposób, nie mniej jednak specjalnie odkrywczy nie jest i nie da się nie zauważyć też miałkości tej gawędy. Każdy imprezuje mniej lub bardziej, ale czy muszą powstawać o tym książki? Nawet wiedza o tak szerokiej i interesującej kulturze jak techno przekazana jest tu jedynie po łebkach,...

Ważny głos w dyskusji na temat wzajemnych stosunków na linii człowiek-zwierzę oraz prób podporządkowania sobie dzikiej przyrody przez ludzi. Jak się okazuje, nasz gatunek wcale nie jest taki wszechwładny jakby sądził.

Ważny głos w dyskusji na temat wzajemnych stosunków na linii człowiek-zwierzę oraz prób podporządkowania sobie dzikiej przyrody przez ludzi. Jak się okazuje, nasz gatunek wcale nie jest taki wszechwładny jakby sądził.

Ogromne ukłony dla Pani Bożeny Aksamit i Piotra Głuchowskiego za to dokładne śledztwo. Jesteśmy tę książkę winni ofiarom i mam nadzieję, że po jej przeczytaniu znikną resztki szacunku dla prałata Jankowskiego jakie tlą się jeszcze w ostatnich niedowiarkach. Myślałam, że po "Sodomie" Frédérica Martela nie przeczytam już w tym roku mocniejszego, a jednak myliłam się srodze.

Ogromne ukłony dla Pani Bożeny Aksamit i Piotra Głuchowskiego za to dokładne śledztwo. Jesteśmy tę książkę winni ofiarom i mam nadzieję, że po jej przeczytaniu znikną resztki szacunku dla prałata Jankowskiego jakie tlą się jeszcze w ostatnich niedowiarkach. Myślałam, że po "Sodomie" Frédérica Martela nie przeczytam już w tym roku mocniejszego, a jednak myliłam się...