Od czasu do czasu lubię wybrać się do biblioteki i wybrać książkę "na chybił-trafił", kierując się wyłącznie pierwszym przeczytanym zdaniem.

Początek "Uroczych wakacji" mnie zauroczył: "Po ostatnich wakacjach w 69 roku oboje z mężem postanowiliśmy twardo: n i g d y więcej podróżowania za granicę z namiotem, ze śpiworami, zapasem konserw, brzęczących w aucie niczym cygańskie wiadro u dyszla."

Uwielbiam stare polskie klimaty, więc z przyjemnością zabrałam się do lektury.

Początkowo czyta się tą książkę całkiem przyjemnie, mimo iż narracja nieco się rwie. Później jest już, niestety, gorzej.

Wakacyjna opowieść zostaje poszatkowana przez wspomnienia/myśli/sny dotyczące wspomnień z dzieciństwa głównej bohaterki. Czasów wojny.

Pomysł może i ciekawy, jednak ten kontrast autorce, w moim odczuciu, nie wyszedł.

O ile fragmenty opisujące rodzinne wakacje w latach 70-tych są całkiem zabawne, o tyle wtrącenia związane z przeszłością są nielogiczne. Odnosi się wrażenie, że bohaterka śni na jawie, a czytając co kilka stron dygresje o różnorakich widziadłach, dręczących bohaterkę wyrzutach sumienia, które próbuje tłumaczyć niełatwym życiem - dla mnie to stanowczo za duży bałagan.

Od czasu do czasu lubię wybrać się do biblioteki i wybrać książkę "na chybił-trafił", kierując się wyłącznie pierwszym przeczytanym zdaniem.

Początek "Uroczych wakacji" mnie zauroczył: "Po ostatnich wakacjach w 69 roku oboje z mężem postanowiliśmy twardo: n i g d y więcej podróżowania za granicę z namiotem, ze śpiworami, zapasem konserw, brzęczących w aucie niczym...