Niezykłe wspomnienia uczestnika powstania warszawskiego zebrane w formie opowieści o życiu przed wojną oraz o okrutnym czasie okupacji. Nie zawieraja one ścisłych danych o wyposażeniu, planach akcji itd. Jest to raczej relacja, jaką otrzymalibyśmy od kochanego dziadka, który czasem już zapomina jak to było.
Wzruszające, ciepłe, ale pełne odwagi i wiary w zwycięstwo.

Niezykłe wspomnienia uczestnika powstania warszawskiego zebrane w formie opowieści o życiu przed wojną oraz o okrutnym czasie okupacji. Nie zawieraja one ścisłych danych o wyposażeniu, planach akcji itd. Jest to raczej relacja, jaką otrzymalibyśmy od kochanego dziadka, który czasem już zapomina jak to było.
Wzruszające, ciepłe, ale pełne odwagi i wiary w zwycięstwo.

Część pierwsza wspomnień Macieja Bernhardta składa się jakby z dwóch części – przynajmniej tak to widzę. W pierwszej opisuje życie, swoje, bliższej i dalszej rodziny, znajomych ojca, przed drugą wojną, a zdarzają się wspomnienia z opowieści krewnych także sprzed pierwszej. Wszyscy ci ludzie, a na pewno znaczna większość, byli dobrze sytuowani, po prostu zamożni. Dzieci z takich rodzin były dobrze wychowane, na co w tamtych czasach zwracano uwagę w sposób wyjątkowy, zwykle też wykształcone. Maciej, syn znanego warszawskiego lekarza, do wybuchu wojny w zasadzie nie znał pojęcia niedostatek albo bieda. Co najwyżej ze słyszenia, z opowiadań.

Część druga to doświadczenia Macieja Bernhardta w czasie wojny, okupacji i – przede wszystkim – w powstaniu.

"Tym razem zaniepokoiłem się: przecież Jurek Miller uprzedzał mnie jeszcze przed kilku dniami, że w Boernerowie stoi niemiecka jednostka pancerna. Musieli się jednak wynieść – myślałem – przecież nasz wywiad działa doskonale i dowództwo musi wiedzieć, co w trawie piszczy. Nie pchaliby się przed samym nosem Niemców! Zresztą, czoło kolumny musiało już przejść, a więc moje obawy nie mogły mieć podstaw".

Wywiad AK nie działał doskonale, a niektórzy dowódcy byli nieudolni, niekompetentni i bezmyślni. Co nie przeszkadzało im otrzymywać ordery i odznaczenia. Nie była to jedyna kompletnie nieudana akcja Armii Krajowej, w której bez sensu ginęli młodzi patrioci, otumanienie propagandą swoich dowódców.

Autor przeżył masakrę pod Boernerowem 2 sierpnia, kiedy zginęło 70 proc. żołnierzy 237 plutonu. Wśród poległych byli najbliżsi przyjaciele Autora oraz jego narzeczona – Hanna Rychłowska.

Ten tom kończy się wkrótce po zakończeniu działań wojennych, po przetoczeniu się armii wyzwalających kraj, a autor, dość przypadkowo, wyrusza do Katowic, szukać krewnych, przyjaciół, pracy… po prostu swojego miejsca w tym nowym życiu, które dopiero powstaje.

Może to dziwne, ale pierwsza część książki, ta dotycząca codziennego życia w przedwojennej Polsce, zaciekawiła mnie znacznie bardziej niż powstanie. Na temat Powstania Warszawskiego mam już od dawna wyrobioną opinię, a relacja Macieja Bernhardta tylko mi ją ugruntowała, niestety…

Część pierwsza wspomnień Macieja Bernhardta składa się jakby z dwóch części – przynajmniej tak to widzę. W pierwszej opisuje życie, swoje, bliższej i dalszej rodziny, znajomych ojca, przed drugą wojną, a zdarzają się wspomnienia z opowieści krewnych także sprzed pierwszej. Wszyscy ci ludzie, a na pewno znaczna większość, byli dobrze sytuowani, po prostu zamożni. Dzieci z...

Wspomnienia Powstańca Warszawskiego. Wypada przeczytać. Pierwsza część. (Niezła)

Wspomnienia Powstańca Warszawskiego. Wypada przeczytać. Pierwsza część. (Niezła)

Z trudem przebrnęłam przez pierwsze strony wspomnień, bo autor dość szczegółowo opisuje w nich np rozkład własnego mieszkania (lustro znajduje się na tej ścianie, stół stoi tu, a przy nim tyle i tyle krzeseł),co nie bardzo mnie interesowało jako niezwiązane z tematem powstania. Dalej natomiast Bernhardt snuje subiektywną opowieść o czasach wojennych. Wspomnienia te spisane są prostym językiem, za pomocą krótkich zdań.
Autor wielokrotnie zaznacza, że dane wydarzenie tak pamięta, ale nie jest pewien czy czegoś nie przeinaczył, zacierają mu się w pamięci nazwiska, pozostają natomiast ludzie i to, co dla niego zrobili. Szczerze mówi o tym kogo cenił, a kto jest dla niego wrogiem czy po prostu człowiekiem bez honoru.

Warto przeczytać ze względu na to subiektywne spojrzenie i szczerość autora.

Z trudem przebrnęłam przez pierwsze strony wspomnień, bo autor dość szczegółowo opisuje w nich np rozkład własnego mieszkania (lustro znajduje się na tej ścianie, stół stoi tu, a przy nim tyle i tyle krzeseł),co nie bardzo mnie interesowało jako niezwiązane z tematem powstania. Dalej natomiast Bernhardt snuje subiektywną opowieść o czasach wojennych. Wspomnienia te spisane...

Wspomnienia autora z czasów przedwojennej młodości, życia w okupowanej Warszawie i walkach w Powstaniu, a następnie nowej, ludowej rzeczywistości.

Ciekawszy jest drugi tom wspomnień, opisujący pierwsze powojenne miesiące na "Ziemiach Odzyskanych" oraz późniejsze lata w Warszawie i Pile (studia, przymusowe wcielenie do armii).

O ile pamiętniki opisujące czasy przedwojenne i wojnę są dość rozpowszechnione, tak wspomnienia z wczesnego PRL-u są znacznie rzadsze i przede wszystkim dla nich warto przeczytać książkę. Nie jest to chronologiczny, systematyczny dziennik, lecz luźne wspomnienia sklejone razem tworzące zbiór obrazków; nie przeszkadza to jednak w odbiorze książki.

Wspomnienia autora z czasów przedwojennej młodości, życia w okupowanej Warszawie i walkach w Powstaniu, a następnie nowej, ludowej rzeczywistości.

Ciekawszy jest drugi tom wspomnień, opisujący pierwsze powojenne miesiące na "Ziemiach Odzyskanych" oraz późniejsze lata w Warszawie i Pile (studia, przymusowe wcielenie do armii).

O ile pamiętniki opisujące czasy...

Bardzo ciekawe wspomnienia

Bardzo ciekawe wspomnienia