Książka porusza ważny temat odchodzenia, powrotów do lat dzieciństwa i ciężkich pożegnań. Życie jest piękne i krótkie zarazem. Główna bohaterka miała różne okresy w swoim życiu poczynając od ucieczki z rodzinnej miejscowości i rodziny oraz znajomych przez założenie własnej rodziny, posiadanie potomstwa, kochającego męża, poprzez różne przelotne romanse skończywszy na wyroku śmierci w postaci nieuleczalnego nowotworu. Zakończenie jednak pozostawia dużo do życzenia. Mam wrażenie, że autorka nie wiedziała w jaki sposób ma to zrobić, bo czegoś tam brak. Ważny temat... Mnie się podobała... Polecam ❤️

Książka porusza ważny temat odchodzenia, powrotów do lat dzieciństwa i ciężkich pożegnań. Życie jest piękne i krótkie zarazem. Główna bohaterka miała różne okresy w swoim życiu poczynając od ucieczki z rodzinnej miejscowości i rodziny oraz znajomych przez założenie własnej rodziny, posiadanie potomstwa, kochającego męża, poprzez różne przelotne romanse skończywszy na wyroku...

Ciepła i wzruszająca historia o konieczności niełatwego pogodzenia się z własną śmiertelnością. Gdy główna bohaterka dowiaduje się, że choroba, którą wcześniej zignorowała, jest już nie do uleczenia, postanawia godnie pożegnać się z własną przeszłością. Opowieść obfituje więc w spotkania z porzuconą rodziną, ze znajomymi, z którymi z powodu różnych zawiści i niedomówień, zerwała kontakty, z dawnymi miłościami. Wreszcie - z własną rodziną, którą odkrywa jakby na nowo, żałując jedynie, że tak późno.

Nie jest to może jakieś wybitne literacko dzieło - napisane językiem lekkim, acz bardzo ładnym i momentami niemal poetyckim. Trudno też nie zapałać sympatią do głównej bohaterki - w końcu mimo opinii despotycznej egoistki ukazuje się ona czytelnikowi zupełnie w innym świetle. I człowiek kibicuje jej przez całą historię, mając nadzieję, że jednak diagnoza jest błędna, że ratunek jest możliwy.

Interesujący jest tu wątek ucieczki bohaterki z biednej kaszubskiej wsi do oferującego znacznie większe możliwości miasta. Ten wstyd z powodu własnego pochodzenia, wieczne kompleksy, ukrywane w zmyślanych opowieściach o rodzinnym domu. I ta nostalgia, która drąży dziurę w sercu - mimo wszystko. Zapomniane wspomnienia i wrażenia z dzieciństwa, które wracają jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki...

Tematyka raczej minorowa, a jednak po skończonej lekturze czytelnik zostaje z jakąś cząstką optymizmu w serduchu. Że czegoś się chyba nauczył. Że może dobrze byłoby, podobnie jak bohaterka, uporządkować pewne swoje sprawy zawczasu. Nie zostawiać ich do momentu, kiedy może już być za późno. I zwolnić. I cieszyć się życiem, póki czas...

Ciepła i wzruszająca historia o konieczności niełatwego pogodzenia się z własną śmiertelnością. Gdy główna bohaterka dowiaduje się, że choroba, którą wcześniej zignorowała, jest już nie do uleczenia, postanawia godnie pożegnać się z własną przeszłością. Opowieść obfituje więc w spotkania z porzuconą rodziną, ze znajomymi, z którymi z powodu różnych zawiści i niedomówień,...

Okładka
no i też
skąd
od znajomej z LC
moja opinia
O,ależ smutna p[owieść.Taka poważna i smutna.Nic,do śmiechu.Mądra jest.

Okładka
no i też
skąd
od znajomej z LC
moja opinia
O,ależ smutna p[owieść.Taka poważna i smutna.Nic,do śmiechu.Mądra jest.

Zapowiadało się, że historia taka jak ta warta jest uwagi, zatrzymania w czasie, poświęcenia uwagi. Tymczasem... Jestem rozczarowana - brakiem emocji, ślizganiem się po powierzchni zdarzeń. Książka faktycznie jest o tym, jak w obliczu śmierci człowiek przetasowuje wartości i porządkuje wszystko od nowa. Ale bohaterka robi to jakby z obowiązku, jakby sama tego nie czuła - po prostu ma świadomość, że wypada kogoś przeprosić, pokazać się z lepszej strony, coś naprawić, poprawić. Ale ona to wyłącznie wie. Ona tego w ogóle nie czuje.

Zapowiadało się, że historia taka jak ta warta jest uwagi, zatrzymania w czasie, poświęcenia uwagi. Tymczasem... Jestem rozczarowana - brakiem emocji, ślizganiem się po powierzchni zdarzeń. Książka faktycznie jest o tym, jak w obliczu śmierci człowiek przetasowuje wartości i porządkuje wszystko od nowa. Ale bohaterka robi to jakby z obowiązku, jakby sama tego nie czuła - po...

Jak na debiut Pani Barbary Kosmowskiej, to uważam tą książkę za bardzo udaną. Jest to opowieść o kobiecie, słynnej pisarce, która przewartościowuje swoje życie pod wpływem nieuleczalnej w jej przypadku choroby.

Jak na debiut Pani Barbary Kosmowskiej, to uważam tą książkę za bardzo udaną. Jest to opowieść o kobiecie, słynnej pisarce, która przewartościowuje swoje życie pod wpływem nieuleczalnej w jej przypadku choroby.

niezła

niezła