,,Kapitan szkolnej drużyny cheerleaderek, Isobel Lanley, jest przerażona, gdy nauczyciel każe jej pracować nad projektem z literatury w parze z Varenem Nethersem. Jakby mało było tego, że dzień oddania pracy zbiega się w czasie z najważniejszym meczem szkolnej drużyny, Isobel musi spędzać swój czas w towarzystwie jednego z najbardziej antypatycznych i nielubianych facetów w szkole. Co więcej – sardoniczny, obojętny i zdecydowanie trudny w obsłudze Varen, nie kryje, że nie ma najmniejszej ochoty wziąć na siebie pracy Isobel. Dopiero gdy Isobel, wiedziona niezdrową ciekawością, zagląda do notatnika Varena i odkrywa w nim dziwne zapiski oraz niepokojące szkice, postanawia, że jednak zmusi się do współpracy z dziwacznym gotem. Ciekawość to, jak wiadomo, pierwszy stopień do piekła. Isobel szybko zaczyna szukać wymówek, by tylko spędzać czas z Varenem. Odsuwa się od przyjaciół i zrywa z autorytarnym chłopakiem, narażając się na szkolną ekskomunikę. Dziewczyna, niczym ćma do płomienia, lgnie do dziwnego świata Nethersa – świata, w którym ożywają koszmarne historie Edgara Allana Poego... Zafascynowana Varenem i jego fantasmagoryczną rzeczywistością, Isobel odkrywa, że sny, podobnie jak słowa, mają wielką moc, a największym zagrożeniem dla człowieka, jest on sam. Czy uda się jej ocalić Varena przed cieniami, które on sam powołał do życia?’’

O ,,Nevermore” jest głośno już od jakiegoś czasu. Zaczęła Pani Joanna z wydawnictwa Jaguar, potem dołączyli do tego blogerzy zachwalający wszędzie książkę, więc, na dobrą sprawę musiałam przeczytać, i dowiedzieć się, czym się tak zachwycają.. Nastawiłam się bardzo, byłam przeszczęśliwa, gdy powieść wreszcie wpadła w moje łapki, a tu…

Zawiedzenie. Ogromne zawiedzenie. Książka jest dla mnie pozycją przeciętną. Przeważają w niej przewidywalność i stereotypowość, która mnie irytowała. Z góry mogłam się domyślić, jak powieść się skończy, co się stanie z głównymi bohaterami. A przez stereotypowość i przesadzenie czasem odechciewało mi się czytać. Zwykłe czynności były wyolbrzymione, a normalni ludzie-traktowani jak szaleńcy, którzy powinni trafić do psychiatryka, lub, od razu, na stos, czy jak głupiutkie istoty.

Nie mogę nie wspomnieć o nawiązaniach do twórczości Edgara Allana Poe. Cóż, do mnie to nie trafiło. Co chwila historia była przerywana przez jakiś jego wiersz/opowiadanie, które teoretycznie powinno spowodować ciarki na moich plecach, ale nic podobnego się nie wydarzyło. Przeleciałam je wzrokiem, zapadły mi w pamięć i to wszystko.

Ale, pomimo mojego niezadowolenia z książki, pojawił się ogromny plus, dzięki czemu pozycja dostanie ocenę dobrą.. Jest nim Varen, dla którego mogłabym się poświęcić i jeszcze raz przeczytać ,,Nevermore”. Nie ważne, że jego sposób bycia był przesadzony, itd. Uwielbiam go za całokształt, i zapewniam, że warto dla niego samego zapoznać się z powieścią Kelly Creagh.

Podsumowując, ,,Nevermore” jest pozycją średnią. Nie zachwyciła mnie, i nie zapadnie mi w pamięć(tylko sam Varen), a tworzenie kontynuacji wydaje się być zupełnie absurdalne i niepotrzebne. Stawiam 3+, głównie za postać Varena, a także za to, że fabuła trzymała się kupy, a język, jakim autorka pisze jest dość ciekawy. Nie wiem, czy polecać-Ci co już chcieli się zapoznać, zapoznali się, Ci co nie chcą, nie zrobią tego. Ja jestem na nie.

,,Kapitan szkolnej drużyny cheerleaderek, Isobel Lanley, jest przerażona, gdy nauczyciel każe jej pracować nad projektem z literatury w parze z Varenem Nethersem. Jakby mało było tego, że dzień oddania pracy zbiega się w czasie z najważniejszym meczem szkolnej drużyny, Isobel musi spędzać swój czas w towarzystwie jednego z najbardziej antypatycznych i nielubianych facetów w...