Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Moim zdaniem jest to rewelacyjna pozycja przybliżająca postać i myśl jednego z najbardziej kontrowersyjnych i skomplikowanych filozofów ubiegłego stulecia.

Moim zdaniem jest to rewelacyjna pozycja przybliżająca postać i myśl jednego z najbardziej kontrowersyjnych i skomplikowanych filozofów ubiegłego stulecia.

Dziwne dzieło z dziejów dziadów i bab.

Dziwne dzieło z dziejów dziadów i bab.

"Prorocy" to obszerne studium dotyczące klasycznych proroków (bez uwzględnienia ksiąg Ezechiela i Daniela). Autor używając fenomenologii, wielu pozabiblijnych źródeł i własnej terminologii, przede wszystkim autorskiej koncepcji Pathosu, broni oryginalności i niezwykłości zjawiska biblijnego profetyzmu. Nie jest to jednak najświeższe dzieło, gdyż zostało napisane w pierwszej połowie ubiegłego wieku a wydane w latach 60-tych. Brak w nim wspołczesnych odkryć (np. zwojów w Qumran) jak i chrześcijańskiego ujęcia zjawiska mesjanizmu. Podejrzewam, że autor próbuje zastąpić mesjanizm niejasnym konceptem Pathosu.

"Prorocy" to obszerne studium dotyczące klasycznych proroków (bez uwzględnienia ksiąg Ezechiela i Daniela). Autor używając fenomenologii, wielu pozabiblijnych źródeł i własnej terminologii, przede wszystkim autorskiej koncepcji Pathosu, broni oryginalności i niezwykłości zjawiska biblijnego profetyzmu. Nie jest to jednak najświeższe dzieło, gdyż zostało napisane w pierwszej...

Czytałem tę ksiązkę po angielsku i myślę, że tak ją powinno sie czytać. Jest to historia kresowej rodziny napisana przez angielskiego Irlandczyka. Autor, który notabene jest historykiem z wykształcenia bada własne korzenie i dokumentuje ginące pokolenie emigrantów z kresów, których losy rzucały po niemalże całym świecie, aby w końcu po siedmioletniej tułaczce dotrzeć do Wielkiej Brytanii. Chociaż nie dane im było wrócić do wolnej ojczyzny to ich ofiarne poświęcenie i przywiązanie do Polski zaowocowało tym niezwykłym i wybitnym dziełem.

Czytałem tę ksiązkę po angielsku i myślę, że tak ją powinno sie czytać. Jest to historia kresowej rodziny napisana przez angielskiego Irlandczyka. Autor, który notabene jest historykiem z wykształcenia bada własne korzenie i dokumentuje ginące pokolenie emigrantów z kresów, których losy rzucały po niemalże całym świecie, aby w końcu po siedmioletniej tułaczce dotrzeć do...

Fachowa i ciekawa książka o prawdzie fikcji. Autorka zebrała wiele materiałów i teorii zajmujących się tematyką prawdy.

Fachowa i ciekawa książka o prawdzie fikcji. Autorka zebrała wiele materiałów i teorii zajmujących się tematyką prawdy.

Nie jest to najlepsza książka mistrza. Są to wspomnienia człowieka u schyłku życia, który powoli starzeje się i rozmyśla o odeszłych przyjaciołach.

Nie jest to najlepsza książka mistrza. Są to wspomnienia człowieka u schyłku życia, który powoli starzeje się i rozmyśla o odeszłych przyjaciołach.

"Lenistwo duchowe. Smutek uśpionej duszy. O chorobie duszy, która prowadzi do smierci" to zbiór przemyśleń i rozważań na temat ożywiania osobistej wiary na co dzień. Pomimo iż,autor opiera się na Ewangelii i pisamach mniej lub bardziej znanych katolickich kaznodziei (Św. Augustyn, Św Grzegorz Wielki, Św. Tomasz, Jan Paweł II, Św. Josemaria Escriva, oraz innych hiszpańskojęzycznych autorów) nie jest to wcale zbiór zawiłych moralitetów lecz bardzo przystępne nawoływanie do trwania w wierze. Lektura tej książki była lekka, łatwa i przyjemna.

"Lenistwo duchowe. Smutek uśpionej duszy. O chorobie duszy, która prowadzi do smierci" to zbiór przemyśleń i rozważań na temat ożywiania osobistej wiary na co dzień. Pomimo iż,autor opiera się na Ewangelii i pisamach mniej lub bardziej znanych katolickich kaznodziei (Św. Augustyn, Św Grzegorz Wielki, Św. Tomasz, Jan Paweł II, Św. Josemaria Escriva, oraz innych...

Ciekawa humorystyczna lektura.

Ciekawa humorystyczna lektura.

Świetna lekka lektura. Humor i sarkasm podane w przystępny sposób.

Świetna lekka lektura. Humor i sarkasm podane w przystępny sposób.

Książka o legendarnym patriarsze, który obrósł w liczne potomstwo i przeróżne historie. Pomimo tego, że autor jest Amerykaninem i Żydem (Jak sam pisze: "Jako dorastający na amerykańskim Południu nastolatek, który poważnie traktował świeżo uzyskaną podczas bar micwy dojrzałość, brałem udział w niekonczących się rozmowach na temat tego, czy jestem Żydem amerykańskiej narodowosci, czy Amerykaninem żydowskiej narodowości") stara się być obiektywny, chociaż nie zawsze mu to wychodzi. Ale chwała mu za trud jaki podjął. Być może ożywi ideał Abrahama na tyle, aby żydzi, muzułmanie i chrześcijanie znaleźli wspólny ekumeniczny język.

Książka o legendarnym patriarsze, który obrósł w liczne potomstwo i przeróżne historie. Pomimo tego, że autor jest Amerykaninem i Żydem (Jak sam pisze: "Jako dorastający na amerykańskim Południu nastolatek, który poważnie traktował świeżo uzyskaną podczas bar micwy dojrzałość, brałem udział w niekonczących się rozmowach na temat tego, czy jestem Żydem amerykańskiej...

"Historie ostatnie" to tryptyk kobiecy nawiązujący do malarskiego motywu portretującego różne okresy życia kobiet, w których ostatnim jest zawsze śmierć. Książka składa się z trzech części luźno ze sobą powiązanych - historii matki, babki, i córki. Mężczyźni nie pełnią tam większej roli. Ważniejsze miejsce, moznaby powiedzieć rolę drugoplanową zajmuje śmierć. Język pisarki jest klarowny i poetycki, jednak klimat i styl jest dosyć ciężki, pozbawiony lekkości czy choćby namiastki dobrego humoru. Aczkolwiek pisarka bawi się z czytelnikami wciskając do każdej historii swoją imienniczkę i zarazem zmieniając na tyle elementy autobiograficzne, aby uniemożliwić odnalezienie jej alter ego. Książka nie jest porywająca, a jednak jest warta przeczytania, ponieważ porusza największy uniwersalny problem ludzkości, a mianowicie konfrontację z przemijaniem i umieraniem; w dodatku robi to w sposób odważny i z godnym podziwu stoickim spokojem. Strukturę historii charakteryzuje brak linearności na korzyść kawałków układających się w mandalę.

"Historie ostatnie" to tryptyk kobiecy nawiązujący do malarskiego motywu portretującego różne okresy życia kobiet, w których ostatnim jest zawsze śmierć. Książka składa się z trzech części luźno ze sobą powiązanych - historii matki, babki, i córki. Mężczyźni nie pełnią tam większej roli. Ważniejsze miejsce, moznaby powiedzieć rolę drugoplanową zajmuje śmierć. Język pisarki...

Bardzo śmieszna książka. Świetna lektura na długie zimowe wieczory.

Bardzo śmieszna książka. Świetna lektura na długie zimowe wieczory.

Zbiór esejów Borisa Groysa dotyczących filozofii, sztuki i ponowoczesnej kondycji tychże dziedzin kultury jest bardzo ciekawą lekturą podejmującą namysł nad adekwatnością różnych myslicieli europejskich (od Lessinga, Wagnera, Kierkegaarda, Nietzschego przez Benjamina, Kojeve'a, Junger'a, Heideggera aż po Bachtina, Derridę, Greenberga czy McLuhana) do współczesności. Uważam, że jest to bardzo dobrze napisana i przetłumaczona pozycja nie tyle referująca myśli wymienionych filozofów lecz ukazująca wartościowość ich poglądów w obecnej chwili. Autor poświęca dużo miejsca sztuce rozpatrując jej stan aktualny i porównując myśli wielkich filozofów dotyczące estetyki.

Zbiór esejów Borisa Groysa dotyczących filozofii, sztuki i ponowoczesnej kondycji tychże dziedzin kultury jest bardzo ciekawą lekturą podejmującą namysł nad adekwatnością różnych myslicieli europejskich (od Lessinga, Wagnera, Kierkegaarda, Nietzschego przez Benjamina, Kojeve'a, Junger'a, Heideggera aż po Bachtina, Derridę, Greenberga czy McLuhana) do współczesności. Uważam,...

obszerna lecz ciekawa pozycja krytyczno-literacka próbująca wprowadzić nową koncepcję "myśli słabej" na grunt polski do badań literaturoznawczych. Książka składa się z trzech głównych części:
- pierwsza to ogólne wprowadzenie do twórczości dwóch filozofów - Konstantyna Noiki i Gianniego Vattimo
- druga to wykładnia ideo myśli słabej
- trzecia to przykładowe interpretacje utworów Leśmiana, Różewicza i Gombrowicza w świetle myśli słabej
- ostatnie dwa rozdziały nie są ściśle związane z tematem, bo dotyczą tańca i mimiki.
Książka nie jest zbyt merytorycznie zwarta (w końcu autor postuluje myśl słabą) i potrzebne jest do jej zrozumienia przygotowanie filozoficzne (Kant, Heidegger, Derrida).

obszerna lecz ciekawa pozycja krytyczno-literacka próbująca wprowadzić nową koncepcję "myśli słabej" na grunt polski do badań literaturoznawczych. Książka składa się z trzech głównych części:
- pierwsza to ogólne wprowadzenie do twórczości dwóch filozofów - Konstantyna Noiki i Gianniego Vattimo
- druga to wykładnia ideo myśli słabej
- trzecia to przykładowe interpretacje...

Wczoraj skończyłem czytać to niesamowite dzieło filozoficzne i uważam, że jest ono po prostu . . . niesamowite, jakkolwiek niesamowicie trudne zarazem. Oceniam je jednak wysoko, gdyż sądzę, że podejście autorów (Deleuza i Guattariego) jest ciągle świeże i aktualne. Proponują oni styl filozofowania, który może wejść w dialog ze współczesną nauką, szczególnie neurobiologią, fizyką kwantową, czy matematyką podejmując problemy z pogranicza teorii chaosu, teorii sztuki i filozofii umysłu. Notabene, tego dzieła nie powinno się czytać, lecz raczej studiować. Jest to pewna filozoficzna wizja, której zgłębienie jest wysoce trudne.

Wczoraj skończyłem czytać to niesamowite dzieło filozoficzne i uważam, że jest ono po prostu . . . niesamowite, jakkolwiek niesamowicie trudne zarazem. Oceniam je jednak wysoko, gdyż sądzę, że podejście autorów (Deleuza i Guattariego) jest ciągle świeże i aktualne. Proponują oni styl filozofowania, który może wejść w dialog ze współczesną nauką, szczególnie neurobiologią,...

Książka jest niezła. Napisana prostym językiem, aczkolwiek niezbyt krótka (340 stron). Dużo w niej wiadaomości z historii filozofii dla niezaawansowanych - niewyrobionych amatorów filozoficznego podejcia do życia i rzeczywistości w której żyjemy. Ogólnie, bardzo dobrze się ją czyta i dlatego jest ona godna polecenia.
Autor jest niewierzącym filozofem, chociaż niezbyt przychylnym materializmowi, czy dekonstrukcji. Próbuje zatem wytyczyć scieżkę osobom poszukującym sensu życia, które są rozczarowane buddyzmem, chrześcijaństwem, czy ateizmem. Autor sugeruje wypracowanie nowego kierunku myślenia, który miałby odpowiadać na najważniejsze pytania współczesnego człowieka, coś w rodzaju niemetafizycznego humanizmu, zsekularyzowanego chrześcijaństwa, czy nowego humanizmu, który wymaga myślenia rozszerzonego tzn tego co Husserl nazywał "transcendencją w immanencji".

Książka jest niezła. Napisana prostym językiem, aczkolwiek niezbyt krótka (340 stron). Dużo w niej wiadaomości z historii filozofii dla niezaawansowanych - niewyrobionych amatorów filozoficznego podejcia do życia i rzeczywistości w której żyjemy. Ogólnie, bardzo dobrze się ją czyta i dlatego jest ona godna polecenia.
Autor jest niewierzącym filozofem, chociaż niezbyt...