Gdy tylko zobaczyłam tą książkę w nowościach, które dopiero przyszły do biblioteki bez najmniejszego wahania wypożyczyłam.
Okładka jest mroczna. Cała pogrążona w ciemnych kolorach, które rozświetla jedynie tytuł oraz znajdujące się u góry okładki okienka lub coś w tym stylu ;). Muszę przyznać, że okładka oraz jakże cudowna czcionka uwiodła mnie już od pierwszego wrażenia. Ogółem jest ona w moim stylu, bo według mnie ma w sobie nutkę tajemnicy. W sumie myślę, że to jedna z lepszych okładek jakie miałam okazję widzieć.
Po tak zachwycającej okładce teoretycznie powinnam była liczyć na wiele. Jednak przy obecnej znikomej różnorodności w fantastyce, do książki podeszłam z umiarkowanym zapałem. Nie chciałam nastawiać się na zbyt wiele, narażając się jednocześnie na zawód.
Opis książki z jednej strony mnie przyciągał, z drugiej jednak odrzucał. Miałam odczucie, że znów otrzymam ogromna dawkę przesłodzonej miłości. Nie chciałam czytać kolejnej powieści, której główna treść kręciłaby się wokół „umięśnionego torsu” obiektu westchnień głównej bohaterki. Na szczęście główna bohaterka nie rozpływała się nadmiernie nad wyglądem Cyriela. Wiadomo, że w praktycznie każdej nowszej książce fantastycznej czytamy o cudownym wyglądzie pana idealnego z mrocznym sekretem. W „Istocie Cienia” nie jest to jednak za mocno zarysowane. Uznałam to za wielki plus ;).
W pierwszym rozdziale poznajemy z grubsza Kirę, która okazuje się główną postacią. Po tych kilku stronach mamy jednak niespodziankę. W kolejnym rozdziale przenosimy się do całkiem innej postaci- Jessy. Poznajemy na przemian losy Kiry i owej dziewczyny. Po jakimś czasie obie historie się łączą.
Bohaterowie książki stanowczo są mocną stroną „Istoty Cienia”. Mamy całą gamę bohaterów. Niewidoma Jessy, pewna siebie Anna, ponury Cyriel- to tylko niektóre z nich. Różnorodność charakterów postaci daje nam złudzenie prawdziwego świata. Ja sama szczególnie polubiłam Kirę i Jessy.
Kira zdobyła moje uznanie tym, że nie zachowywała się jak panna w opałach czekająca na pomoc tylko działała. W odpowiedniej chwili potrafiła być też uszczypliwa. Interesowała się także dobrem innych. Może wydawać się, że jest idealna. Nawet za bardzo. Jednak tak nie jest, ma ona swoje rozterki, obawy. Jej życie wcale nie było bez skazy. Wychowywał ją bowiem ojciec, którego nawiasem mówiąc bardzo kochała, lecz po samobójczej śmierci został uznany za chorego umysłowo. Teraz już nie jest tak idealne, prawda?
Jessy to niewidoma siedemnastolatka. Mimo swojej niepełnosprawności jest bardzo energiczna i pełna życia. Nawet w ciężkiej sytuacji stara sobie radzić. W powieści odgrywa znaczną rolę. Czytając o niej miałam wrażenie, że jest to postać z typu tych roztaczających wokół siebie słoneczną aurę i z prawie bezustannym uśmiechem na twarzy.
Za kolejna zaletę książki muszę uznać pomysł i jego wykonanie. Pani Rauchhaus odwaliła kawał dobrej roboty. Obecnie większość książek fantastycznych kręci się wokół postaci typu wampiry, anioły itp. W „Istocie Cienia” spotkałam się jednak z innymi wytworami wyobraźni. Pomysł autorki jest godny pochwały. Oryginalność to coś, czego nie można mu odmówić. W tej powieści mamy przyjemność spotkać postacie, o których nie czytamy w innych dziełach. Być może istnieje gdzieś książka o podobnej tematyce jednak ja się z taką nie spotkałam, a to już coś znaczy.
„Istotę Cienia” zaliczyłabym do tych książek, o których będę długo pamiętać. Niektórzy pewnie zauważyliby w tej książce wady, ale mimo to POLECAM. Gdy ukarzą się kolejne powieści Susanne Rauchhaus to z chęcią przeczytam.

Gdy tylko zobaczyłam tą książkę w nowościach, które dopiero przyszły do biblioteki bez najmniejszego wahania wypożyczyłam.
Okładka jest mroczna. Cała pogrążona w ciemnych kolorach, które rozświetla jedynie tytuł oraz znajdujące się u góry okładki okienka lub coś w tym stylu ;). Muszę przyznać, że okładka oraz jakże cudowna czcionka uwiodła mnie już od pierwszego wrażenia....