Na początku myślałem – kolejny kryminał, z cyklu: czytadło o poszukiwaniu mordercy. Z oporami zajrzałem do środka. Przebrnąłem przez kilka stron. Potem przez kolejne. Nie od razu rozwinęła się akcja. Potrzebowałem trochę czasu. Ale było warto. Bo po ostatniej stronie pojawiło się zadowolenie. Jak po zjedzeniu rogala, gdzie czekolada znajdowała się po drugiej stronie wypieku. I nie było jej tyle, co kot napłakał.

W małym miasteczku zostaje zgłoszone zaginięcie. Szesnastoletni Roger nie wrócił do domu na noc. Zaniepokojona matka powiadamia policję. Po kilku dniach w lesie znalezione zostaje zmasakrowane ciało młodzieńca. W akcję włącza się Krajowa Policja Kryminalna. Dodatkowym wsparciem ma być Sebastian Bergman. Kontrowersyjny, arogancki i uwodzicielski psycholog. Medialna gwiazda z przed lat. Ślady prowadzą do elitarnej, prywatnej szkoły dla młodzieży z dobrych domów. Okazuje się, że mury liceum kryją wiele ciemnych tajemnic.

„Ciemne sekrety” to jednak solidnie i lekko (jeżeli tak można określić pozycję z tego gatunku) napisany kryminał. Intryguje i wkurza główny bohater, pyszałkowaty Sebastian Bergman. Zwrotów akcji jest wiele, jak zakrętów na torze gokartowym. Domysły w stosunku do podejrzanych zmieniają się co kilkadziesiąt stron. Dzięki temu chce się czytać książkę panów Michaela Hjortha i Hansa Rosenfeldta. Czekam na kolejną część przygód Sebastiana Bergmana. Wkrótce ukaże się w wydawnictwie Czarna Owca. Oczekując na tę pozycję nie będę obgryzał paznokci, ale kilka razy potupię ze zniecierpliwienia nogą.

Na początku myślałem – kolejny kryminał, z cyklu: czytadło o poszukiwaniu mordercy. Z oporami zajrzałem do środka. Przebrnąłem przez kilka stron. Potem przez kolejne. Nie od razu rozwinęła się akcja. Potrzebowałem trochę czasu. Ale było warto. Bo po ostatniej stronie pojawiło się zadowolenie. Jak po zjedzeniu rogala, gdzie czekolada znajdowała się po drugiej stronie...