Jodie Picoult jest autorką sporej ilości książek. Kilka z nich już przeczytałam, większość jednak przed mną.
Przyznaję, że to cieszy – bardzo lubię jej powieści.
„Krucha jak lód” to potężna dawka emocji, bolesnych i zostawiających w psychice ślad.
Mamy tutaj nie tylko chorobę dziecka, która weryfikuje życie rodziny, ale każdego z członków rodziny, który tę chorobę przeżywa inaczej. I to tutaj najbardziej wybrzmiewa. Jak radzić sobie w codzienności trudnej, w codzienności matki i dziecka niepełnosprawnego?
A jak radzić sobie, gdy matka na forum przyznaje i zapytuje sama siebie czy gdyby wiedziała wcześniej o chorobie być może podjęłaby ten drastyczny krok?
Mamy też proces sądowy, który jednak jak dla mnie jest gdzieś z boku; bardziej do mnie przemawiają bohaterzy, ich przemyślenia, lęki, pytania...
Autorka pokazuje nam całą sytuację przez pryzmat różnych osób – i członków rodziny, ale i przez prawniczkę i przez oskarżoną lekarkę-przyjaciółkę.
Myślę, że taki sposób pokazania fabuły powoduje, że trudniej nam stanąć po czyjejkolwiek stronie.
Choć przyznaję, że swoje stanowisko miałam wyrobione dość szybko. Tylko mnie – czytelnikowi – łatwo wydawać opinie...

Jodie Picoult jest autorką sporej ilości książek. Kilka z nich już przeczytałam, większość jednak przed mną.
Przyznaję, że to cieszy – bardzo lubię jej powieści.
„Krucha jak lód” to potężna dawka emocji, bolesnych i zostawiających w psychice ślad.
Mamy tutaj nie tylko chorobę dziecka, która weryfikuje życie rodziny, ale każdego z członków rodziny, który tę chorobę przeżywa...