„Matecznik to dziennik bohaterki Kamili, w której losach można się rozsmakować, jak we własnej codzienności.” Naprawdę... ? To obym nigdy takiej codzienności nie doświadczyła, mimo że jestem matką oczekującą w tej chwili drugiej pociechy !

Po „Matecznik” sięgnęłam z ciekawości. Bo chciałam odnaleźć siebie w historii opowiadanej przez kobietę, która swoje dzieci kocha najbardziej na świecie. Która próbuje realizować swoje pasje i godzić je z nie zawsze łatwą rzeczywistością. Bo miałam ochotę na literackie spotkanie z kimś, kto potrafił stworzyć pełen miłości i ciepła rodzinnego dom. A na czym się skończyło? Zawarłam znajomość z frustrowaną, niemalże wiecznie niezadowoloną z życia Matką-Polką, czwórką w miarę sympatycznych dziewczynek i mężczyzną, za którego nigdy w życiu bym nie wyszła.

Przede wszystkim – nikt Kamili Wrzos takiego a nie innego życia nie wybierał. Jeśli miała ochotę na podążanie inną drogą, nie broniono jej. Ale skoro już podjęła taką a nie inną decyzję i powołała na świat cztery ludzkie istnienia, to trzeba dalej konsekwentnie to ciągnąć. I wbrew temu, co próbuje nam przez większość czasu zdesperowana kobieta udowodnić, wcale nie ma aż tak mało czasu dla siebie! Uczy się języków, gra na pianinie, spędza masę czasu w ogrodzie, czyta książki.. to mało?! Przepraszam bardzo, ale trudno oczekiwać od potomstwa, aby zajmowało się samo sobą większą część doby ! Ktoś już napisał, że są osoby które mają znacznie gorzej i potrafią odnaleźć radość życia i czerpać z niego, w miarę możliwości, pełnymi garściami.

Kolejna rzecz, to chaotyczne wątki. Przykładowo – Tosia (najstarsza z dziewczynek) przewróciła się na rolkach i mogła połamać rękę. Franciszek jedzie z nią do szpitala. Ale w kolejnym podrozdziale (książka ma formę pamiętnika, prowadzonego w narracji pierwszoosobowej przez niespełna rok czasu) nie ma już w tym temacie ani słowa. Często też okazuje się, że bohaterka z niecierpliwością oczekiwała gości, o których ani razu wcześniej nie wspomniała. Bajzel, bajzel, bajzel i jeszcze raz bajzel! I to na kółkach...

Podsumowując: nieciekawa całość składająca się na zwierzenia sfrustrowanej kury domowej (mimo, iż sama Kamila oburza się na to określenie), będącej jednocześnie steraną życiem i zniechęconą do wszystkiego starą babą, mimo że wiek metrykalny wskazywałby na coś innego. Jedyny pozytywny aspekt tej pozycji to okładka, która przyciąga wzrok. I tyle. Nie polecam nikomu; obraz dobijający dla matek, stawiający je w nieprawdziwym świetle i zniechęcający dla kobiet nie posiadających potomstwa. No, chyba że mamy ochotę na skuteczny, literacki środek antykoncepcyjny, o ile takie czytelnik chce zastosować. Działanie niemalże 100%.

„Matecznik to dziennik bohaterki Kamili, w której losach można się rozsmakować, jak we własnej codzienności.” Naprawdę... ? To obym nigdy takiej codzienności nie doświadczyła, mimo że jestem matką oczekującą w tej chwili drugiej pociechy !

Po „Matecznik” sięgnęłam z ciekawości. Bo chciałam odnaleźć siebie w historii opowiadanej przez kobietę, która swoje dzieci kocha...