Dobra fabuła.
Zaskakujaca,mroczna,opowiadająca o dziewczynie która zamieszkała po rozwodzie z matką która związała się ze światowej sławy skrzypkiem,który po za sceną okazuje się zupełnie inną osobą. Jedna z pierwszych poważniejszych książek na moim koncie którą czytałam parę lat temu i powiem szczerze,że nie zawiodłam się.

Dobra fabuła.
Zaskakujaca,mroczna,opowiadająca o dziewczynie która zamieszkała po rozwodzie z matką która związała się ze światowej sławy skrzypkiem,który po za sceną okazuje się zupełnie inną osobą. Jedna z pierwszych poważniejszych książek na moim koncie którą czytałam parę lat temu i powiem szczerze,że nie zawiodłam się.

Rodzice Cassie się rozwiedli. Dziewczyna mieszka z matką, związaną ze słynnym skrzypkiem, który przygotowuje się na swój wielki koncert. Z pozoru jej życie jest niemal idealne, w rzeczywistości za ścianami jej domu dochodzi do dziwacznych, niepokojąco paranoicznych sytuacji, mających związek z zaburzonym zachowaniem muzyka. Cassie zakochuje się, musi wybierać pomiędzy tym, co nakazuje jej rozsądek, a tym, o co prosi ją serce. I kiedy wszystko wydaje się zmierzać ku lepszemu, życie dziewczyny, jej rodziny i chłopaka rozsypuje się. Jakie kłamstwa kryją za sobą ci, których inni uważają za perfekcyjnych?

Rodzice Cassie się rozwiedli. Dziewczyna mieszka z matką, związaną ze słynnym skrzypkiem, który przygotowuje się na swój wielki koncert. Z pozoru jej życie jest niemal idealne, w rzeczywistości za ścianami jej domu dochodzi do dziwacznych, niepokojąco paranoicznych sytuacji, mających związek z zaburzonym zachowaniem muzyka. Cassie zakochuje się, musi wybierać pomiędzy tym,...

,,Dzikie róże” Deb Caletti były jedną z pierwszych poważnych książek w moim życiu. Od początku dałam się zaczarować niezwykłemu klimatowi tej powieści. Teraz powróciłam do niej i stwierdzam, że nadal ogromnie mi się podoba(zresztą, ja mam taki charakter, że jak coś zacznie mi się podobać, to już nie przestanie).

Siedemnastoletnia Cassie Morgan z pozoru jest przeciętną nastolatką. Jedynym co ją wyróżnia to fakt, że jej ojczym to słynny skrzypek Dino Cavalli. Choć niektórzy zazdroszczą dziewczynie możliwości codziennego obcowania ze znanym muzykiem, dla Cassie nie ma w tym nic przyjemnego. Dino to niezrównoważony i arogancki mężczyzna ze skłonnościami do depresji, a kiedy podpisuje kontrakt na nagranie płyty i koncert, mający być powrotem na scenę po latach, popada w coraz większy obłęd. Cierpi na manię prześladowczą, popada w paranoję, niszczy psychicznie swoją żonę i jej córkę. Cassie z trudem stara się zachować resztki normalności. Jej sytuacja komplikuje się jeszcze bardziej, kiedy zakochuje się w Ianie, studencie Dina. Chociaż czuje, że to uczucie nie ma szans na powodzenie, nie potrafi oprzeć się sile miłości.

Z pozoru powieść Caletti może wydawać się typową młodzieżówką o pierwszej miłości, relacjach rodzinnych i nastoletnim buncie. To jednak coś o wiele więcej. Owszem, wątek miłosny jest istotny, ale równie ważne miejsce zajmuje opowieść o Dinie Cavallim, genialnym kompozytorze, a jednocześnie szaleńcu, który krzywdzi wszystkich wokół siebie. Sztuka niszczy jego psychikę, ale tylko ona pozwala mu żyć. Autorka porównuje do siebie te dwie siły(miłość i sztukę) i pokazuje, że w gruncie rzeczy są jednym i tym samym – obie zmieniają nasze życie i nadają mu sens, ale potrafią też niszczyć, jednocześnie uszczęśliwiają i doprowadzają do rozpaczy. A jednak warto zaryzykować i posłuchać serca, bo bez obu tych miłości nie można żyć. W ,,Dzikich różach” miłość i muzyka wzajemnie się dopełniają.

Deb Caletti posiada rzadki talent pisania o nawet najprostszych rzeczach pięknych, chwilami poetyckim stylem. ,,Dzikie róże” są na pewno powieścią ambitną, gdyż autorka nie pisze banałów w rodzaju ,,jakie to życie jest trudne” i ,,miłość jest piękna”, ale zmusza do myślenia, nawiązuje do życiorysów znanych artystów, do filozofii romantyzmu(poprzez opis istoty sztuki w życiu człowieka, artysty jako człowieka wyrastającego ponad innych, ale też poprzez historię wielkiej młodzieńczej miłości),ale jednocześnie pisze dla młodzieży. Sceny romantyczne i ,,artystyczne” poruszają liryzmem, a fragmenty o życiu w amerykańskim liceum są pełne inteligentnej ironii i specyficznego humoru. Bo Caletti potrafi też bawić, równie dobrze jak wzruszać, chwilami nawet w tym samym fragmencie. Brzmi niemożliwie? Musicie sami przeczytać, żeby przekonać się, że jak najbardziej.

Jak wspominałam, to nadal powieść młodzieżowa, więc nie brak tu tematów typowych dla tego typu literatury – skomplikowanych relacji rodzinnych, szukania swojej drogi, przyjaźni, a przede wszystkim miłości. Jej odcieni jest w książce bardzo wiele. Na pierwszy plan zdecydowanie wysuwa się prawdziwie romantyczny związek Cassie i Iana oraz miłość(połączona z nienawiścią) Dina do muzyki. Ale jej odcieni mamy znacznie więcej. Mamy wielką, ale niszczącą i toksyczną miłość Danielli, matki Cassie, do Dina, nieprzemijające i chwilami chorobliwe uczucie ojca Cassie do byłej żony(do końca liczyłam, że dadzą sobie drugą szansę, ale nie zdradzę Wam, czy moje nadzieje się spełniły),nadopiekuńczą miłość matki Iana do syna, uczucie między braćmi, przyjaciółkami. I wiele, wiele innych. Jak wspominałam, Deb Caletti o wszystkim pisze równie pięknie i porywająco.

Jestem szczęśliwa, że wróciłam do ,,Dzikich róż” i na pewno jeszcze nie raz przeczytam tę wspaniałą powieść. To jedna z najbardziej romantycznych książek jakie czytałam. Polecam.

,, Miłość nie jest czymś, co można zmierzyć(…) Czasem miłość po prostu się przydarza. Czasem jest siłą, która znajduje uzasadnienie w sobie samej. Nie musimy koniecznie rozumieć tych uzasadnień, lecz nie potrafimy oprzeć się sile.”

,,Dzikie róże” Deb Caletti były jedną z pierwszych poważnych książek w moim życiu. Od początku dałam się zaczarować niezwykłemu klimatowi tej powieści. Teraz powróciłam do niej i stwierdzam, że nadal ogromnie mi się podoba(zresztą, ja mam taki charakter, że jak coś zacznie mi się podobać, to już nie przestanie).

Siedemnastoletnia Cassie Morgan z pozoru jest przeciętną...

Brakowało mi jedynie symbolicznego rozbicia "Dzikich róż" Van Gogha. 😏 Powieść świetna, dużo ciekawych wątków z mało przewidywalnym zakończeniem. Jeszcze lepsza dla kogoś takiego jak ja, osoby, która jest zainteresowana sztuką i artystami, pięknie wytłumaczony ich sposób myślenia. Urzekło mnie uczucie pomiędzy Ianem i Cassie. Ach.. i akcja toczyła się niedaleko Seattle, co również mnie przekonuje. Zapamiętam na długo.

Brakowało mi jedynie symbolicznego rozbicia "Dzikich róż" Van Gogha. 😏 Powieść świetna, dużo ciekawych wątków z mało przewidywalnym zakończeniem. Jeszcze lepsza dla kogoś takiego jak ja, osoby, która jest zainteresowana sztuką i artystami, pięknie wytłumaczony ich sposób myślenia. Urzekło mnie uczucie pomiędzy Ianem i Cassie. Ach.. i akcja toczyła się niedaleko Seattle, co...

Książkę czytałam chyba 2 lata temu, kiedy byłam trochę młodsza, czyli miałam 17 lat i książka wtedy wydawała mi się bardzo lekka i przyjemna, bardzo dobrze mi się czytało, gdyż jest to książka typowo młodzieżowa, opowiadająca o problemach młodej dziewczyny, o jej relacjach ze znajomymi, z rodziną, z facetem jej matki, czyli Dinem, z ojcem, którego odwiedza oraz delikatny wątek miłosny z przystojnym chłopakiem, z którym niestety bohaterka musi się rozstać. Są tam zabawne teksty, śmieszne dialogi i sytuacje, ale też bardzo mądre przemyślenia skłaniające do refleksji młode dziewczęta. Książka jednym słowem nie jest zła.
Nie chcę chyba czytać jej drugi raz, bo wiem, że w tym wieku zmieniłabym już zdanie, uznałabym, że jest tylko dobra, mam inne podejście do książek niż wtedy, dlatego niech ta miła recenzja pozostanie w takiej postaci :)

Książkę czytałam chyba 2 lata temu, kiedy byłam trochę młodsza, czyli miałam 17 lat i książka wtedy wydawała mi się bardzo lekka i przyjemna, bardzo dobrze mi się czytało, gdyż jest to książka typowo młodzieżowa, opowiadająca o problemach młodej dziewczyny, o jej relacjach ze znajomymi, z rodziną, z facetem jej matki, czyli Dinem, z ojcem, którego odwiedza oraz delikatny...

Nie umiem wytłumaczyć dlaczego innych czytelników ta książka zachwyciła, a mnie nie. Owszem jest w niej coś intrygującego, jakiś duży potencjał, nawet momentami jakaś magia, ale moim zdaniem nie mogło się to wydobyć na powierzchnię.
Po pierwsze czytanie szło mi opornie. Każdy rozdział ciągnął się jak rozgotowane kluchy... Miałam wrażenie, że czytam cały czas mniej więcej o tym samym, akcja nie jest bardzo urozmaicona.
Historia miała być połączeniem geniuszu i to muzycznego!, obłędu i miłości. Emocje aż powinny kipieć, ale ja czytając ich nie czułam.
Cassie często powtarza, że w jej domu czuć napięcie przed zbliżającą się katastrofą w postaci wybuchu szalonego ojczyma Dina, ale ja nic takiego nie czułam. Podczas czytania linia moich emocji i odczuwanego napięcia była idealnie płaska, podobnie jak płaska i w pewnym sensie monotonna wydała mi się cała opowieść.
Miałam wrażenie, że autorka nie może się zdecydować czy chce pisać zabawną i lekką książkę dla młodzieży czy chwytającą za serce tragedię miłosną.
Były opisane nastrojowe momenty np. podziwianie rozgwieżdżonego nieba, ale też sporo bzdetów rodem z pamiętnika dwunastolatki. Bo co mnie w sumie obchodzi jakie ciasteczka czy żelki najbardziej lubi Cassie. Jakie to ma znaczenie? A po chwili zaczyna wygłaszać głębokie banały o miłości rodem z Romea i Julii. Dla mnie stanowiło to za duży kontrast.
Dino wydawał mi się postacią drugorzędną, a nie czołową. Nie przeżywałam ani jego aktu twórczego, ani jego szaleństwo nie wydało mi się aż tak wielkie jak przekonywała Cassie. Czekałam na wielki finał jego występu, ale w zasadzie też nic szczególnego się na nim nie wydarzyło. Jego szaleństwo jest słabo pokazane. Jeszcze mniej jego geniusz.
Kolejna sprawa. Zupełnie nie łapię problemu pod tytułem ,,Dlaczego Cassie nie może być z Ianem?" Jest to problem stworzony na siłę i bardzo sztuczny. W jaki niby sposób miłość przeszkadza w grze na skrzypcach? No chyba, że można grać naprawdę dobrze tylko w stanie permanentnego załamania i depresji. Ale widać każda wielka miłość musi mieć przeszkody do pokonania, bo inaczej nie można pokazać, że jest naprawdę wielka. A jeśli przeszkód nie ma to trzeba je znaleźć. I trzeba używać górnolotnych, wyciskających łzy słów. No i oczywiście zawsze dobrze wygląda smutne, nieszczęśliwe dzieciństwo.
Mimo tych wszystkich czynników moje serce nie drgnęło podczas czytania.
Ale za kilka naprawdę pięknie opisanych momentów oceniam całość jako dobrą.

Nie umiem wytłumaczyć dlaczego innych czytelników ta książka zachwyciła, a mnie nie. Owszem jest w niej coś intrygującego, jakiś duży potencjał, nawet momentami jakaś magia, ale moim zdaniem nie mogło się to wydobyć na powierzchnię.
Po pierwsze czytanie szło mi opornie. Każdy rozdział ciągnął się jak rozgotowane kluchy... Miałam wrażenie, że czytam cały czas mniej więcej o...

Ta książka jest przepiękna, pokazuje, że mimo wielu problemów miłość przetrwa. Była taka wzruszająca, że się popłakałam. Gorąco polecam!!!

Ta książka jest przepiękna, pokazuje, że mimo wielu problemów miłość przetrwa. Była taka wzruszająca, że się popłakałam. Gorąco polecam!!!

Niesamowicie utkwiła mi w pamięci. Czytała ja dawno temu, ale ciągle miałam ją w głowie. Niestety nie pamiętałam tytułu i autora, szukałam jej po treści i w końcu znalazłam na tej stronie ;)

Niesamowicie utkwiła mi w pamięci. Czytała ja dawno temu, ale ciągle miałam ją w głowie. Niestety nie pamiętałam tytułu i autora, szukałam jej po treści i w końcu znalazłam na tej stronie ;)

W moim odczuciu taka sobie.

W moim odczuciu taka sobie.

Bardzo dobra i ciekawa książka pod wielkim wrażeniem jestem po jej przeczytaniu.

Bardzo dobra i ciekawa książka pod wielkim wrażeniem jestem po jej przeczytaniu.