Nie jest, to książka którą się tylko czyta. To powieść, którą się równie mocno czuje. Gdzieś w głębinach duszy. (Szczerze powiedziawszy jest to bardzo osobista opinia, ale tak jest jak ma się podobne odczucia w doświadczaniu świata, zwłaszcza przyrody). Odwołuje się do pewnych ukrytych, albo uśpionych, instynktów aby wciągnąć w pewien świat. Który, w powieści jest i częściowo przywoływany z odległej przeszłości, ale i częściowo stworzony.
Przypomina świat legendarny, mityczny. Są w nim bowiem demony rodem z ludowych podań, wywołane człowieczymi grzechami. Czy prawdziwe? Narrator nie odpowiada, ważne dlań że ludzie w nie wierzyli. Więc dla bohaterów, są realne. Jest nieprawdopodobnie piękna przyroda, która nadaje rytm , życiu bohaterów jak i wydarzeniom opisywanym w powieści. To na jej tle odbywają się dramaty, romanse, nawet bluźnierstwo. Jednak to właśnie ona jest najważniejsze, a opisywane zdarzenia pojawiają się i są opisywane jako epizody na stale obecnej przyrodzie, jakby były zależne od jej zmian, cykliczności. Wymusza, pewne zachowania, reakcje ludzi, a właśnie wtedy kiedy oddają mniej lub bardziej stałym czynnością dowiadujemy się o ich losach.
I jest równie powtarzalny świat religii.
Jednak, co pewien czas, do tego sielsko- cyklicznego świata wkrada się linearność. Historia. Coś Nowego. Tworzą się rysy. Jedna z najlepszych scen, to ta w której wspomniana jest nazwa Żelaznych Wilków. Jest także , bardzo krótka wycieczka w przyszłość do II wojny światowej. A także, drobne epizody, wspomnienia- w całej powieści. Najczęściej dotyczące, rodziny gł. bohatera. To napięcie pomiędzy przenikającymi się rzeczywistościami, równocześnie istniejącym jednak realnymi, tworzy specyficzny klimat powieści. Zapowiadający jakiś koniec. Tak jak otwarte, prawie oniryczne zakończenie.
Bowiem, litewska wieś, dworek i lasy jest to świat dawno już utracony, który przetrwał tylko we zniekształconych, ale pięknych wspomnieniach. Właśnie niemalże mitycznych, albo zbliżonych do legendy.O dzieciństwie, końcu i początku. Ale także do czasów, z których trzeba było wyjść i razem, , z obecną w końcu matką, wyruszyć z domu dziadków.
Powieść, napisana jest poetyckim intensywnym językiem. Najlepsza, w opisach dzikiej natury. Wtedy właśnie ją czujemy. Równie mocno wciągają perypetie mieszkańców wioski, przedstawione z humorem i lekkością, które to często wzorowane są na wieść gminną, plotkę. Jakby sam narrator nie miał pewności, co do fragmentów przedstawianej przez niego rzeczywistości. Wzmacniają to uczucie delikatne, ale mocno zaznaczone, wspomniane, wątki rodem z demonologii ludowej.
Jeden z nich , ten z diabłem ,pozwala nam lepiej spojrzeć w pogmatwaną przeszłość leśniczego, którą owa istota mu wypomina. Jest to ciekawe zagranie ze strony autora, nie wiemy czy diabeł jest realny, ale kompozycyjnie powieść na tym wiele zyskała.Tym bardziej, jeśli przypomnimy sobie kulturową rolę diabła oskarżyciela, a nie tylko kusiciela.
Może nie każdego przyciągnie ta powieść, co rozumiem, ale tym którzy zechcą podjąć się jej lektury polecam.

Nie jest, to książka którą się tylko czyta. To powieść, którą się równie mocno czuje. Gdzieś w głębinach duszy. (Szczerze powiedziawszy jest to bardzo osobista opinia, ale tak jest jak ma się podobne odczucia w doświadczaniu świata, zwłaszcza przyrody). Odwołuje się do pewnych ukrytych, albo uśpionych, instynktów aby wciągnąć w pewien świat. Który, w powieści jest i...