Świetna, erudycyjna książka Czesława Miłosza. Trochę dlatego że Autor świetnie pisze. Ale przede wszystkim dlatego że świetna jest postać, którą się zajął. Stanisław Brzozowski.

"Ktokolwiek wie, ile fizycznej energii wymaga napisanie jednej książki, z rodzajem zgrozy musi myśleć o tym człowieku, który żył lat 33, był na całe tygodnie i miesiące obezwładniony przez chorobę, operacje, rekonwalescencje po operacjach i zostawił kilka tysięcy drukowanych stronic przewracających do góry nogami pojęcia zadomowione wśród literatów jego kraju." Podczas lektury zastanawiałam się, jak mógł wyglądać dzień Brzozowskiego. Praca od świtu do nocy?

Brzozowski władał sześcioma językami: polskim, rosyjskim, angielskim, niemieckim, francuskim i włoskich. Śledził literaturę równolegle w tych sześciu językach. Jego szalona erudycja, inteligencja oraz błyskotliwość fascynowały mnie od dzieciństwa. I jeszcze ta odwaga, z którą - nie mając żadnego dorobku literackiego (jeszcze) - krytykował uznanego już wtedy Sienkiewicza. Przenikliwość argumentów, trafność uzasadnień, szerokie horyzonty myśli, wiara w moc słowa.

Nie miał łatwego startu. Był samoukiem. Przebył drogę od idealizmu, poprzez marksizm i socjalizm do katolicyzmu. Ale Brzozowski nie tyle zmieniał poglądy, co szukał odpowiednich pojęć dla tego, co nosił w swoim sercu.

Świetna, erudycyjna książka Czesława Miłosza. Trochę dlatego że Autor świetnie pisze. Ale przede wszystkim dlatego że świetna jest postać, którą się zajął. Stanisław Brzozowski.

"Ktokolwiek wie, ile fizycznej energii wymaga napisanie jednej książki, z rodzajem zgrozy musi myśleć o tym człowieku, który żył lat 33, był na całe tygodnie i miesiące obezwładniony przez...