,,Dzikie róże” Deb Caletti były jedną z pierwszych poważnych książek w moim życiu. Od początku dałam się zaczarować niezwykłemu klimatowi tej powieści. Teraz powróciłam do niej i stwierdzam, że nadal ogromnie mi się podoba(zresztą, ja mam taki charakter, że jak coś zacznie mi się podobać, to już nie przestanie).

Siedemnastoletnia Cassie Morgan z pozoru jest przeciętną nastolatką. Jedynym co ją wyróżnia to fakt, że jej ojczym to słynny skrzypek Dino Cavalli. Choć niektórzy zazdroszczą dziewczynie możliwości codziennego obcowania ze znanym muzykiem, dla Cassie nie ma w tym nic przyjemnego. Dino to niezrównoważony i arogancki mężczyzna ze skłonnościami do depresji, a kiedy podpisuje kontrakt na nagranie płyty i koncert, mający być powrotem na scenę po latach, popada w coraz większy obłęd. Cierpi na manię prześladowczą, popada w paranoję, niszczy psychicznie swoją żonę i jej córkę. Cassie z trudem stara się zachować resztki normalności. Jej sytuacja komplikuje się jeszcze bardziej, kiedy zakochuje się w Ianie, studencie Dina. Chociaż czuje, że to uczucie nie ma szans na powodzenie, nie potrafi oprzeć się sile miłości.

Z pozoru powieść Caletti może wydawać się typową młodzieżówką o pierwszej miłości, relacjach rodzinnych i nastoletnim buncie. To jednak coś o wiele więcej. Owszem, wątek miłosny jest istotny, ale równie ważne miejsce zajmuje opowieść o Dinie Cavallim, genialnym kompozytorze, a jednocześnie szaleńcu, który krzywdzi wszystkich wokół siebie. Sztuka niszczy jego psychikę, ale tylko ona pozwala mu żyć. Autorka porównuje do siebie te dwie siły(miłość i sztukę) i pokazuje, że w gruncie rzeczy są jednym i tym samym – obie zmieniają nasze życie i nadają mu sens, ale potrafią też niszczyć, jednocześnie uszczęśliwiają i doprowadzają do rozpaczy. A jednak warto zaryzykować i posłuchać serca, bo bez obu tych miłości nie można żyć. W ,,Dzikich różach” miłość i muzyka wzajemnie się dopełniają.

Deb Caletti posiada rzadki talent pisania o nawet najprostszych rzeczach pięknych, chwilami poetyckim stylem. ,,Dzikie róże” są na pewno powieścią ambitną, gdyż autorka nie pisze banałów w rodzaju ,,jakie to życie jest trudne” i ,,miłość jest piękna”, ale zmusza do myślenia, nawiązuje do życiorysów znanych artystów, do filozofii romantyzmu(poprzez opis istoty sztuki w życiu człowieka, artysty jako człowieka wyrastającego ponad innych, ale też poprzez historię wielkiej młodzieńczej miłości), ale jednocześnie pisze dla młodzieży. Sceny romantyczne i ,,artystyczne” poruszają liryzmem, a fragmenty o życiu w amerykańskim liceum są pełne inteligentnej ironii i specyficznego humoru. Bo Caletti potrafi też bawić, równie dobrze jak wzruszać, chwilami nawet w tym samym fragmencie. Brzmi niemożliwie? Musicie sami przeczytać, żeby przekonać się, że jak najbardziej.

Jak wspominałam, to nadal powieść młodzieżowa, więc nie brak tu tematów typowych dla tego typu literatury – skomplikowanych relacji rodzinnych, szukania swojej drogi, przyjaźni, a przede wszystkim miłości. Jej odcieni jest w książce bardzo wiele. Na pierwszy plan zdecydowanie wysuwa się prawdziwie romantyczny związek Cassie i Iana oraz miłość(połączona z nienawiścią) Dina do muzyki. Ale jej odcieni mamy znacznie więcej. Mamy wielką, ale niszczącą i toksyczną miłość Danielli, matki Cassie, do Dina, nieprzemijające i chwilami chorobliwe uczucie ojca Cassie do byłej żony(do końca liczyłam, że dadzą sobie drugą szansę, ale nie zdradzę Wam, czy moje nadzieje się spełniły), nadopiekuńczą miłość matki Iana do syna, uczucie między braćmi, przyjaciółkami. I wiele, wiele innych. Jak wspominałam, Deb Caletti o wszystkim pisze równie pięknie i porywająco.

Jestem szczęśliwa, że wróciłam do ,,Dzikich róż” i na pewno jeszcze nie raz przeczytam tę wspaniałą powieść. To jedna z najbardziej romantycznych książek jakie czytałam. Polecam.

,, Miłość nie jest czymś, co można zmierzyć(…) Czasem miłość po prostu się przydarza. Czasem jest siłą, która znajduje uzasadnienie w sobie samej. Nie musimy koniecznie rozumieć tych uzasadnień, lecz nie potrafimy oprzeć się sile.”

,,Dzikie róże” Deb Caletti były jedną z pierwszych poważnych książek w moim życiu. Od początku dałam się zaczarować niezwykłemu klimatowi tej powieści. Teraz powróciłam do niej i stwierdzam, że nadal ogromnie mi się podoba(zresztą, ja mam taki charakter, że jak coś zacznie mi się podobać, to już nie przestanie).

Siedemnastoletnia Cassie Morgan z pozoru jest przeciętną...