O ile pamięć mnie nie myli, to chęć przeczytania książki Elizabeth von Arnim naszła mnie po odtworzeniu zachęcającej wideo-recenzji na znacząco niszowym kanale francuskiego booktube'a. Wstępnie zaciekawiła perspektywa Angielki piszącej o czasie spędzonym na Pomorzu Zachodnim, jednak oślepiona niezidentyfikowanym CZYMŚ, nie przejrzałam przez mgłę nadmiernej afektacji angielszczyzną i egzotyczną pruszczyzną zaserwowanych przez polecającą Francuzkę. Bo cóż tu mamy: Elizabeth, angielska przykładna matka i żona pruskiego właściciela ziemskiego, po zaledwie roku rezydowania w posiadłości redaguje swoje - dygresyjne, acz chronologiczne - notatki. Elizabeth kocha naturę, w szczególności badyle; książki, pikniki, herbatę latem na trawie, a zimą w saniach. Elizabeth charakteryzuje pewna niechęć do przyjmowania gości i niejednoznaczny stosunek do służby. Elizabeth posiada niemałe mniemanie o sobie i niezdolność do powstrzymania się od złośliwości różnego rozmiaru, którymi zarzuca otoczenie. Elizabeth jest kobietą swego wieku i przywilejów. To zaś są jej rozbudowane pocztówki z dalekich krain i kalendarz działkowca zarazem. Tyle. Jako osoba uboga lirycznie liczyłam na większy liryzm. Niemniej każdy głos kobiecy, zwłaszcza ten wypowiedziany w epoce minionej, jest ważny.

O ile pamięć mnie nie myli, to chęć przeczytania książki Elizabeth von Arnim naszła mnie po odtworzeniu zachęcającej wideo-recenzji na znacząco niszowym kanale francuskiego booktube'a. Wstępnie zaciekawiła perspektywa Angielki piszącej o czasie spędzonym na Pomorzu Zachodnim, jednak oślepiona niezidentyfikowanym CZYMŚ, nie przejrzałam przez mgłę nadmiernej afektacji...