Po raz pierwszy sięgnęłam po książkę po 2-letnim pobycie w Ameryce Środkowej, gdzie karmiona słońcem i przyjaźnią żyłam w innym świecie. Umyślnie zaczynam tę recenzję w taki sposób, by podkreślić, że „Czas niedokonany” jest tak przynależny naszej kulturze i historii.

Sięgnęłam i odłożyłam po kilku stronach, nie mogłam znieść okrucieństwa, którym słowa i czyny pierwszych bohaterów są przesączone. Powróciłam do lektury pół roku później i zmagając się z wydarzeniami na kartach stron i w koszmarach sennych książkę skończyłam czytać.

Dwudziesty wiek odcisnął się na Polsce brudnym buciorem nienawiści, przemocy, co miała uzdrowić świat a stoczyła go na dno piekła, strachu, który nie pozwala wyjść człowiekowi z szafy i się z nim zmierzyć. Chwyta za gardło dając ułudę braku wyboru, a ci co mu się nie poddają kończą zapomniani, bądź z łatką wariatów co nie potrafią zakopać przeszłości. O tym jest „Czas niedokonany”.

Niewątpliwym plusem książki jest brak czarno-białych postaci. Każdy bije się w imię powodu, w który głęboko wierzy, bądź też ucieka, kombinuje, bo chce „żyć normalnie”, nie ważne że w zakłamanej komunistycznej rzeczywistości. Wraz z Zuzanną obserwujemy i działamy w podziemiu doświadczając upadlającego więzienia, wyrzucania z pracy, samobójstw i zabójstw znajomych. Przeżywamy i chwile odświętne (jakże teraz niedoceniane!) jak wspólna Wigilia w najbliższym gronie, czy wizyta „człowieka w bieli”, którego słowa miały wpływ na odmianę oblicza naszej ziemi.

Wraz z Adamem zanurzamy się w czas po Okrągłym stole, czytamy nekrologi partyjnych aparatczyków dorabiających się na czasach zmian, o post-komunistach wygrywających jakimś cudem wybory, o tym że tak naprawdę niewiele się zmieniło, tylko nazwy, tylko przykrywka wielkiej farsy i kłamstwa. Nagle wątek się urywa, autor prowadzi nas po zakamarkach pamięci komisarza Czeka, umysł rozpierają nowe okrucieństwa, nowe tortury, nowy krzyk mordowanych.

Ten krzyk we mnie pozostał. Krzyk niezgody na to, jak ludzie tak łatwo wierzą w swą wielkość i nieomylność, tak bardzo chcą zmienić świat na lepsze, budując go na szambie fundamentu. I jak wszyscy jesteśmy ze sobą powiązani... Patrzę na telewizję, gadające głowy polityków i prócz głębokiej nieufności tli się gdzieś nadzieja, że może jednak się właśnie da... że niezgoda na nienawiść i przemoc pomaga wyjść z szafy strachu i budować na świadomości popełnionych w przeszłości błędów, w pokorze coś codziennego, miłego, dobrego, zmieniając siebie a nie innych.

Po raz pierwszy sięgnęłam po książkę po 2-letnim pobycie w Ameryce Środkowej, gdzie karmiona słońcem i przyjaźnią żyłam w innym świecie. Umyślnie zaczynam tę recenzję w taki sposób, by podkreślić, że „Czas niedokonany” jest tak przynależny naszej kulturze i historii.

Sięgnęłam i odłożyłam po kilku stronach, nie mogłam znieść okrucieństwa, którym słowa i czyny pierwszych...