Czasem rozczarowania potrafią być naprawdę ogromne. Tak było z powieścią „Trzynaście” Marcina Świetlickiego z cyklu o Mistrzu. Część pierwsza, czyli „Dwanaście” zachwyciła mnie – stylem, językiem, pomysłowością, klimatem i swoistą brawurą w prowadzeniu fabuły. Czytałem to zaskoczony i zachwycony. Tym chętniej sięgnąłem po kontynuację i coś mi się w środku zrobiło.

To jest powtórka z rozrywki, która nic nowego nie wniosła. Bo nie znalazłem już tego specyficznego klimatu a i pomysł był z jednej strony wydumany i naciągany a z drugiej jakby niedopracowany. I nie ratował tego wspaniały styl autora, jego poczucie humoru i swobodnie płynąca narracja. Było wtórnie, mało oryginalnie, zupełnie nie zaskakiwało i koniec końców rozczarowało. Miałem ogromną nadzieję, że autor mnie zaskoczy czymś nowym, dał mi niestety coś już znanego, a jednak nie tego oczekiwałem.

Mam nadzieję, że tom trzeci zrekompensuje ten zawód. I pomimo tego zawodu mam zamiar go przeczytać, Świetlicki bowiem okazał się ciekawym pisarzem, który charakteryzuje się naprawdę znakomitym stylem, mam zatem nadzieję, że „Trzynaście” to tylko lekkie potknięcie a dalej będzie już tylko lepiej.

Czasem rozczarowania potrafią być naprawdę ogromne. Tak było z powieścią „Trzynaście” Marcina Świetlickiego z cyklu o Mistrzu. Część pierwsza, czyli „Dwanaście” zachwyciła mnie – stylem, językiem, pomysłowością, klimatem i swoistą brawurą w prowadzeniu fabuły. Czytałem to zaskoczony i zachwycony. Tym chętniej sięgnąłem po kontynuację i coś mi się w środku zrobiło.

To jest...

Kryminalny i knajpiany Kraków.

Oryginalny styl i opary alkoholu to jedne ze znaków rozpoznawczych Świetlickiego. Tą książką można się wstawić. Ale nie ma kaca. Taka literacka używka bez skutków ubocznych. Dla pełnoletnich czytelników. Warto poznać również prozę popularnego poety.

Kryminalny i knajpiany Kraków.

Oryginalny styl i opary alkoholu to jedne ze znaków rozpoznawczych Świetlickiego. Tą książką można się wstawić. Ale nie ma kaca. Taka literacka używka bez skutków ubocznych. Dla pełnoletnich czytelników. Warto poznać również prozę popularnego poety.

Wszystkie dzieła Mitoraja przy Marcinowym pisaniu się chowają 😉

Wszystkie dzieła Mitoraja przy Marcinowym pisaniu się chowają 😉

Odrobinę lepsza od pierwszej części, ale naprawdę, tylko odrobinę. Nie warto

Odrobinę lepsza od pierwszej części, ale naprawdę, tylko odrobinę. Nie warto

Takie skrzyżowanie twórczości Joanny Chmielewskiej z Michałem Witkowskim. Na dodatek narracja, która sprawiała, że momentami czytało się to dosyć ciężko. Akcja nabrała kolorów dopiero po "przeprowadzce" większości bohaterów do Warszawy. Fajnie naszkicowane tło Polski początku XXI wieku. Trochę przytyków do co niektórych "celebrytów" i kolegów po fachu. Pomimo tego, że na końcu w posłowiu autor zarzeka się, że to wszystko wymysł. No i ten mistrz jakoś momentami podobny do autora ;-)

Takie skrzyżowanie twórczości Joanny Chmielewskiej z Michałem Witkowskim. Na dodatek narracja, która sprawiała, że momentami czytało się to dosyć ciężko. Akcja nabrała kolorów dopiero po "przeprowadzce" większości bohaterów do Warszawy. Fajnie naszkicowane tło Polski początku XXI wieku. Trochę przytyków do co niektórych "celebrytów" i kolegów po fachu. Pomimo tego, że na...

Wstrzymałem się z opinią do czasu przeczytania "Jedenaście". No cóż, dobrze się czyta ale jest wiele niezakończonych wątków. Niezakończone wątki są wyjaśnione niejako w "Jedenaście", w której wyjaśnienie polega na tym, że nie wszystko musi być zakończone. Ogólnie fajnie się czyta, mimo warszawskich elementów książka jest dalej "krakowska. Możliwe, że właśnie przez tą wielość niezakończonych wątków książka trzyma w napięciu.

Wstrzymałem się z opinią do czasu przeczytania "Jedenaście". No cóż, dobrze się czyta ale jest wiele niezakończonych wątków. Niezakończone wątki są wyjaśnione niejako w "Jedenaście", w której wyjaśnienie polega na tym, że nie wszystko musi być zakończone. Ogólnie fajnie się czyta, mimo warszawskich elementów książka jest dalej "krakowska. Możliwe, że właśnie przez tą...

Ciąg dalszy perypetii Mistrza, który tym razem, uwikłany w morderstwo i międzynarodową sprawę kryminalną, musi uciekać do Warszawy. Spuchł, utył i posiwiał jeszcze bardziej, ale nadal budzi sympatię. A Świetlicki daje kolejny popis swojej wirtuozerii w budowaniu narracji, klimatu i napięcia.

Ciąg dalszy perypetii Mistrza, który tym razem, uwikłany w morderstwo i międzynarodową sprawę kryminalną, musi uciekać do Warszawy. Spuchł, utył i posiwiał jeszcze bardziej, ale nadal budzi sympatię. A Świetlicki daje kolejny popis swojej wirtuozerii w budowaniu narracji, klimatu i napięcia.

Ostatnie 5 stron ! Rasowy kryminał ;D

Ostatnie 5 stron ! Rasowy kryminał ;D

Druga część. Czyta się świetnie, klimaty też pastiszowe, choć chwilami autor przechodzi na stronę prozy. W pierwszej części "Dwanaście" ok. 3/4 ksiażki pisane było taką świetlicką poetycką frazą. Pijak nieznośny ten mistrz, już mnie to czasem nuży, to jego jałowe życie i te laski, które uwielbiają go pomimo. Na końcu dość wymęczone "tadaam" ta końcówka, ale niech będzie, że się czepiam. No, ale lecę do czytania "11"

Druga część. Czyta się świetnie, klimaty też pastiszowe, choć chwilami autor przechodzi na stronę prozy. W pierwszej części "Dwanaście" ok. 3/4 ksiażki pisane było taką świetlicką poetycką frazą. Pijak nieznośny ten mistrz, już mnie to czasem nuży, to jego jałowe życie i te laski, które uwielbiają go pomimo. Na końcu dość wymęczone "tadaam" ta końcówka, ale niech będzie, że...

"Trzynaście" zacząłem odczuwać już jako nieco słabszą książkę od "Dwanaście", ale kiedy nastała końcówka i wszystko okazało się tak nieprawdopodobne, fascynujące i zaskakujące!, zmieniłem zdanie. (Może nawet od połowy?)

Nie ma co ukrywać, książka nad wyraz podobna do poprzedniej i może dlatego czytało mi się ją z taką przyjemnością. Polecam serdecznie!

Hohoho!, a jeszcze mogę przeczytać "Jedenaście"!
Już zdejmuje z półki!

"Trzynaście" zacząłem odczuwać już jako nieco słabszą książkę od "Dwanaście", ale kiedy nastała końcówka i wszystko okazało się tak nieprawdopodobne, fascynujące i zaskakujące!, zmieniłem zdanie. (Może nawet od połowy?)

Nie ma co ukrywać, książka nad wyraz podobna do poprzedniej i może dlatego czytało mi się ją z taką przyjemnością. Polecam serdecznie!

Hohoho!, a jeszcze...