Pamiętam, że po przeczytaniu zbioru Powieści Afrykańskich Doris Lessing byłam zachwycona i wzruszona, było to kilkanaście lat temu przed Noblem dla Doris, gruntownie zasłuzonym.
Teraz dopiero przeczytałam Drugie Opowiesci Afrykańskie autorki i musze przyznać , że mój entuzjazm nieco opadł, a to za sprawa pierwszych dwóch opowiadań. Nastepne powróciły w klimacie i kunszcie do stylu Lessing, do jej wielkiego doświadczenia i wyczucia psychologii ludzkiej i klimatu Afryki Południowej. tego delikatnego , duszącego sie światka dwóch grup kolonizatorów Burów i Brytyjczyków, pisze specjalnie Brits, bo wielu z nich pochodziło z uboższych części GB , Irlandii i Szkocji. Wychowana na farmie , w głębi Rodezji Płd. Doris znała dobrze środowisko wiejskich białych farmerów i ich czarnej służby. Zależności, wychowanie, metody upraw, spotkania towarzyskie, wizyty w miasteczkach i w miastach ( aż po Johanesburg-Joburg),okolicznę veldy i kopje, zwierzęta.
Stąd ta róznorodność tematyki w jej opowiadaniach. Kto oczekuje przyjemnego czytadła ten sie rozczaruje, bo w opowiadaniach jest wiele sarkazmu, wyważonego pesymizmu i żalu.

Pamiętam, że po przeczytaniu zbioru Powieści Afrykańskich Doris Lessing byłam zachwycona i wzruszona, było to kilkanaście lat temu przed Noblem dla Doris, gruntownie zasłuzonym.
Teraz dopiero przeczytałam Drugie Opowiesci Afrykańskie autorki i musze przyznać , że mój entuzjazm nieco opadł, a to za sprawa pierwszych dwóch opowiadań. Nastepne powróciły w klimacie i kunszcie...

Szczerze mówiąc, to bardzo mnie ta książka rozczarowała. Po Noblistce spodziewałam się czegoś więcej, a opowiadania z tego dzieła są co najwyżej poprawne. Prawie żadne nie wywarło na mnie jakiegoś większego wrażenia, wzruszenia, ani nie zmusiło mnie do zastanowienia nad losem ludzkim. Może powinnam sięgnąć po jakieś bardziej znane utwory Doris Lessing, żeby docenić jej kunszt pisarski? Hmm… Pierwsze spotkanie z tą autorką było dla mnie stanowczo niezgodne z oczekiwaniami.

Szczerze mówiąc, to bardzo mnie ta książka rozczarowała. Po Noblistce spodziewałam się czegoś więcej, a opowiadania z tego dzieła są co najwyżej poprawne. Prawie żadne nie wywarło na mnie jakiegoś większego wrażenia, wzruszenia, ani nie zmusiło mnie do zastanowienia nad losem ludzkim. Może powinnam sięgnąć po jakieś bardziej znane utwory Doris Lessing, żeby docenić jej...

Doris Lessing jest mi niezwykle bliska, ze względu na poruszane problemy w swoich tekstach i prosty język, którym operuje. Znakiem rozpoznawczym noblistki jest człowiek w centrum. Stawia na problemy, nie ucieka od nich, ale przybliża do nich.

Ta książka jest kontynuacją "Opowieści afrykańskich". Zawiera 14 opowiadań traktujących o człowieku, przyrodzie, czyhających pułapkach w Afryce i zwierzętach. Większość opowiadań jest umiejscowiona w czasie przed II wojną światową. Pisarka pisze o białej rasie żyjącej na tym niegościnnym kontynencie. Opowiadania są mocno zróżnicowane, ale każde jest niezwykłe. To prawdziwy majstersztyk, do tego pięknie wydany.

Autorka urodziła się i wychowała w Afryce, co bez wątpienia pomogło jej w napisaniu opowiadań. Jak zwykle jest ciekawie, obrazy są plastyczne i kolorowe, a postacie niczym żywe. Pisarka w swoich tekstach ociera się o problemy kobiet, bardzo mocno wchodzi w role obserwatora środowiska tego lokalnego, oraz dalszego. Wspaniałe opowieści. Polecam.

Doris Lessing jest mi niezwykle bliska, ze względu na poruszane problemy w swoich tekstach i prosty język, którym operuje. Znakiem rozpoznawczym noblistki jest człowiek w centrum. Stawia na problemy, nie ucieka od nich, ale przybliża do nich.

Ta książka jest kontynuacją "Opowieści afrykańskich". Zawiera 14 opowiadań traktujących o człowieku, przyrodzie, czyhających...

Książkę przeczytałam w zasadzie przypadkowo - akurat zaczęłam inną jeszcze lekturę. "Drugie opowieści afrykańskie" wciągnęły mnie jednak, nawet nie spodziewałam się, że tak ciężko będzie mi się od nich odrywać, wysiadając z tramwaju.

Narracja noblistki jest specyficzna, kojarzy mi się po trosze z literaturą brytyjską w stylu "Trzech panów w łódce i psa" - podobne poczucie humoru - po trosze z przeczytanymi przeze mnie w zeszłym roku dramatami Tennessee Williamsa - to też są opowieści o zawiedzionych nadziejach, o rozczarowaniu, o ludziach, których życie potoczyło się nie tak, jak chcieli i zakładali. Żadne z opowiadań nie kończy się pozytywnie dla ich bohaterów. Każde pozostawia czytelnika w poczuciu jakiegoś takiego życiowego niezaspokojenia. Wszystko to obudowane prostym, ale pełnym językiem, co wzmacnia siłę wyrazu. Na pewno przeczytam więcej utworów Doris Lessing.

Książkę przeczytałam w zasadzie przypadkowo - akurat zaczęłam inną jeszcze lekturę. "Drugie opowieści afrykańskie" wciągnęły mnie jednak, nawet nie spodziewałam się, że tak ciężko będzie mi się od nich odrywać, wysiadając z tramwaju.

Narracja noblistki jest specyficzna, kojarzy mi się po trosze z literaturą brytyjską w stylu "Trzech panów w łódce i psa" - podobne poczucie...

Zdecydowanie i mocno zabrakło mi Afryki w opowieściach afrykańskich! Czytając tę książkę miałam wrażenie, że większość tych historii mogła równie dobrze wydarzyć się w Chinach czy USA. A ja tak marzyłam o Afryce....
Same opowiadania też mnie nie zaczarowały. Oczekiwałam zdecydowanie więcej.

Zdecydowanie i mocno zabrakło mi Afryki w opowieściach afrykańskich! Czytając tę książkę miałam wrażenie, że większość tych historii mogła równie dobrze wydarzyć się w Chinach czy USA. A ja tak marzyłam o Afryce....
Same opowiadania też mnie nie zaczarowały. Oczekiwałam zdecydowanie więcej.