Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kolejne emocje zawarte w 8 części serii. Tym razem na naszą planetę zjawiają się Ogromni, a przeciwko nim do walki staje Idalia, Alik i pies Budyń.
Wyobraźnia autora jak zwykle nie zna granic i przygody są zaskakujące. Polecam bardzo dla starszych i młodszych czytelników.

Kolejne emocje zawarte w 8 części serii. Tym razem na naszą planetę zjawiają się Ogromni, a przeciwko nim do walki staje Idalia, Alik i pies Budyń.
Wyobraźnia autora jak zwykle nie zna granic i przygody są zaskakujące. Polecam bardzo dla starszych i młodszych czytelników.

Oj ubawiłam się setnie czytając o wydawnictwie JaMas. Nie zdawałam sobie sprawy z tego, że taka praca może być śmiertelnie niebezpieczna.
Ogólnie rzecz biorąc dosyć nieporadny praktykant znajduje zwłoki w toalecie wydawnictwa, a należą one do redaktora Pawła Chojnowskiego. Do rozwiązania zagadki przypisanie zostają policjanci o bardzo charakterystycznych nazwiskach Mogiła i Pozgonny. I w tym momencie rozpoczyna się bal, bo pracowników jest dosyć sporo, a każdy z nich ma swoje dosyć oryginalne zapatywania na swoją pracę i życie.
Bardzo podobała mi się swoista gra słów , wykorzystana przez autorkę dla pokazania bardzo specyficznego sposobu przesłuchań, prowadzonych przez policjantów.
Może i dowcip czasem nie jest najwyższych lotów, ale przecież o to chodzi w komedii, ma nas bawić, nie zawsze żartami rodem z Wersalu.
Troszeczkę sprawiało trudnośc na początku połapanie się w tym kto jest kim w tym bałaganie, ale sprawe skutecznie uporządkowali niezawodni stróże prawa.
Ogólnie bardzo duży pozytyw i chętnie zabiorę się do kolejnej powieści tej autorki.

Oj ubawiłam się setnie czytając o wydawnictwie JaMas. Nie zdawałam sobie sprawy z tego, że taka praca może być śmiertelnie niebezpieczna.
Ogólnie rzecz biorąc dosyć nieporadny praktykant znajduje zwłoki w toalecie wydawnictwa, a należą one do redaktora Pawła Chojnowskiego. Do rozwiązania ...

Rozwiń

Zwiń

Wydawać by się mogło, że w takich miejscach jak więzienie, getto, czy zsyłka nie ma prawa zaistnieć takie uczucie jak miłość. Że ludzie z czasów wojennych skupieni będą tylko na tym , aby po prostu przetrwać.
Ale natura ludzka za wszelką cenę chce przetrwać. I właśnie o takich ludziach jest ta książka, o takich dla ktorych przeżywanie miłości jest równie ważne jak walka o przeżycie. To piękne historie o miłości w obliczu wojy i na przekor wojnie.
Wzruszające opowieści o zwykłych ludziach, ale i tych , których znamy , bo są pisarzami, jak choćby Konstanty Ildefons Gałczyński i jego żona Natalia.
Choć książka ta, to wiele krotkich rozdziałów mówiących o różnych odcieniach miłości, to wzrusza bardzo. I może pozostaje niedosyt, bo gdy poznamy kochajacych się ludzi to opowieść już się kończy. Nie chodzi tu jednak o długie snucie historii, a raczej o zrozumienie czym dal tego pokolenia była druga osoba tuż obok, albo wręcz bardzo daleko, ale dla której warto było podjąć walkę o kolejny dzień.
W książce jest wiele czarno-białych zdjęć, pięknych, porywajacych serce, a na nich uśmiechnięci ludzie, pełni nadziei na lepsze jutro, mimo, że jest tak ciężko dziś.I czytać należy powoli, delektując się atmosferą tych dni i tych ludzi, z milością bez jutro ale z nadzieją na jutro.

Wydawać by się mogło, że w takich miejscach jak więzienie, getto, czy zsyłka nie ma prawa zaistnieć takie uczucie jak miłość. Że ludzie z czasów wojennych skupieni będą tylko na tym , aby po prostu przetrwać.
Ale natura ludzka za wszelką cenę chce przetrwać. I właśnie o takich ludziach je...

Rozwiń

Zwiń

Co rusz słyszymy w środkach masowego przekazu o zbrodniach, tych bardziej spektakularnych i tych o których wiadomo niewiele. O tych sprzed lat, które dopiero teraz ujrzały światło dzienne. Często zastanawiamy się jakim cudem śledczy mogli dojść do tego co tak naprawdę się wydarzyło. Autorzy biorą pod lupę kilka najbardziej ciekawych zbrodni z różnych okresów czasu i starają sie odpowiedzieć na pytanie, gdzie jest ciało.
Reportaż ten pokazuje kulisy pracy całego sztabu ludzi, dzięki którym zagadka zostaje rozwiązana. Muszę przyznać, że zaskakiwała mnie pomysłowość sprawcow co do procedury morderstwa, ale i przenikliwość ludzi, pracujących czy to w policji czy też profilerów, którzy potrafią znakomicie wejść w psychikę zabójcy i odnaleźć motyw i sposób.
Niektóre opisy są dosyć dosadne, wiec jeśli ktoś jest bardzo wrażliwy, to może mieć troche problemu z czytaniem, ale ogólnie czyta się dobrze i z zaiteresowaniem.

Co rusz słyszymy w środkach masowego przekazu o zbrodniach, tych bardziej spektakularnych i tych o których wiadomo niewiele. O tych sprzed lat, które dopiero teraz ujrzały światło dzienne. Często zastanawiamy się jakim cudem śledczy mogli dojść do tego co tak naprawdę się wydarzyło. Autorz...

Rozwiń

Zwiń

Róża jest właścicielką galerii sztuki i prowadzi ją z sukcesem. Dorota jej matka, wziętą autorką książek. Obie panie oprocz więzow krwi łączy przygotowanie fety urodzinowej dla babci Giny. Wybór miejsca pada na pałac w Łabonarówce, gdzie przed laty mieszkała Gina. Wyjazd na rekonesans intryguje, a właściciele mają wiele do opowiedzenia odnośnie tajemniczej posiadłości.
Równolegle z wydarzeniami współczesnymi, autorka przenosi nas w dwudziestolecie międzywojenne, do czasów ratów, bali, gdzie socjeta żywo uczestniczyła w życiu społecznym. Łabonarówka była centrum wydarzeń dla artystów. Mamy tu calą plejadę postaci, jak dla mnie trochę za dużo tego zamieszania. Momentami wręćz mnogość osob osaczała. Trochę za dużo też zwykłego przegadywania scen. Akcja robiła się nijaka i niewiele w sumie wnosiła do wydarzeń współczesnych.Dopiero końcówka powieści rozgrzała atmosferę i trochę zaskoczyła.
Polubiłam babcię GInę, trochę zagubioną w przeszłości , uwikłaną w trudne układy rodzinne i chyba właśnie dla niej sięgnę po kolejną część.

Róża jest właścicielką galerii sztuki i prowadzi ją z sukcesem. Dorota jej matka, wziętą autorką książek. Obie panie oprocz więzow krwi łączy przygotowanie fety urodzinowej dla babci Giny. Wybór miejsca pada na pałac w Łabonarówce, gdzie przed laty mieszkała Gina. Wyjazd na rekonesans intr...

Rozwiń

Zwiń

Giselle Morin jest dworką na dworze Ludwika XIV. Słynie z tego, że lubi intrygi, a co za tym idzie łatwo wpada w kłopoty. Tym razem za sprawą intryg wchodzi w konflikt z kardynałem Mazarinem, co skutkuje wydaleniem jej z francuskiego dworu i wysłaniem do dalekiej Polski, ktora kojarzy się tylko i wyłącznie z dziczą i spacerującymi po wsiach niedźwiedziami.
Giselle zostaje wcielona w szeregi dworek krolowej Ludwiki Marii, żony Jana Kazimierza.
Na kanwie historycznych i postaci, i wydarzeń autorka stworzyła powieść, ktora z założenia miała być romansem historycznym, ale chyba ciutkę przesadziła. Zgromadzenie takiej ilości dość odważych scen w jednym utworzeliteracki, niekoniecznie przyczynia się do jego atrakcyjności. Owszem czasem daje to odpowiedniego smaczka, ale tu dwroki, ktore wciąż są gwałcone, lub same o to zabiegaja chyba nie przyczyniło się do pozytywnego odbioru treści.
Sam pomysł akcji bardzo trafiony, bo pokazuje czasy trochę mniej znane. No i samo środowisko dworskie i tu u nas i we Francji jest ciekawe. Ogólnie czyta sie całkiem nieżle, choć nie można traktować tej powiesci jako wykładnika historycznych faktow, raczej jako ciekawostkę.

Giselle Morin jest dworką na dworze Ludwika XIV. Słynie z tego, że lubi intrygi, a co za tym idzie łatwo wpada w kłopoty. Tym razem za sprawą intryg wchodzi w konflikt z kardynałem Mazarinem, co skutkuje wydaleniem jej z francuskiego dworu i wysłaniem do dalekiej Polski, ktora kojarzy się ...

Rozwiń

Zwiń

Pierwsza myśl, ktora mi przychodzi na hasło Friedman, to uwielbiany przeze mnie serial sprzed lat "Na kłopoty Bednarski" i chyba od tego momentu zaczęłam lubić tego aktora.
Ksiażka taka jak on trochę szalona, pełna żartu, choć nie pozbawiona i powagi. O życiu, dorastaniu, początku kariery i jej przebiegu, ale w przyjemnej, pogodnej atmosferze.

Pierwsza myśl, ktora mi przychodzi na hasło Friedman, to uwielbiany przeze mnie serial sprzed lat "Na kłopoty Bednarski" i chyba od tego momentu zaczęłam lubić tego aktora.
Ksiażka taka jak on trochę szalona, pełna żartu, choć nie pozbawiona i powagi. O życiu, dorastaniu, początku kariery ...

Rozwiń

Zwiń

A wojna trwa i trwa, choć wielu przepowiadało, że to tylko parę miesięcy i zwyciężymy. I właśnie te wojenne dni wydobywają z ludzi ich szlachetnośc lub wręcz przeciwnie morze nienawiści.
Nasi bohaterowie usiłują przetrwać. Hanka przeczekuje w Magnuszewie wspierana w wychowaniu dzieci przez " głupią" Irkę. Emil nie ustaje w organizowaniu wymiany towaru, handlu i tak czerpie zysk na przetrwanie wojennej zawieruchy. Alicja z Julianem oczekują dziecka i probują zapomnieć o grozie zgotowanej przez gestapo.
A wojna trwa, a z nią pokazuje autorka bardzo sugestywnie okrucieństwo getta, ale jednocześnie całą masę szlachetnych osób, które angażują się w wywozkę dzieci poza jego obręb.To także poruszana sporna kwestia mordu w Katyniu, gdzie obie strony konfliktu usiłują coś ugrać.
Wiele tu chwil, gdzie obrazy aż ściskają serce, przerażają, ale z drugiej strony tak wiele dobroci, która absolutnie nie jest przypisana ani Polakom, ani innym nacjom, bo przecież dobrym być może każdy, nawet nazista.
Muszę chwilę ochłonąc po lekturze, choć kolejny tom już czeka....

A wojna trwa i trwa, choć wielu przepowiadało, że to tylko parę miesięcy i zwyciężymy. I właśnie te wojenne dni wydobywają z ludzi ich szlachetnośc lub wręcz przeciwnie morze nienawiści.
Nasi bohaterowie usiłują przetrwać. Hanka przeczekuje w Magnuszewie wspierana w wychowaniu dzieci przez...

Rozwiń

Zwiń

Zasiadając do posiłku możemy delektowac sie jego smakiem, cieszyć oczy wyglądem, który czasem ociera się o dzieło sztuki, a i zaskakuje fakturą składników. Tyle mozemy dostrzec tak na pierwszy rzut oka. Ale chyba mało komu przychodzi do głowy to, aby rozkładać składniki dania tylko po to, aby przeanalizowac ich pochodzenie historyczne.
Tu autor zasiadając w jednej z rzymskich restauracji przy fonntannie Campo di Fiori snuje opowieśc właśnie o wielu składowych dań. I tak wraz z nim przenosimy się a to do starożytnego egiptu, a to do ogrodu oliwnego z czasów Chrystusa, czy daleko za granice europejskie.
I tak to jeden posilek może zasypać wręcz informacjami, i to mi tak ciut przeszkadzało. Ale ogólnie bardzo sympatyczna pozycja kulinarno - podróznicza.

Zasiadając do posiłku możemy delektowac sie jego smakiem, cieszyć oczy wyglądem, który czasem ociera się o dzieło sztuki, a i zaskakuje fakturą składników. Tyle mozemy dostrzec tak na pierwszy rzut oka. Ale chyba mało komu przychodzi do głowy to, aby rozkładać składniki dania tylko po to, ...

Rozwiń

Zwiń