Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdy spojrzałam na pytanie na okładce, przez chwilę się ZASTANAWIAŁAM, miałam WĄTPLIWOŚCI. Na szczęście przez chwilę. Bo ja [lubię] takiego chłopaka... i nie umiem do niego podejść. Od dwóch lat. Właśnie kończę gimnazjum i już nigdy go nie zobaczę. Chyba, że trafię do jednego liceum, ale nie wiem, co by było gorsze. [Delirium] pokazuje świat, w którym [miłość] sklasyfikowano jako chorobę. W którym ludzie są puści. I widzę po lekturze, że to [uczucie] mnie pogłębiło. Rozszerzyło gamę uczuć. Wzbogaciło mnie. Czy przeżywasz [miłość] szczęśliwą, czy nie, jawną, czy będącą twoim najskrytszym sekretem, DZIĘKUJ za nią Bogu (w ostateczności losowi) jak najczęściej. I [kochaj] JAK NAJGŁĘBIEJ.
Tak patrzę na tę moją "opinię" i widzę, że głównie w niej piszę o sobie XD Właśnie to naprawiam. Książka genialna, piękna, trafiająca w serce. Ciekawa historia i w ogóle. I pomysł bardzo dobry, bo, same przyznajcie, nigdy nie pomyślałyście o [miłości] jak o chorobie, nie? Polecam każdej nastolatce :)
PS Nie trafił do mojego liceum i chyba nigdy już go nie zobaczę :'|

Gdy spojrzałam na pytanie na okładce, przez chwilę się ZASTANAWIAŁAM, miałam WĄTPLIWOŚCI. Na szczęście przez chwilę. Bo ja [lubię] takiego chłopaka... i nie umiem do niego podejść. Od dwóch lat. Właśnie kończę gimnazjum i już nigdy go nie zobaczę. Chyba, że trafię do jednego liceum, ale nie wiem, co by było gorsze. [Delirium] pokazuje świat, w którym [miłość] sklasyfikowano...