Prawdopodobnie nigdy nie sięgnęłabym po tą książkę, gdyby nie została mi ona zaproponowana przez Dyskusyjny Klub Książki. Owszem, nikt mnie nie zmusza bym czytała to co oni proponują - dostaje egzemplarz i sama decyduje czy daną lekturę przeczytam czy nie. Jednak z obowiązku to zrobiłam i nie jestem jakoś specjalnie zachwycona.
Może zacznę od samej autorki. Ewa Barańska nie jest mi znaną pisarką. Szukałam na jej temat informacji w Internecie. Okazało się, że jest to kobieta mająca już 64lata, która pisze głównie dla młodzieży, powieści obyczajowych, sensacyjnych i fantastycznych.
Książka autorstwa E.Barańskiej jaka została mi polecona to 'Nie odchodź Julio' Głównymi bohaterami powieści jest Wiktor i tytułowa Julka.
Wiki jest studentem, który umawia się z najpiękniejszą dziewczyną, pożądaną przez wszystkich mężczyzn, Ida. Jest nią zafascynowany i długo nie zdaje sobie sprawy, że Ida jest samolubną kobietą, która uważa go za zabawkę. Ma go za chłopca, który przyleci na każde jej skinienie. I tak jest dopóki Wiktor nie poznaje Juli i nie zdaje sobie sprawy, że jest w niej zakochany. Niestety Julka choruje na niewydolność nerek, przez co może umrzeć w każdej chwili. Chłopak podejmuje wszelkie starania by temu zapobiec.
Okładka.. Jak dla mnie ładna. Delikatna, subtelna. Ale.. Nie ma w niej nic specjalnego. Nie ma czegoś coby przykuło uwagę i zachęciło do przeczytania.
Sama treść powieści nie zachwyca. Jest to utarty, powszechny schemat - dwójka ludzi, która początkowo nie wie co do siebie czuje, ale ostatecznie spadają im "klapki z oczu" i zdają sobie sprawę, że jest owej osobie zakochana na zabój, że to, to TA miłość, na zawsze.
Przyznać muszę, że książkę czytało się szybko, lekko, autorka ma dość dobry styl. Nie przynudza, jednak nie dzieje się też nic takiego, coby wciągnęło, coby spowodowało, że nie można się od opowieści oderwać. Śmieszyły mnie co poniektóre przemyślenia bohaterów.. Które co jak co ale nie pasowały do nastolatków, ba, nie pasowały do ogólnego, prostego stylu książki.
Przykład? Ależ proszę bardzo:
"Szkoda, że w ogóle poznałam Wiktora. Nieznane nie nęci, nie pożąda się czegoś, o czym się nie wiem, że istnieje. To, co wzięłam za uśmiech losu, w rzeczywistości było nieszczęściem. Pożądam kogoś, kogo nie mogę mieć. Beznadziejna miłość jest wredną torturą wymyśloną przez los."
I takie oto właśnie refleksje dosyć często nachodziły naszych głównych bohaterów. Myślę, że zwykłego nastolatka, rzadko kiedy dopadają aż tak dogłębne przemyślenia. Lepiej, by to wyglądało, gdyby owa myśl została wypowiedziana przez narratora, wpleciona jakoś w tekst, a nie wyodrębniona jako myśl bohaterki. No i cytaty innych, znanych ludzi, które pojawiały się często czy w zwykłej rozmowie, czy w właśnie takich oto refleksjach.. Były zabawne przy prostocie stylu autorki, przynajmniej dla mnie.
Spodobało mi się jednak zakończenie. Czy było to tzw. "happy end'em"? Tego zdradzić nie mogę. Ale podobało mi się.. Że nie było takie typowe, jak dla tego rodzaju książek.
Ta "wzruszająca historia o miłości wartej najwyższego poświęcenia, o niezasłużonym cierpieniu i młodym życiu, które trzeba ratować za wszelką cenę.." jest odpowiednia dla zwolenników, właśnie tego typu młodzieżowych książkę, których głównym wątkiem jest miłość.

Prawdopodobnie nigdy nie sięgnęłabym po tą książkę, gdyby nie została mi ona zaproponowana przez Dyskusyjny Klub Książki. Owszem, nikt mnie nie zmusza bym czytała to co oni proponują - dostaje egzemplarz i sama decyduje czy daną lekturę przeczytam czy nie. Jednak z obowiązku to zrobiłam i nie jestem jakoś specjalnie zachwycona.
Może zacznę od samej autorki. Ewa Barańska nie...