Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Druga część opowieści o TOPR-ze jest w tonie zdecydowanie cięższa od pierwszej, dotyczy bowiem akcji, w których, zgodnie z tytułem, nie każdy poszkodowany uszedł z życiem. Czyta się to z zapartym tchem, momentami nie mogłam się oderwać od lektury. Wycisnęła też ze mnie kilka łez, świetnie opisała trudności prawie niemożliwego zadania przed którym stanęli ratownicy w przypadku akcji w jaskini Wielkiej Śnieżnej czy na Giewoncie oraz trudność decyzji jakie musiały być podjęte. Skłania do przemyśleń, działa na wyobraźnię. Ten tytuł zdecydowanie polecam, podobnie jaki pierwszą część.

Druga część opowieści o TOPR-ze jest w tonie zdecydowanie cięższa od pierwszej, dotyczy bowiem akcji, w których, zgodnie z tytułem, nie każdy poszkodowany uszedł z życiem. Czyta się to z zapartym tchem, momentami nie mogłam się oderwać od lektury. Wycisnęła też ze mnie kilka łez, świetnie opisała trudności prawie niemożliwego zadania przed którym stanęli ratownicy w...

Ciężko czyta się tą książkę. Nie przez braki warsztatowe autorki (pozycja ta jest bowiem napisana bardzo sprawnie), ale przez tematy, które porusza. Bezmiar kłamstw i okrucieństwa stosowanych przez putina jest niewyobrażalny. To książka, która nie dawała mi spać po nocach. Przerażające jest, jak wiele z taktyk stosowanych przez putina i jego otoczenie jest,z lepszym lub gorszym skutkiem, wprowadzane w Polsce. Po przeczytaniu rozdziału pierwszej części rozdziału “Wojna”, w której opisane są okropności, których dopuszczały się zbiry, czyli tak zwani żołnierze rosyjscy pierwszy raz w dorosłym życiu miałam koszmary z powodu czegoś co przeczytałam. I za każdym razem gdy sobie przypominam o potwornościach tam opisanych to aż mnie mdli. Myślałam, że po lekturze “27 śmierci Toby’ego Obeda” już mało rzeczy mnie tak zaszokuje. Myliłam się. W historii putina jest takich elementów wiele.
Jest to bardzo ważna książka, myślę, że warto się z nią zapoznać, by uświadomić sobie, do czego może prowadzić pozwolenie szaleńcowi na stanowienie władzy.

Ciężko czyta się tą książkę. Nie przez braki warsztatowe autorki (pozycja ta jest bowiem napisana bardzo sprawnie), ale przez tematy, które porusza. Bezmiar kłamstw i okrucieństwa stosowanych przez putina jest niewyobrażalny. To książka, która nie dawała mi spać po nocach. Przerażające jest, jak wiele z taktyk stosowanych przez putina i jego otoczenie jest,z lepszym lub...

Och, książko, zawiodłaś mnie… Bardzo lubię twórczość Holly Black. Znam ją z “kronik Spiderwick” i z “Księgi nocy”.Byłam więc pozytywnie nastawiona do “Okrutnego księcia”. I może gdyby tak o połowę skrócić pierwszą księgę i kilka rzeczy w niej zmienić to i t apozycja przypadłaby mi do gustu. Jednak w obecnej formie czuję spory niesmak.
Niesmak wynikający z idealizowania toksycznej relacji. Relacja między Jude a Cardanem jest od początku jasna: grupa jego znajomych bez przerwy znęca się nad dziewczyną, wręcz zagraża jej życiu. I jakoś z tego punktu i tak dochodzimy pod koniec książki do relacji bardziej romansowej. Bo okazuje się, że Cardan to tak naprawdę nie chciał, żeby Jude stała się krzywda, bo ma na jej punkcie niezdrową obsesję. No i jest przystojny i uroczy. I już może pójść w niepamięć to, że wcześniej kazał jej czołgać się u swych stóp i całować sobie stopy. I choć Jude nie do końca wpada mu w ramiona to jednak i tak czuje do niego silne przyciąganie. Paskudny motyw, w moim odczuciu jest to promowanie bardzo niezdrowej relacji. I fakt, w prawdziwym życiu czasem takie schematy historii się pojawiają, lecz tu nie mamy żadnego komentarza od autorki o tym jak zła jest to relacja, ponieważ narracja pierwszoosobowa nie bardzo na taki dystans pozwala.
Drugi problem to dla mnie kwestia gnębienia Jude przez jej oprawców. Nie kupuję tłumaczenia jakie dostajemy dla faktu, że praktycznie nic nie zrobiła po tym jak w wyniku dręczenia zagrożone było jej życie. Nie jest ona bohaterką, która się poddała po prostu swojemu losowi. Nie jest bohaterką która jest zupełnie zagubiona, nie wie co zrobić w tej sytuacji - a to też mogłoby tłumaczyć jej zachowanie. Nie, tłumaczenie jej bierności jest tak rozmyte, że w zasadzie nie wiem co nią kierowało.
Jak dla mnie broni się końcówka książki, w której mamy grubymi nićmi szytą intrygę związaną z koronacją. Może nie jest najbardziej przekonująca, ale jak dla mnie była przynajmniej ciekawa.
Ogólnie mam spory niesmak po lekturze tej części. Zainteresowała mnie jednak na tyle, że sięgnę po kolejne tomy, by zobaczyć, w jaką stronę zmierza ta historia.

Och, książko, zawiodłaś mnie… Bardzo lubię twórczość Holly Black. Znam ją z “kronik Spiderwick” i z “Księgi nocy”.Byłam więc pozytywnie nastawiona do “Okrutnego księcia”. I może gdyby tak o połowę skrócić pierwszą księgę i kilka rzeczy w niej zmienić to i t apozycja przypadłaby mi do gustu. Jednak w obecnej formie czuję spory niesmak.
Niesmak wynikający z idealizowania...