Drugi tom Trylogii Zdrajcy wydał mi się bardzo zbliżony do pierwszego - mnóstwo wątków, fabuła opisywana z perspektywy trzech osób, mnóstwo przegadanych wątków. A cała powieść wydaje się wręcz poszatkowana, pocięta na małe plasterki. Niestety przez to tak nie wciąga. W momencie, kiedy coś zaczyna się dziać, autorka przeskakuje do innej osoby. To bardzo zniechęca. Owszem, podobały mi się wydarzenia tego tomu, na pewno troszkę ciekawsze niż w poprzedniku.
W dalszym ciągu moich faworytem pozostaje Lorkin, którego kolejne posunięcia mają jakiś cel i choć trochę nadawały całej książce tempo. Sonea wydaje mi sie coraz bardziej bezbarwna i płaska. Zero charakteru - subiektywne odczucie. Wprowadzenie wątku z Lilią i Naki - ciekawy, aczkolwiek mam wrażenie, że autorka na siłę robi z wszystkich ludzi homoseksualistów. Osobiście nie mam nic do osób, które wolą na partnera kogoś o tej samej płci. Ale takie wrzucanie wszędzie gdzie popadnie gejów i lesbijki jest bardzo sztuczne i irytujące.
Jak na książkę silnie związana z magią, za mało jest tej magii na stronach. I mam wrażenie, że magowie potrafią tylko lewitować, otwierać drzwi magią, podgrzewać wodę, ewentualnie leczyć i czytać w myślach. No cóż.

Drugi tom Trylogii Zdrajcy wydał mi się bardzo zbliżony do pierwszego - mnóstwo wątków, fabuła opisywana z perspektywy trzech osób, mnóstwo przegadanych wątków. A cała powieść wydaje się wręcz poszatkowana, pocięta na małe plasterki. Niestety przez to tak nie wciąga. W momencie, kiedy coś zaczyna się dziać, autorka przeskakuje do innej osoby. To bardzo zniechęca. Owszem,...