Czy nasi gimnazjaliści potrafią jeszcze nie tyko wywoływać lęk i niepokój, że oto znowu stali się przyczyną jakiś kłopotów i problemów, które usprawiedliwiane są wiekiem i czasami, w jakich im przyszło żyć, czy jednak ta zła prasa, na którą ostatnimi latami pracowali może się zmienić i oto poznamy ich inne, lepsze oblicze. Wydaje się, że taką szansę rehabilitacji właśnie dostali. Współczesna szkoła jest polem bitwy, w którym ścierają się rożne racje i grupy interesów. Z jedne strony mamy zahukanych nauczycieli, którzy spadli z piedestału, na który lata całe pracowali, którzy stracili swój nimb wielkości, którym byli otoczeni ze względu na piękną ale i ważna pracę, jaką podejmowali zajmuj ac się i edukowaniem i wychowywaniem. Szkoła pełniła funkcje drugiego domu. Dodatkowe zajęcia, ciekawe projekty, pełna książek biblioteka. Ten czas jednak szkoły i nauczycieli przeminął. Sukcesywnie tracili zaufanie i swój autorytet, nie z własnej winy ale zmieniających się czasów, do których trudno im było się przystosować, tym bardziej, że byli przekonani, że wszystko, co było wcześniej było sprawdzone i dobre. Nie ma jednak rzeczy pewnych i niezmiennych. Przyszło nowe. Kiedy w wyniku reformy systemu edukacji pojawiły się gimnazja nie miały one nic wspólnego z piękną tradycją gimnazjów przedwojennych, które zawsze przygotowywały i kształciły elity, a sama myśl o chodzeniu do renomowanego gimnazjum była marzeniem i wielkim zaszczytem. Młodzi ludzie poprzeszczepieni z spokojnej i grzecznej szkoły podstawowej nagle dostawali małpiego rozumu i zbyt szybko chcieli stać się dorosłymi. Gimnazja stały się miejscami, do których strach wejść. Terror, wymuszenia, zastraszania, a przy tym całkowity brak szacunku dla nauczycieli i ich pracy spowodował, że nagle zamiast dobrego rozwiązania nabawiliśmy się wielkiego problemu. Nasi bohaterowie są tacy jak ich rówieśnicy, ciekawi świata i świetnie w tym świecie się orientujący, w pełni wykorzystując wszystkie nowinki technologiczne, tym przecież żyją na co dzień. Z tym sobie potrafią też poradzić. Mają swoje pasje i swoje zainteresowania. Ich rodziny są takie jakimi są inne polskie rodziny, jest w nich i bogactwo i bieda, troski i radości, Wiedzą i znają oczekiwania jakie stawiają przed nimi dorośli, oni są w tym świecie głęboko zakorzenieni. Mają wiele oryginalnych pomysłów i potrafią rozwiązywać trudności, z którymi przychodzi im się zmierzyć. Jednocześnie są wrażliwi i lojalni w przyjaźni, to ma dla nich olbrzymią wartość, nawet jeśli muszą stanąć w opozycji do rodziców. Naturalnym skojarzeniem i powiązaniem do lektury stają się fantastyczne książki Edmunda Niziurskiego i przygody bohaterów tamtych lat i tamtej szkoły. To wprawdzie dwa odrębne światy. Ten dzisiejszy musi być cały czas w ruchu, pełen niespodzianek i naprawdę nieziemskich przygód. Nie może w nim zabraknąć nowoczesnej techniki, sztucznej inteligencji i komputerów, ale i nie brakuje starych sprawdzonych chwytów - spotykamy się z duchami, pojawia się magia, choć taka mocno okraszona bardziej paranormalnymi efektami. To jednak, co najbardziej godne uwagi, to świetne sportretowanie bohaterów i pokazanie prawdziwego obrazu ich świata. Książka nie traci i waloru edukacyjno-wychowawczego, sprytnie wplatając w główne wątki elementy z naszej historii, znane tradycje i obyczaje. Autor nie stara się moralizować, ale przez pozytywne przykłady zachęca do kształtowania właściwych zachowań i postaw. Taki obraz gimnazjum wzbudza sympatie i daje nadzieję, że nie wszystko stracone, a ci młodzi ludzie mimo burz i nawałnic przejdą ten trudny czas i dojrzeją stając się naprawdę dobrymi i wartościowymi ludźmi.

Czy nasi gimnazjaliści potrafią jeszcze nie tyko wywoływać lęk i niepokój, że oto znowu stali się przyczyną jakiś kłopotów i problemów, które usprawiedliwiane są wiekiem i czasami, w jakich im przyszło żyć, czy jednak ta zła prasa, na którą ostatnimi latami pracowali może się zmienić i oto poznamy ich inne, lepsze oblicze. Wydaje się, że taką szansę rehabilitacji właśnie...