Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pisana prostym językiem absurdalnie nielogiczna historia kobiety w zaawansowanej ciąży, którą zdradza mąż.

Głównej bohaterki nie da się lubić. Jest w ciąży i ma jeszcze jedno nieduże dziecko - ale jemu (ani odmiennemu stanowi) nie poświęca nawet jednej myśli. Koncentruje się na pracy i rozpatrywaniu swojego małżeństwa (oraz relacji z przyjaciółmi) pod wszelkimi możliwymi kątami. Przy czym nie dochodzi do żadnych ciekawych wniosków. ŻADNYCH.

Pisana prostym językiem absurdalnie nielogiczna historia kobiety w zaawansowanej ciąży, którą zdradza mąż.

Głównej bohaterki nie da się lubić. Jest w ciąży i ma jeszcze jedno nieduże dziecko - ale jemu (ani odmiennemu stanowi) nie poświęca nawet jednej myśli. Koncentruje się na pracy i rozpatrywaniu swojego małżeństwa (oraz relacji z przyjaciółmi) pod wszelkimi możliwymi...

Przeczytałam wiele książek Joanny Chmielewskiej. Ta pozycja niczym nie zaskakuje. Sądzę, że jest dość przewidywalna. Niby kryminał, niby romans, a dla mnie jest to historia o gigantycznym bałaganie, ludzkiej naiwności (żeby nie powiedzieć: głupoty) oraz piciu kawy (co pół godziny).

Doczytałam książkę wyłącznie ze względu na sentyment do autorki.

Przeczytałam wiele książek Joanny Chmielewskiej. Ta pozycja niczym nie zaskakuje. Sądzę, że jest dość przewidywalna. Niby kryminał, niby romans, a dla mnie jest to historia o gigantycznym bałaganie, ludzkiej naiwności (żeby nie powiedzieć: głupoty) oraz piciu kawy (co pół godziny).

Doczytałam książkę wyłącznie ze względu na sentyment do autorki.

Od czasu do czasu lubię wybrać się do biblioteki i wybrać książkę "na chybił-trafił", kierując się wyłącznie pierwszym przeczytanym zdaniem.

Początek "Uroczych wakacji" mnie zauroczył: "Po ostatnich wakacjach w 69 roku oboje z mężem postanowiliśmy twardo: n i g d y więcej podróżowania za granicę z namiotem, ze śpiworami, zapasem konserw, brzęczących w aucie niczym cygańskie wiadro u dyszla."

Uwielbiam stare polskie klimaty, więc z przyjemnością zabrałam się do lektury.

Początkowo czyta się tą książkę całkiem przyjemnie, mimo iż narracja nieco się rwie. Później jest już, niestety, gorzej.

Wakacyjna opowieść zostaje poszatkowana przez wspomnienia/myśli/sny dotyczące wspomnień z dzieciństwa głównej bohaterki. Czasów wojny.

Pomysł może i ciekawy, jednak ten kontrast autorce, w moim odczuciu, nie wyszedł.

O ile fragmenty opisujące rodzinne wakacje w latach 70-tych są całkiem zabawne, o tyle wtrącenia związane z przeszłością są nielogiczne. Odnosi się wrażenie, że bohaterka śni na jawie, a czytając co kilka stron dygresje o różnorakich widziadłach, dręczących bohaterkę wyrzutach sumienia, które próbuje tłumaczyć niełatwym życiem - dla mnie to stanowczo za duży bałagan.

Od czasu do czasu lubię wybrać się do biblioteki i wybrać książkę "na chybił-trafił", kierując się wyłącznie pierwszym przeczytanym zdaniem.

Początek "Uroczych wakacji" mnie zauroczył: "Po ostatnich wakacjach w 69 roku oboje z mężem postanowiliśmy twardo: n i g d y więcej podróżowania za granicę z namiotem, ze śpiworami, zapasem konserw, brzęczących w aucie niczym...