Lektura adekwatnie nazywana przez wydawnictwo jako ostatnie wielkie dzieło XX wieku.
Dostajemy ogromną, rozbudowaną książkę o niesamowitej gamie tematów, pojęć i myśli. Każdy temat jest swego rodzaju oddzielną płaszczyzną, na której autorzy zarysowują ich cele oraz zawartość.
Filozofia, odchodząc od klasycznych koncepcji kontemplacji lub przekazu idei, ma za zadanie tworzyć pojęcia/koncepty.
Tylko tak rozróżni się ona od zwykłego dyskursu lub innych form tworzenia pojęć (np. marketingu).
Nauka ma zajmować się funkcjami, ma spowalniać ruch chaosu i porządkować/uniwersalizować. Sztuka zarządza natomiast wrażeniami, wykraczając poza podmiotowość autora i stając się czymś więcej. Mówiąc o filozofii mówimy więc o 'czystych' pojęciach, w nauce o funktorach, a w sztuce o wrażeniach, afektach i perceptach. Tym samym nakreślone są jasne granice tych dziedzin. Jasne, mogą czasami przecinać się między sobą, ale nigdy nie działają na tej samej płaszczyźnie.
I świetnie to widać, gdyż w omówienie każdego tematu włożono adekwatnie dużo czasu na papierze, z bibliografią sięgającą po filozofię, sztukę, naukę, literaturę, neurobiologię, botanikę i wiele innych dziedzin aby to rozjaśnić wszystko czytelnikowi.
Najpiękniej to widać we fragmentach mówiących o fizyce, gdzie metafizyka płaszczyzny immanencji i wirtualny materializm świetnie współgrają z "obiektywną względnością" mechaniki kwantowej.
Książka jest też niehierarchiczna w strukturze, przez co nie trzeba czytać od początku, można wybierać fragmenty które czytelnik preferuje (i taką metodę polecali autorzy, podobnie jak przy lekturze Kapitalizmu i schizofrenii). Powoduje to że lektura tego dzieła jest unikalna, nieporównywalna do jakiejkolwiek innej pracy spoza tego duo. Czyni to też lekturę niesamowicie trudną, wymagającą od czytelnika dużego wkładu intelektualnego (i woli psychicznej by przez nią przebrnąć). Mimo to absolutnie polecam ją, gdyż niewiele książek mogło we mnie wywołać takie wrażenie "problematyczności myślenia", jego ciągłego podważania i tworzenia nowych pojęć i mniemań. O takie książki ciężko i warto docenić geniusz tam, gdzie jest.

Lektura adekwatnie nazywana przez wydawnictwo jako ostatnie wielkie dzieło XX wieku.
Dostajemy ogromną, rozbudowaną książkę o niesamowitej gamie tematów, pojęć i myśli. Każdy temat jest swego rodzaju oddzielną płaszczyzną, na której autorzy zarysowują ich cele oraz zawartość.
Filozofia, odchodząc od klasycznych koncepcji kontemplacji lub przekazu idei, ma za zadanie...

Wczoraj skończyłem czytać to niesamowite dzieło filozoficzne i uważam, że jest ono po prostu . . . niesamowite, jakkolwiek niesamowicie trudne zarazem. Oceniam je jednak wysoko, gdyż sądzę, że podejście autorów (Deleuza i Guattariego) jest ciągle świeże i aktualne. Proponują oni styl filozofowania, który może wejść w dialog ze współczesną nauką, szczególnie neurobiologią, fizyką kwantową, czy matematyką podejmując problemy z pogranicza teorii chaosu, teorii sztuki i filozofii umysłu. Notabene, tego dzieła nie powinno się czytać, lecz raczej studiować. Jest to pewna filozoficzna wizja, której zgłębienie jest wysoce trudne.

Wczoraj skończyłem czytać to niesamowite dzieło filozoficzne i uważam, że jest ono po prostu . . . niesamowite, jakkolwiek niesamowicie trudne zarazem. Oceniam je jednak wysoko, gdyż sądzę, że podejście autorów (Deleuza i Guattariego) jest ciągle świeże i aktualne. Proponują oni styl filozofowania, który może wejść w dialog ze współczesną nauką, szczególnie neurobiologią,...

Trudny język, a raczej falowo trudny (raz mikrokosmos, raz okiem Boga). Bardzo nowoczesne podejście do zadań filozofii i wyizolowanie jej od sztuki i nauki.

Trudny język, a raczej falowo trudny (raz mikrokosmos, raz okiem Boga). Bardzo nowoczesne podejście do zadań filozofii i wyizolowanie jej od sztuki i nauki.