Czytając większość tutejszych opinii, bluźnierstwem okaże się nie- potwierdzenie tez autora, ale polemika z nimi. Dla mnie dzieło przeciętne. Można nie rozumieć jazgotu "katolików" wyklinających samego autora i jego przekonania, bo sam chyba do tego chóru nie dołączę. Ale, jak mi się wydaje, traktowanie tej książki jako pewnej alternatywy dla chrześcijaństwa, albo próba utożsamiania tego z chrześcijaństwem, a już na pewno polemika na gruncie teologii jest małym nadużyciem. Postać Chrystusa wbrew pozorom potraktowana bardzo lekko, czasem nawet naiwnie. Przypowieści, cuda często rozmijają się treściowo z tym co czytamy w Ewangeliach. Ale nie o to tutaj chodzi. Książka ta nie jest próbą innego spojrzenia na "znaną skądinąd" religię. Sam autor zaznacza we wstępie, że jest to problematyka dotykająca człowieka jako takiego, człowieka jako jedność duszy i ciała, a nie dylemat wyłącznie chrześcijanina. Autor próbuje w sobie pogodzić nieśmiertelność z przemijalnością, czystość i świętość z cielesnością i wszystkim co ona pociąga. Próbuje pogodzić człowieka z samym sobą. Doświadczenie tej rozpaczy, to potworne roztargnienie znajduje wytłumaczenie tylko na drodze której nie chciał bym tutaj zdradzać, bo książka mimo wszystko warta przeczytania. Dlaczego taka niska ocena? O ile sama problematyka jest interesująca, to dialogi, klimat, język wydały mi się dziwnie trywialne i proste. O ile sama myśl jest interesująca, to sposób jej wyrażenia wydał mi się dość niedoskonały.

Czytając większość tutejszych opinii, bluźnierstwem okaże się nie- potwierdzenie tez autora, ale polemika z nimi. Dla mnie dzieło przeciętne. Można nie rozumieć jazgotu "katolików" wyklinających samego autora i jego przekonania, bo sam chyba do tego chóru nie dołączę. Ale, jak mi się wydaje, traktowanie tej książki jako pewnej alternatywy dla chrześcijaństwa, albo próba...