Drugie moje spotkanie z Fuksem, tym razem mniej przyjemne niż w przypadku "Śledztwo prowadzi...". Jak dla mnie książkę kładzie przede wszystkim narracja. Przekaz historii w formie dialogu obdarł ją z emocji. Bohater nakreśla nam tytułowy portret Marcina, a przy okazji non stop zmienia temat, wtrąca niezwiązane z nim uwagi, miesza teraźniejszość z przeszłością. Na prawdę trudno mi było się skupić, nawet przy najbardziej wstrząsających fragmentach. Dużo by jednak pomogło gdyby cała powieść tyczyła się wydarzeń po kolei i opowiadał ją sam pisarz, a nie narrator popijający wino na poddaszu.
Węszę oczywiście wątki autobiograficzne, dlatego też ta opowieść jest tak "zwyczajna" bo napisało ją życie. Prócz kilku scen, Fuks po prostu mówi o najnormalniejszej na świecie przyjaźni. Postaci nie mają więc wielkich przygód, nie spotykają na swej drodze jakichś niecodziennych osobowości, nie różnią się za bardzo od nas- spokojnych ludzi. Jedyne co bardzo narusza tą zwyczajność to wybuch wojny, a i tą, gdyby mogli, zignorowaliby bez żalu.
Autor zadaje kilka pytań dotyczących winy, obowiązku, odpowiedzialności... Odpowiedzi albo są dość oczywiste, albo wcale ich nie ma. Niemniej nie są one tak oryginalne, by zmusiły mnie do dłuższej refleksji. Czasami nawet wydały mi się zbyt proste. Wątek Potockiego za bardzo kontrastuje z opowieścią o Marcinie, miałem cichą nadzieję że te znajdą wspólną puentę, ale jednak Fuks starał się po prostu wziąć na warsztat dwa różne tematy związane z wojną i jej następstwami. Nie do końca mnie to przekonało, tak jak zresztą sama przemiana słuchacza, który pod wpływem historii zdaje się podchodzić coraz bardziej krytycznie wobec własnej osoby.
Nie mówię że książka jest zła, bo to bardzo osobiste rozliczenie autora z własnym dzieciństwem. Tylko środki jakimi operował zagwarantowały wiele powtórzeń, za dużo chaosu i ogólny zawód. Ale przeczytać zawsze warto, jest tutaj kilka świetnych fragmentów (dialog z obrazem na końcu) i ciekawych wstawek historycznych.

Drugie moje spotkanie z Fuksem, tym razem mniej przyjemne niż w przypadku "Śledztwo prowadzi...". Jak dla mnie książkę kładzie przede wszystkim narracja. Przekaz historii w formie dialogu obdarł ją z emocji. Bohater nakreśla nam tytułowy portret Marcina, a przy okazji non stop zmienia temat, wtrąca niezwiązane z nim uwagi, miesza teraźniejszość z przeszłością. Na prawdę...