Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Świata nie znałem. Poznałem jednak i pokochałem. Opowiadania bardzo klimatyczne i zachęcające do poznania reszty uniwersum.

Świata nie znałem. Poznałem jednak i pokochałem. Opowiadania bardzo klimatyczne i zachęcające do poznania reszty uniwersum.

Książkę czytałem dawno, gdy jeszcze nie miałem swojego księgozbioru i bardzo często odwiedzałem półki fantastyki w bibliotece. Kilka miesięcy temu jeden egzemplarz trafił do mojej biblioteczki. Znalazłem go w antykwariacie i postanowiłem kupić i przeczytać raz jeszcze.

Wąż snu, to opowieść o uzdrowicielce, która na skutek splotu nieszczęśliwych wydarzeń jednocześnie traci jednego ze swych gadów, zakochuje się i jest ścigana przez psychopatę. Doskonale pamiętałem treść książki, czytałem więc ją zwracając większą uwagę na styl autorki oraz opisy - po prostu delektowałem się lekturą.

Książkę czyta się lekko i przyjemnie. Zdania nie kolą w oczy zbytnią prostotą ani zbędnymi ozdobnikami. Jest tak jak być powinno. Treściwie a zarazem obrazowo, i choć niektóre ze scen są infantylne, tyle sam obraz świata przyszłości, zdewastowanego, zdegenerowanego, z miastami izolującymi się od ludzi pustkowi jest niesamowity. Być może nie do końca jest to Mad Max czy Fallout, ale równie ciekawy i pasjonujący.

Książkę mogę śmiało polecić wszystkim, nie tylko wielbicielom s-f czy fantastyki. Znajdziemy tutaj utratę przyjaciół, pościg, bójki, kradzieże, pustynie i pogoń za miłością. Nie braknie też strachu i porwania. Po prostu dobra książka.

Książkę czytałem dawno, gdy jeszcze nie miałem swojego księgozbioru i bardzo często odwiedzałem półki fantastyki w bibliotece. Kilka miesięcy temu jeden egzemplarz trafił do mojej biblioteczki. Znalazłem go w antykwariacie i postanowiłem kupić i przeczytać raz jeszcze.

Wąż snu, to opowieść o uzdrowicielce, która na skutek splotu nieszczęśliwych wydarzeń jednocześnie traci...

pl+eng

pl+eng

Greyhawk #2

Po książkę sięgnąłem z czystej ciekawości świata GreyHawk, no i może troszkę z powodu okładki, gdzie dość skąpo ubrana pani walczy z Lolth - Pajęczą Królową. Nie, żebym był jakimś wielkim fanem pająków, czy też napalał się na malowane (dość niezdarnie zresztą) panny, ale coś w okładce mnie urzekło i postanowiłem zgłębić lekturę.

Już na samym początku poznajemy naszą drużynę - tropiciela Justicara wraz z towarzyszami. Jak na D&D drużyna wcale nie jest tak dziwna, bo w jej skład wchodzi wspomniany wcześniej tropiciel, jego uczeń władający magiczną kuszą równie dobrze jak mieczem, posiadający znaczną wiedzę o zagadkach sfinks, faerie, która pozjadała wszystkie rozumy projektantów mody oraz przeniesiony do borsuczego ciała bliżej nie znany mi bohater lubujący się w mocnych trunkach. Wspomnieć należy również o dwóch magicznych artefaktach - ożywionym mieczu z czystej pozytywnej energii oraz o skórze piekielnego ogara, która również jest ożywiona.

Fabuła nie zapowiadała się ciekawie. Ot, na wskutek wcześniejszych poczynań naszych bohaterów, tytułowa Królowa Pajęczych Otchłani pragnie zemsty na tropicielu i kochającej go Faerie. Nic nowego, po prostu kolejne D&D’kowe heroic fantasy.

Po kilkunastu stronach zmieniłem zdanie. To nie do końca typowe heroic. Tutaj drużyna nie ma zamiaru ratować całego świata ocalając przy okazji każdą napotkaną osobę. Nie. W tym przypadku drużyna martwi się tylko i wyłącznie o własne interesy i o swoje (jak to mówiła Escalla) najładniejsze tyłeczki na świecie.

O ile przedstawiciele płci pięknej w drużynie są słodcy, ładni, mili i kobiecy, tak męska część drużyny dość często mnie denerwowała, zwłaszcza borsuk Polk. Henry jak dla mnie jest upośledzonym klonem swojego nauczyciela, zaś Justicar jest po prostu maszyną do zabijania. Tak czy siak, z bohaterami można się zżyć i poczuć klimat sesji RPG podczas której byli odgrywani. Bo idę o zakład, że właśnie tak powstała ta książka - krakersy, paluszki, cola i turlanie kostkami.

Choć fabuła jest przewidywalna, dialogi chwilami miałkie jak puder dla niemowlaków, bohaterowie nie do końca mają swą osobowość, to książka mi się bardzo podobała. Jej klimat i humor są znakomite. Każde zdanie napisane jest by czytelnik się dobrze bawił i poczuł zapach amerykańskiego D&D.

Z całą pewnością książkę mogę polecić miłośnikom lekkiego, nie zobowiązującego fantasy w klimatach amerykańskich. Ludziom, którzy chcą czytając bawić się, a jednocześnie bawiąc się czytać. Dla mnie była to idealna odskocznia od życia codziennego, która przypomniała mi dlaczego właśnie kocham fantasy.

Greyhawk #2

Po książkę sięgnąłem z czystej ciekawości świata GreyHawk, no i może troszkę z powodu okładki, gdzie dość skąpo ubrana pani walczy z Lolth - Pajęczą Królową. Nie, żebym był jakimś wielkim fanem pająków, czy też napalał się na malowane (dość niezdarnie zresztą) panny, ale coś w okładce mnie urzekło i postanowiłem zgłębić lekturę.

Już na samym początku poznajemy...

Bardzo dobra książka. Jedna z lepszych w cyklu.

Bardzo dobra książka. Jedna z lepszych w cyklu.

Co tu dużo mówić. Klasyka komedii.

Co tu dużo mówić. Klasyka komedii.

Książka wręcz genialna. Wspaniale wykreowani bohaterowie, nie tuzinkowy humor i znakomity pomysł na przygodę. Prawdziwy Biały Kruk.

Książka wręcz genialna. Wspaniale wykreowani bohaterowie, nie tuzinkowy humor i znakomity pomysł na przygodę. Prawdziwy Biały Kruk.

Książka osadzona w bardzo ciekawym świecie. Warta przeczytania.

Książka osadzona w bardzo ciekawym świecie. Warta przeczytania.

Książka osadzona w bardzo ciekawym świecie. Warta przeczytania.

Książka osadzona w bardzo ciekawym świecie. Warta przeczytania.

Książka osadzona w bardzo ciekawym świecie. Warta przeczytania.

Książka osadzona w bardzo ciekawym świecie. Warta przeczytania.

Ta książka była moim wprowadzeniem w wieloletnią przygodę ze światem Earthdawn. Z początku wydawała mi się przynudnawa i zagmatwana. Jednak gdy czytałem ją drugi raz kilka lat później, muszę zweryfikować swoją opinię i podnieść jej noty.

Ta książka była moim wprowadzeniem w wieloletnią przygodę ze światem Earthdawn. Z początku wydawała mi się przynudnawa i zagmatwana. Jednak gdy czytałem ją drugi raz kilka lat później, muszę zweryfikować swoją opinię i podnieść jej noty.

Książkę czytałem jakiś czas temu. Dziś chciałem napisać o niej kilka słów. Nie potrafię. Nie zapadła mi w pamięć, jest więc dość przeciętna, i z pewnością można znaleźć coś lepszego.

Książkę czytałem jakiś czas temu. Dziś chciałem napisać o niej kilka słów. Nie potrafię. Nie zapadła mi w pamięć, jest więc dość przeciętna, i z pewnością można znaleźć coś lepszego.

O HPL i Cthulhu słyszałem wiele. Każdy, z kim rozmawiałem, a kto zetknął się z mitologią Lovecrafta był zachwycony, a zarazem przerażony. HPL ponoć ma dar do budowania nastroju w dość niesamowity i niepowtarzalny sposób. Tego powiedzieć nie mogę, nie czytałem nic, co wyszło spod jego ręki. Postanowiłem więc to zmienić, a że jedyne co posiadałem w domu to zbiór opowiadań napisany ku jego czci, zacząłem więc czytać Dziedzictwo Lovecrafta.

Sam zbiorek jest dość nierówno napisany. Są w nim opowiadania kiepskie, których tytułów nawet nie pamiętam, jak i te genialne moim zdaniem. Niesamowite wydają mi się Duże R, Ostrze i pazur, oraz najlepsze według mnie, czyli Sosnowe pustkowie. Nie będę tutaj zdradzał ich treści, polecam samodzielną lekturę przynajmniej tych trzech. Powiem tylko, że pierwsze to wariacja na temat raka, który opanowuje ziemię. Drugie to opowiadanie związane z Voo Doo. Trzecie zaś, jest opisem dążenia człowieka do poznania niezbadanego. Trzy różne opowiadania w trzech różnych klimatach, a każde związane w jakiś sposób z Lovecraftem, lecz nie koniecznie z Ctulhu.

Zbiorek wydaje mi się dość ciekawym i przyjemnym w czytaniu, przynajmniej dla kogoś kto nie czytał samego mistrza. Niestety nie wnosi nic do uniwersum Cthulhu.

O HPL i Cthulhu słyszałem wiele. Każdy, z kim rozmawiałem, a kto zetknął się z mitologią Lovecrafta był zachwycony, a zarazem przerażony. HPL ponoć ma dar do budowania nastroju w dość niesamowity i niepowtarzalny sposób. Tego powiedzieć nie mogę, nie czytałem nic, co wyszło spod jego ręki. Postanowiłem więc to zmienić, a że jedyne co posiadałem w domu to zbiór opowiadań...

Z początku chaos. Później ubaw po pachy, a na koniec płacz i zgrzytanie zębami. Tragedia a nie horror. Straszna książka. Nie polecam.

Z początku chaos. Później ubaw po pachy, a na koniec płacz i zgrzytanie zębami. Tragedia a nie horror. Straszna książka. Nie polecam.

Kontynuacja przygód Gulla i Greenie, jednocześnie zakończenie cyklu i miłe odniesienie do Bratobójczej Wonjny.

Kontynuacja przygód Gulla i Greenie, jednocześnie zakończenie cyklu i miłe odniesienie do Bratobójczej Wonjny.

Kolejna część przygód Greenslaves

Kolejna część przygód Greenslaves

Całkiem przyjemne wprowadzenie do świata MtG

Całkiem przyjemne wprowadzenie do świata MtG

Koniecznie przeczytaj. Książka warta każdych pieniędzy.

Koniecznie przeczytaj. Książka warta każdych pieniędzy.

Bardzo pomysłowa książka. Nietuzinkowe spojrzenie na świat i zasady nim rządzące. Ciekawi bohaterowie i problemy ich osobowości. Choć nie mój klimat książkę czytało się przyjemnie.

Bardzo pomysłowa książka. Nietuzinkowe spojrzenie na świat i zasady nim rządzące. Ciekawi bohaterowie i problemy ich osobowości. Choć nie mój klimat książkę czytało się przyjemnie.

Zdecydowanie nie moje klimaty. Choć wizja świata, pomysł na zagładę i problemy kościoła są przednie, książka jednak nie należy do moich ulubionych. Warto ją jednak przeczytać z racji problemów w niej poruszonych oraz dość ciekawego zakończenia.

Zdecydowanie nie moje klimaty. Choć wizja świata, pomysł na zagładę i problemy kościoła są przednie, książka jednak nie należy do moich ulubionych. Warto ją jednak przeczytać z racji problemów w niej poruszonych oraz dość ciekawego zakończenia.