Naprawdę długo trwało zanim zdecydowałam się na napisanie recenzji "Chaty". Jej zarys już od jakiegoś czasu powoli kiełkował w mojej głowie aby w końcu skrystalizować się i nabrać rzeczywistego kształtu.
Jak najlepiej przedstawić książkę, która zrobiła na mnie tak ogromne wrażenie? Jak zachęcić innych aby również zapoznali się z tym znakomitym utworem? Jak przekazać im moje odczucia i spostrzeżenia? Te i inne pytania zaprzątały mi głowę zanim napisałam choć kilka słów na ten temat.
Mam nadzieję, że uda mi się oddać choćby ułamek tego co chciałabym przekazać.
Dlaczego więc uważam "Chatę" za książkę rewelacyjną? Odpowiedź jest prosta, dzieje się tak dlatego, że mimo bardzo smutnego początku, jest to utwór bardzo ciepły, naładowany wieloma pozytywnymi emocjami.
Główny bohater to szczęśliwy ojciec rodziny, który mimo przykrych doświadczeń z dzieciństwa był w stanie stworzyć przytulny i bezpieczny dom dla swoich dzieci.
Sielanka ulega dramatycznemu przerwaniu gdy najmłodsza córka Mackenziego (tak bowiem nazywa się główny bohater) zostaje porwana w trakcie rodzinnego wypadu za miasto. Niestety wszystkie ślady wskazują, że uprowadzenia dokonał od dawna poszukiwany seryjny morderca dziewczynek. Niestety najgorsze przypuszczenia się potwierdzają i cała rodzina Mackenzie pogrąża się w rozpaczy. Miotany bólem ojciec odwraca się od Boga, w którego do tej pory wierzył, lecz nigdy na tyle mocno aby całym sercem mu zaufać.
Po kilku latach staje się coś nieoczekiwanego. Mackenzie dostaje list, który najprawdopodobniej przysłał mu sam Bóg. W liście znajduje się zaproszenie do chaty, w której (wszystko na to wskazuje) zginęła córka Mackenziego. Bohater mimo sprzecznych uczuć decyduje się jechać i wtedy... wszystko tak naprawdę się zaczyna.
W książce odnajdujemy niespotykany nigdzie wcześniej obraz Boga. Nie jest on odległą, niedostępną istotą lecz kimś bardzo bliskim i przyjaznym. Chcąc to podkreślić autor przedstawia Trójcę Świętą w następujący sposób:
Bóg Ojciec - pulchna, roześmiana murzynka,
Duch święty - drobna Azjatka,
Jezus Chrystus - cieśla w roboczym ubraniu.
W zamyśle W. Younga Bóg specjalnie ukazuje się Mackenziemu w takich, a nie innych wcieleniach. W ten sposób chce zaakcentować, iż nie jest on dumnym starcem ("z brodą jak u Gandalfa:)"), ale kimś bliskim człowiekowi, a przede wszystkim kimś, kto potrafi bezgranicznie kochać.
Książka wręcz jest przepełniona miłością i wzajemnym szacunkiem. Pomaga ona również odpowiedzieć sobie na pytania odnoszące się do zła i niesprawiedliwości od zawsze obecnych w ludzkim życiu.
Powieść ta wiele uczy i pomaga zweryfikować poglądy, a poza tym jest bardzo przyjemna w czytaniu i wzbudza pozytywne emocje. Mimo, iż jest ona fikcją i indywidualnym wyobrażeniem autora na temat Boga i życia po śmierci, ja osobiście chciałabym aby okazało się ono prawdą. Tak przedstawiony Bóg jak najbardziej do mnie przemawia, wzbudza moje zaufanie i miłość.

Naprawdę długo trwało zanim zdecydowałam się na napisanie recenzji "Chaty". Jej zarys już od jakiegoś czasu powoli kiełkował w mojej głowie aby w końcu skrystalizować się i nabrać rzeczywistego kształtu.
Jak najlepiej przedstawić książkę, która zrobiła na mnie tak ogromne wrażenie? Jak zachęcić innych aby również zapoznali się z tym znakomitym utworem? Jak przekazać im moje...