Nareszcie! Wygłodniała po zakończeniu obydwu serii kryminalnych pióra Håkana Nessera, długo szukałam czegoś równie dobrego. Tym razem chyba się udało - to ten sam typ opowieści, a więc niespieszny, wielowątkowy kryminał, z niezliczonymi poszlakami, fałszywymi tropami, skomplikowanymi relacjami, a także wieloma godzinami przesiedzianymi nad kawą i przegadanymi w policyjnych pomieszczeniach. Co prawda, Sebastian Bergman w niczym nie przypomina dobrodusznych detektywów z książek Nessera czy Mankella, jednakże mimo jego oczywistych wad nie jest to wcale postać, której się nienawidzi. Nie jest to też banalny, stereotypowy alkoholik o trudnym charakterze. Owszem, ma za sobą przeszłość, która go ukształtowała, ale w przeciwieństwie do wielu papierowych bohaterów Sebastian zdaje sobie sprawę z błędów, jakie popełnia. Widzi otchłań, w kierunku której zdąża, a mimo to nie może się powstrzymać przed dalszym wikłaniem się w sieć problemów. Jest wewnętrznie skłócony, szalenie błyskotliwy, zadufany w sobie i irytujący, ale jednocześnie wiarygodny w swoim poszukiwaniu intensywnych wrażeń i obawie przed tym, że znów zacznie mu na kimś zależeć. To pełnokrwisty bohater. Nie wszystkie postacie w powieści są tak dobrze skonstruowane - nie polubiłam Vanji, która, choć ewidentnie kreowana na pozytywną bohaterkę, jest typowym przykładem ambitnej i upartej dziewczyny, która jednocześnie nosi w sobie wiele niechęci do świata i właściwie nie wiadomo, za co czytelnik miałby ją polubić. Na drugim biegunie jest Thomas Haraldsson, przypominający mi Bertila Mellberga z powieści Camilli Läckberg - zarozumiały nieudacznik, który cały czas robi coś nie tak i dostaje (zwykle zasłużone) bęcki, jednak odnoszę wrażenie, że podobnie jak z Mellbergiem, postać ta jest nieco przeszarżowana. Mimo tych drobnych zgrzytów książkę czytało mi się niezwykle dobrze i cieszę się, że miałam na tyle rozsądku, żeby kupić od razu cały czteropak. Wygląda na to, że czeka mnie jeszcze sporo stron spędzonych w towarzystwie Krajowej Policji Kryminalnej.

Nareszcie! Wygłodniała po zakończeniu obydwu serii kryminalnych pióra Håkana Nessera, długo szukałam czegoś równie dobrego. Tym razem chyba się udało - to ten sam typ opowieści, a więc niespieszny, wielowątkowy kryminał, z niezliczonymi poszlakami, fałszywymi tropami, skomplikowanymi relacjami, a także wieloma godzinami przesiedzianymi nad kawą i przegadanymi w policyjnych...