"Medaliony. Zaledwie kilkanaście stroniczek prozy jedynej w swojej ostatecznej ascezie. Prozy o dniu zwykłym szalonego koszmaru. O mechanizmach mordowania człowieka i o zabijaniu jego nadziei. O technice ludobójstwa. O przekraczaniu granic tego, co ludzkie.
Kilka medalionów nagrobnych, które ocaleni zwierzają żyjącemu światu. Mówią w imieniu własnym. Mówią nieporadnie, nie dobywają słów właściwych - bo czyż są takie - dla pełnego opisu rzeczywistości ranionej faszyzmem. Mówią w imieniu milionów zgładzonych w obozach koncentracyjnych, dają świadectwo, nim jeszcze na obszarach ludzkiego popiołu stanęły muzea, mauzolea, pomniki. Nim zabrali głos sędziowie, naukowcy i pamiętnikarze, historycy, ludzie filmu i sztuki."

To pierwszy raz kiedy książce nie przypisuję żadnej ilości gwiazdek z pełnym rozmysłem - nie czuję się upoważniona do oceniania ludzkiego dramatu, ludzkiej tragedii, prawdziwego piekła na ziemi.
Nie jestem pewna jak to się stało, że ta książka nie było moją lekturą przez lata nauki... to chyba jakaś straszna pomyłka.
Powinniśmy być zobowiązani przeczytać "Medaliony" Nałkowskiej. My jako Polacy i my jako Ludzie.
Prosty, surowy przekaz piekła, który trafia z pełną siłą.

"Ludzie ludziom zgotowali ten los."

"Medaliony. Zaledwie kilkanaście stroniczek prozy jedynej w swojej ostatecznej ascezie. Prozy o dniu zwykłym szalonego koszmaru. O mechanizmach mordowania człowieka i o zabijaniu jego nadziei. O technice ludobójstwa. O przekraczaniu granic tego, co ludzkie.
Kilka medalionów nagrobnych, które ocaleni zwierzają żyjącemu światu. Mówią w imieniu własnym. Mówią nieporadnie, nie...