Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Dziedzictwo" niewątpliwie pobudza naszą wyobraźnię, przedstawiając interesujące i wspaniałe widoki. Nietrudno ulec czarowi powieści i dać się przenieść w świat przedstawiony. Czytając, czułam się, jakbym była obecnym na miejscu świadkiem wydarzeń, o którym nikt nie wie. Podglądałam bohaterów i łapczywie chłonęłam każde ich słowo. Poza tym z niesmakiem przenosiłam się w czasie. Z niesmakiem, ponieważ gdy wkręciłam się w wydarzenia z przeszłości, zostałam brutalnie wyrywana z transu i transportowana do teraźniejszości. I tak w kółko: śledzenie poczynań Rick i Beth, przewracanie kartek z coraz większą prędkością i... BUM. Teleportacja do przygody Caroline. Jednak nie ukrywam, że była to przyjemna "niedogodność" ;) Dwie historie nawzajem się uzupełniają, łączą pasujące do siebie elementy.
Choć pierwsze strony wydały mi się banalne, z biegiem wydarzeń zapomniałam o tych bezpodstawnych wnioskach. Zdecydowanie zostały one zrekompensowane w dalszych rozdziałach.
"Dziedzictwo" = oderwanie od rzeczywistości, rozwiązywanie rodzinnych zagadek, odkrywanie tajemnic rzekomo znajomych miejsc. Szczerze polecam! :>

"Dziedzictwo" niewątpliwie pobudza naszą wyobraźnię, przedstawiając interesujące i wspaniałe widoki. Nietrudno ulec czarowi powieści i dać się przenieść w świat przedstawiony. Czytając, czułam się, jakbym była obecnym na miejscu świadkiem wydarzeń, o którym nikt nie wie. Podglądałam bohaterów i łapczywie chłonęłam każde ich słowo. Poza tym z niesmakiem przenosiłam się w...

Książka przeczytana za drugim podejściem - za pierwszym coś mnie powstrzymało... Dłuuugo się opierałam, zanim ponownie trafiła w moje ręce i równie długo czytałam. Albo raczej męczyłam ;/ Z nadzieją czekałam na moment, aż lektura mnie wciągnie. Ku mojemu rozczarowaniu ten moment nie nastał. Książka niestety nie trafiła w moje gusta, ale mimo wszystko cieszę się, że się nie poddałam. Warto mieć jakiś klasyk na swoim koncie ;) Przemówiła do mnie wiarygodność charakterów postaci. Wszyscy mają wady i popełniają grzeszki. Jednak niejednokrotnie uderzyła mnie brutalność dorosłego Heatcliffa. Mszczenie się na niewinnych osobach, jego uparta zapalczywość również mnie odrażały. To smutne, że człowiek z jednej strony jest tak pozbawiony uczuć, z drugiej zaś pała nieśmiertelną miłością..

Myślę, że mogłam odczekać trochę dłużej, nim ponownie zabrałam się za "Wichrowe Wzgórza". Ale mam to już za sobą, dlatego nie marudzę i zadowalam się ze styczonści z tym rodzajem literatury :)

Książka przeczytana za drugim podejściem - za pierwszym coś mnie powstrzymało... Dłuuugo się opierałam, zanim ponownie trafiła w moje ręce i równie długo czytałam. Albo raczej męczyłam ;/ Z nadzieją czekałam na moment, aż lektura mnie wciągnie. Ku mojemu rozczarowaniu ten moment nie nastał. Książka niestety nie trafiła w moje gusta, ale mimo wszystko cieszę się, że się nie...