Nie ma co się rozwodzić - najlepsza z cyklu "Powieści piastowskich". Świetnie zarysowani bohaterowie, zwłaszcza chłopek-roztropek Dzik, zmyślny schwarz-charakter Szmatka i imponujący Zbrozło. Akcja wciąż wartka, której rozmachu dodają dwie bitwy - ta z Wichmanem młodszym i bitwa pod Cedynią. Obie brutalne, czego Bunsch w swych opisach raczej zwykł unikać. Po mocno łotrzykowsko-komediowej części pierwszej "Dzikowego skarbu", ta część jest bardziej melancholijna, przybijająca. Jest to jeden z najmocniejszych elementów książki. Zdarzają się bowiem zdarzenia, które ściskają nam serce, których to - to mój jedyny zarzut wobec całej twórczości Bunscha - nie umiał autor w swych licznych powieściach wyeksponować. Rzadko odczuwałem wzruszenie, wzburzenie czytając "Powieści piastowskie", z nielicznymi wyjątkami jak "Powrotna droga" i "Bezkrólewie". Autor w "Dzikowym skarbie" pisze inaczej niźli później, więcej kart poświęca opisom przyrody (wspaniały fragment o lisie ubieżającym przed psem), nie unika opisu cierpień zwierząt. Końcówka zaś wbija w fotel i powoduje poczucie pustki i przygnębienia. Uczuć, które - tak się jakoś składa - towarzyszą największym literackim dziełom.

Nie ma co się rozwodzić - najlepsza z cyklu "Powieści piastowskich". Świetnie zarysowani bohaterowie, zwłaszcza chłopek-roztropek Dzik, zmyślny schwarz-charakter Szmatka i imponujący Zbrozło. Akcja wciąż wartka, której rozmachu dodają dwie bitwy - ta z Wichmanem młodszym i bitwa pod Cedynią. Obie brutalne, czego Bunsch w swych opisach raczej zwykł unikać. Po mocno...