Przekonany namowami kolegi, ciągłym natykaniem się na któryś z tomów "Achai" w marketach oraz widokiem prześlicznej dziewczyny z co rusz to nowym tomem powieści w ręku, która codziennie jechała tym samym tramwajem co ja, zdecydowałem się wreszcie przeczytać "Achaję".

Początki były raczej ciężkie. Lubię utożsamiać się z postacią głównego bohatera/bohaterki i wczuwać się w tę osobę, a tymczasem czytając "Achaję" wściekałem się, że bohaterka robi za popychadło złej macochy. Nigdy nie lubiłem bajki o Kopciuszku, a Achaja przypominała mi perwersyjną wersję tej bajki. Odnośnie do perwersji, to początkowo podejrzewałem autora o skłonności sado-masochistyczne, bowiem tortury jakim poddawano naszą księżniczkę przypominały mi takie właśnie klimaty. Dodatkowo rola, do jakiej sprowadzili Achaję Hekke i Krótki spowodowała, że miałem tej całej książki po prostu dość. Ponieważ nie mam zwyczaju przerywać niedokończonych lektur, brnąłem dalej. Na szczęście, bowiem później losy Achai przestały mnie już denerwować. Może i nie wczułem się w postać, ale czytałem z prawdziwą przyjemnością.

Autor pisząc "Achaję" stworzył zupełnie obcy i nowy świat. Jest to książka z gatunku fantasy, ale nie ma w niej krasnoludów, elfów i smoków, choć jest magia. Magia ta jest niezwykle tajemnicza, bo nieuchwytna. Nie ma spektakularnych zaklęć, kul ognia, magicznych pocisków, magicznych tarcz i mieczy, itd. W zasadzie nie ma zaklęć w ogóle, pomimo iż jakaś magia występuje. Świat powieści przypomina skrzyżowanie starożytności ze średniowieczem, przy czym niektóre instytucje są rozwinięte niemal jak współcześnie.

Akcja w książce toczy się kilkuwątkowo, ponieważ oprócz losów Achai obserwujemy także życie czarownika Mereditha oraz skryby Zaana wraz z drobnym rzezimieszkiem Siriusem. Wątek Mereditha osobiście odebrałem jako nudny i przesycony niedopracowaną filozofią oraz niewyjaśnionymi do końca tajemnicami. Na szczęście autor rzucił nieco blasku na te tajemnice w dalszych tomach powieści.

Powieść jest warta przeczytania z kilku powodów. Jest to fantasy inne, niż wszystkie dotąd, od początku do końca polskie i o bardzo specyficznym klimacie, a na dodatek osadzone w całkowicie oryginalnym świecie, którego zgłębienie zajmie czytelnikowi znacznie więcej czasu, niż tylko przeczytanie pierwszego tomu "Achai".

Przekonany namowami kolegi, ciągłym natykaniem się na któryś z tomów "Achai" w marketach oraz widokiem prześlicznej dziewczyny z co rusz to nowym tomem powieści w ręku, która codziennie jechała tym samym tramwajem co ja, zdecydowałem się wreszcie przeczytać "Achaję".

Początki były raczej ciężkie. Lubię utożsamiać się z postacią głównego bohatera/bohaterki i wczuwać się w...