Przed przeczytaniem książki, w styczniu sięgnęłam po film "Ostatnie tango w Paryżu" i okazało się to strzałem w "10", jako że Nurowska czyni w swej powieści bardzo wiele odwołań do tego filmu i uważny czytelnik (znający film) bardzo łatwo je tam wychwyci. Główną bohaterką jest młoda kobieta, pragnąca uwolnić się od przeszłości i trudnego dzieciństwa. Wychodząc za mąż, ma nadzieję znaleźć wsparcie, zrozumienie i uwagę męża. Ale mąż nie potrafi zrozumieć jej potrzeb i zajęty własną karierą jako chirurg, wyjeżdża na roczne stypendium do Stanów. Kobieta sama postanawia więc stawić czoła przeszłości. Czy jednak w pojedynkę jej się to uda? Nurowska kreśli historię samotnego dziecka, za wszelką cenę pragnącego uwagi swoich rodziców, które jedynego "przyjaciela" znajduje sobie w fotografii Marlona Brando. Powieść jest świetnym obrazem tego, jaki wpływ na dorosłe życie człowieka ma dzieciństwo. Z pewnością wiele tu osobistych przeżyć samej autorki. Nurowska umiejętnie przeplata przeszłość z teraźniejszością i czyni zręczne odwołania do ww. filmu. To tak naprawdę niezwykle smutna opowieść o samotności, która jednak robi wielkie wrażenie i długo pozostaje w pamięci.

Moja ocena: 4/6 lub 6/10

Przed przeczytaniem książki, w styczniu sięgnęłam po film "Ostatnie tango w Paryżu" i okazało się to strzałem w "10", jako że Nurowska czyni w swej powieści bardzo wiele odwołań do tego filmu i uważny czytelnik (znający film) bardzo łatwo je tam wychwyci. Główną bohaterką jest młoda kobieta, pragnąca uwolnić się od przeszłości i trudnego dzieciństwa. Wychodząc za mąż, ma...